nie. Moenie hulle onderskat nie. Moenie talm nie. Moenie enige kanse vat nie.
Hy soek na die euforie van gistermiddag, daardie lighoofdige hutspot van verligting en genoegdoening en selftevredenheid – hy het hulle uitoorlê, hy het weggekom, hy het teruggeslaan. Toe het hy geweet sy strategie is meesterlik, onfeilbaar. Maar nou vreet die twyfel weer. En die vrees om betrap te word.
’n Wit SAPD-sedan ry by die hek daar oorkant in.
Nog adrenalien.
Hy leun met sy wang teen die geweer, kyk deur die tele-skoop.
* * *
Sent: Sunday 27 February. 06:57
Re: Aan Kaptein Bennie Griessel
Ek het die berig in die Weekend Argus gesien. Kan jy reg laat geskied (Spreuke 21:15)? Is jy ook kop in een mus met die kommuniste? Ek hoop nie so nie, want dan sal ek moet eskaleer.
Dit is ek wat gister die polisieman in Claremont geskiet het. Vandag sal daar nog een wees. Elke dag, tot jy die moordenaar aankla.
Julle weet wie dit is.
Griessel kyk op. Mbali sê vir hom genl. Afrika het dit vanoggend vir hulle al twee aangestuur, en gevra sy moet dit vir hom bring.
Hy bedank haar, en vra of sy iets in Claremont gekry het.
Sy tel die probleme een vir een, afgemete en stadig, op haar pof-vingers, haar gesig vol frustrasie. Een: Daar is geen ooggetuies nie. Niemand het die skoot gehoor nie, niemand het iets eienaardigs opgemerk nie. Twee: Die koeël wat konstabel Brandon April se knie verbrysel het, het heeltemal gedisintegreer. Drie: Die aard van die wond maak bepaling van trajek baie moeilik – hulle weet steeds nie van waar die skoot geskiet is nie. “If you take into account the parking area’s possible field of vision, it could have been from the school, or from a block of flats, but he would have had to be inside, or on the roof. All access was locked, and there is no sign of forced entry anywhere. It doesn’t make sense.” Dan kom staan die kelner langs haar en sy sê streng: “Coca Cola, but bring the ice separately, no half a glass monkey business.”
Die man lig sy wenkbroue, kyk na Griessel, wat wys hy wil niks hê nie. Dan loop hy.
“So we have no real crime scene,” sê Mbali. “And today he is going to shoot again.”
* * *
Luitenant-kolonel Bevan Dlodlo trek die deur van die Groenpunt-polisiestasie aan die aluminium-handvatsel oop.
Op daardie oomblik, met ’n dawerende klapgeluid, ontplof die glas hier reg voor hom.
Sy hele lyf ruk van die skrik, die brand van ’n glasskerf teen sy voorkop. Uitroepe van binne, geklingel van glas wat op die beton reën en breek. Sy instink is om te buk, om muur toe te beweeg, weg van die deur af. Sy hand reik na die dienspistool op sy heup.
Met sy rug teen die muur, met die pistool in sy hand, op sy hurke, sy kop na die deur toe gedraai, wil hy na binne skree om te hoor wat aangaan. Hy voel die warm krieweling van bloed wat teen sy voorkop afloop. Dan ruk iets aan sy enkel, met soveel geweld dat hy omval, op sy linkersy.
Hy kyk verstom na sy onderbeen. Hy sien die blou polisie-stewel is aan flarde, die bloed wat daardeur sypel en stadig in ’n groeiende plas op die beton uitdam.
Hy kyk deur die parkeerterrein. Daar is niemand nie.
Hy kyk na die straat buite. Daar is niks.
Dan eers voel hy die intense pyn.
11
Met die dossier oop voor haar tik Mbali op die e-posse en sê: “I don’t get this guy. Is dit omdat my Afrikaans so sleg is?”
“Nee,” sê Griessel. “Ek verstaan hom ook nie. Last night I thought … it’s like he’s trying to sound like a crazy. I think … if you read the e-mails, he looks a lot like a wacko. But then he actually goes and shoots someone … I’ve never seen that before. If you look at that one e-mail, he said: You have two weeks to catch the killer. He was planning, back then. He was preparing. He’s … different. And he’s not … everyday crazy.”
Sy knik instemmend. “You think he knew Sloet?”
Dit is ’n goeie vraag, een waaroor hy al sedert gisteraand tob. Hy skud sy kop stadig. “I don’t know. Maybe. If he was part of her life, he must have known that it could lead us to him, eventually. So I have my doubts.”
“Unless he’s crazy.”
“Yes.”
“No candidates,” sê Mbali, ’n stelling.
“No.”
“No communists?”
“I don’t think he means a real communist. It’s a …” Sy Engels versaak hom.
“A metaphor?”
Hy is nie seker wat dit beteken nie. Sy sien dit. “Like he’s using a figure of speech. Maybe he means black people?”
“Something like that. As if he does not want to sound like a racist.”
“But he doesn’t mind sounding like a religious nut.”
“Yes.”
“So, any black suspects?”
“Maybe a coloured guy. The caretaker …”
Mbali maak die dossier voor haar toe, druk dit in haar handsak. “I’m going to send the e-mails to Ilse Brody at Investigative Psychology … but what else, Bennie? What am I missing? Where would you look?”
“There’s not much to look at …”
Aan die afwagting op haar gesig kan hy sien sy hoop op meer. Hy dink eers na, vra dan: “Nobody heard the shot? Not even the constable?”
“Nobody.”
“Then it’s probably a long-range weapon. A rifle, probably a scope. And a silencer. I’ll look at silencers, they are scarce, I don’t think you can buy them from a shop … Do you know Giel de Villiers? From the armoury?”
“No.”
“He’s the one I go to if I have questions about weapons. He’s very quiet, but he knows everything. That’s what I would do. Talk to Giel.” Griessel besef dis Sondag. “He lives out in Bothasig. He’ll probably be in the book.”
“Thank you, Bennie.” Sy staan op en vat haar handsak. “Why do you think they gave me the case?”
Dit betrap hom onkant. “How do you mean?”
“I’m new at CATS, I only got back on Friday. I was still unpacking …”
“You know how it is, everybody’s
