oomblik om te snap – dit is die adjudant-offisier wat die Sloet-saak oorspronklik ondersoek het.
“Jis, Tommy.”
“Kaptein, moet ek nog inkom?”
“Nee …” Hy besef die speurder het gesit en wag dat hy moet bel, op versoek van John Afrika. “Ekskuus, Tommy, ek moes jou laat weet het …” Griessel dink aan wat voorlê, met Alexa. “Jy hoef nie … Kan ons môre praat?”
“So jy’t my nie vanaand nodig nie?”
“Nee, baie dankie …”
“O.K.,” sê Tommy verlig.
“Dankie …” En dan onthou hy, hy wil na die moordtoneel gaan kyk. “Tommy, het jy nog die sleutels van Sloet se woonstel?”
“Nie hier by my nie.”
“Nee, ek bedoel môreoggend – kan ons môreoggend gaan kyk?” En dan haastig, want hy weet hoe Nxesi oor die hele ding moet voel, hy was self al in só ’n posisie: “Jy’s die ekspert op hierdie een. Ek wil hoor wat jý dink.”
“Sure, kaptein. Hoe laat?”
“Nege-uur?”
“Kry jou daar, thanks, kaptein.”
Griessel bêre die selfoon in sy sak.
Hy sal sy kop bymekaar moet hou.
* * *
Hy skrik toe hy haar in die bestuurder se kantoor sien. Haar grimering is gesmeer, haar hare oor haar gesig, deurmekaar, haar rok se hals het te ver afgeskuif, ’n sandaal lê eenkant, die ander een aan haar voet. Sy sit wydsbeen op ’n stoel, haar elmboë op haar knieë, sy wieg heen en weer.
“Alexa …”
Sy kyk stadig op. Hy kan sien sy is baie dronk. Sy sukkel om op hom te fokus. Dan vertrek haar gesig stadigaan. Sy probeer orentkom, maar sukkel. Sy begin huil.
Hy loop na haar toe, help haar op, wil haar rok optrek, maar sy omhels hom. Sy ruik na drank en parfuum.
“Ek is hier,” sê hy. “Ek is jammer.” Hy sit sy arms om haar, hou haar vas.
Haar kop is in sy nek en hy voel die warm, nat trane teen hom afloop. “Ek is …” sê sy, die sibilante wat swaar uitkom. “Ek is so ’n mislukking, Bennie.”
“Jy is nie,” sê hy.
Die bestuurder kom verby hulle, buk en tel haar sandaal op, en haar klein handsakkie wat oor die stoel se leuning gehang het. Hy hou dit na Griessel uit, die skoen aan net een vinger, asof dit besmet is, afkeer op sy gesig.
Bennie neem die skoen en die handsak. Alexa sak af teen hom.
“Kom,” sê hy sag. “Kom ons gaan huis toe.”
* * *
In die kar praat sy onsamehangend, haar kop teen die ruit. “Indringer, Bennie. Al wat ek is … hulle weet …” Sy sukkel om haar handsak oop te kry, haal haar sigarette uit, laat die aansteker val.
Hy wil haar nie só sien nie, want dit is sý toedoen. Hy soek na woorde om boete te doen, om haar te paai, maar al wat hy kry, is: “Ek is verskriklik jammer.”
Dit is asof sy hom nie hoor nie. Sy vat-vat na die aansteker op die vloer, gee die stryd gewonne, val terug in die sitplek en begin met ’n refrein: “Hulle het déúr my gesien.” Keer op keer sê sy dit, in die selfbejammerende toon van dronkverdriet.
Sy selfoon lui. Jissis, wat nóú weer? Hy antwoord.
“Bennie, dis John Afrika. Cloete sê daar gaan hierdie klein beriggie op bladsy 14 van die Weekend Argus wees, en op die internet, ons was te laat vir enigiets anders. Dis ’n gemors, Bennie, ek sê nou vir jou. In elk geval, ek wou net laat weet, jy sal moet uithaal en wys. Draai al die krane oop, Bennie.”
“Ja, generaal.”
“O.K., Bennie.” Afrika beëindig die oproep.
“Hulle het deur my gesien,” sê Alexa.
Hy hou voor haar huis stil, kry eers haar sleutel in die klein handsakkie. Hy klim uit.
“Moet my nie los nie,” sê sy smekend, in die stem van ’n kind.
Hy klim terug. “Ek gaan jou nie los nie. Ek wil net die deur gaan oopsluit.”
Sy kyk na hom sonder begrip. “Ek’s ’n alkoholis, jy weet.”
Hy knik, klim weer uit, loop haastig na die voordeur toe, sluit dit oop. Draf terug na die kar, maak die passasiersdeur oop. “Kom ons kry jou in die huis.”
Sy reageer nie, sit net daar, nou weer wiegend.
“Asseblief, Alexa.”
Sy lig stadig haar linkerarm. Hy buk, trek haar arm oor sy rug, beur haar uit en op. Sy is onvas. Hy skuifel met haar, deur die hekkie, op teen die stoep. Binne sukkel hy eers om die ligskakelaars te kry, dan help hy haar stadig op met die trappies. Haar ander sandaal kom los, rol twee trappies af. Hulle skuifel deur die gang, tot in haar kamer. Hy laat haar op die bed sit. Sy val skuins, haar kop op die deken. Hy skakel ’n bedliggie aan, staan vir ’n oomblik besluiteloos.
Hy moet haar handsak gaan haal, in die kar. Die voertuig sluit.
Haar lippe beweeg, sy sê iets.
“Alexa …”
Hy bring sy kop nader, sodat hy kan hoor wat sy sê. Maar sy praat nie. Sy sing. Die liedjie wat haar destyds beroemd gemaak het. “Soetwater”. Sag, byna onhoorbaar, maar perfek, nootvas, in haar sonderlinge, ryk stem.
’n Glasie vol sonlig, ’n soet kelkie klein.
Skink soetwater.
’n Mondjie vol liefde, ’n slukkie vol pyn.
Drink soetwater.
“Ek gaan net gou die kar sluit,” sê hy.
Geen reaksie nie.
Hy loop haastig. Op pad teen die trappe af onthou hy sy het selfmoord probeer pleeg, die laaste keer toe sy dronk was. Met haar man se dood.
Hy sal vanaand hier moet bly.
Hy kry die handsak, haar sigarette en aansteker, dan die stapel dossiere, sluit die kar, en draf terug.
* * *
Met haar onhandige hulp kry hy die twee groot oorbelle los en sit dit op die bedkassie neer. “Probeer ’n bietjie slaap,” sê hy.
Sy kyk met nuwe fokus en beheer na hom. Haar lippe gaan effens oop. Sy sit haar hand agter sy kop en trek hom nader en soen hom, haar mond oop en nat, hy proe die drank op haar. Sy trek hom af, bed toe.
Hy sit sy hande versigtig op haar skouers,
