“Wag,” roep sy agterna, “julle’t iets vergeet.”
Audrey loer oor haar pa se skouer, maak haar vingers oop en toe. “My eend.”
Die houtspeelding het beter dae geken. Plek-plek dop die verf af, en tandemerke – ’n hond s’n? – ontsier die eens geel snawel. Maar liefde is blind, want Audrey gee die eend ’n klapsoen.
Greeff slaak ’n sug van verligting. “Dankie, jy’s ’n life-saver. Sou ’n ramp gewees het as ons Eend vergeet het.” Sy glimlag lyk meer soos ’n pyntrek.
“Plesier.” Haar borskas kramp. “Enne … sterkte.”
Sy keelspiere bondel om sy adamsappel. Sonder ’n verdere woord stap hy uit.
“Ek moes my mond oopgemaak het,” kerm Talitha. “Hom vertel het die hart is vir jou – dit sou jou meer real gemaak het. Sê nou hy besluit om nie …?”
“Dan’s dit hoe dit is.” Ander mense se besluite is een van die legio goed waaroor ’n mens geen beheer het nie.
“Aargh, hy’s net so ’n poephol soos Bruno.” Talitha stamp haar voet. “Ek gaan hom soek en sê ek sal koerante toe gaan en hulle vertel dat hy sy dinges afvee aan sy vrou se wense en nie vir jou haar hart wil gee nie en …” Noodgedwonge kom sy op vir asem.
“Kalmeer, jy gaan niks van die aard doen nie. Dis ’n verskriklike besluit wat hy moet neem.”
Kan sy nie maar teruggaan woonstel toe, in die bed klim, en die kombers oor haar kop trek nie? Hoekom is alles ineens so gekompliseerd? ’n Nuwe hart sal vir haar tyd koop, ja, maar teen watter prys? Gaan elke klop haar nie herinner aan ’n krulkop met ’n hout-eend en ’n man met geboë skouers nie?
2
Dertien maande later
“Hoor my lied, ek het ’n nare voorgevoel hieroor.”
“Ag, Talitha.” Mienke klem die stuurwiel stywer vas en wens dit was haar vriendin se nek. “Jy’t nou al drie keer vandag gebel, nè?”
“Vergewe my dat ek omgee. Hierdie malligheid van jou gee my grys hare.”
“Ek móét gaan, oukei? Vir afsluiting.”
“Gaan kry afsluiting by ’n ondersteuningsgroep of ’n shrink. Hel, skryf vir Greeff ’n naamlose dankie-sê-brief, die oorplantingskliniek sal dit mos by hom besorg.”
“Ek wil graag iets vir haar mense doen.”
“Soos hulle rowe afkrap? Jy’t self gesê jy wens jy’t nooit uitgevind wie sy was nie.”
“Ek’s nie onnosel nie, ek sal hulle mos nooit vertel nie.” Nie eens Ma-hulle weet hoekom sy ewe skielik juis by Knysna wou kom werk nie. Hulle dink sy wil haar vlerke sprei, is seker heimlik verlig dat hulle oplaas met geruste harte kan rondrits. Hulle is tot Desember in Delft, het huise geruil met ’n Nederlandse paartjie.
“En as Greeff uitvind? Ek wil nie spoke opjaag nie, maar sê nou jy word siek?”
Ja, sê nou haar immuunstelsel verwerp die hart? Dit kan enige tyd gebeur, ondanks die dosyn pille wat sy smôrens drink.
Hokaai, dink positief: Die jaarherdenking het gekom en gegaan, die grootste risiko is verby.
“Ek’s nie van plan om siek te word nie,” sê sy, vir haarself, vir Tallie. “Ek was verlede Vrydag vir ’n biopsie, my lyf is tevrede met die hart.”
Die fout lê in haar kop. Haar gedagtes draai pal om Sheralize en haar gesin. Sy weet sy moet dankbaar wees sy leef – en sy is – maar die skuldgevoel ry haar. En dan is daar die freaky idees …
“Mienke, luister net. Ek het my tarot card reader gebel.” Swaargelaaide stilte, dan: “Hoekom lag jy nie?”
Goeie vraag, gewoonlik trek sy haar vriendin se siel uit oor haar airy-fairy idees.
“Jy’t verander,” verwyt Talitha. “Is jy nie depressed nie?”
“My dokter dink so. Sy’t laas week vir my pille voorgeskryf.”
Deirdre het haar kop begin skud voor Mienke die onderwerp van oorgeplante herinnerings behoorlik kon aanroer. “Sommer bogstories. Die hart is ’n pomp, nie ’n stoorplek vir ervarings of persoonlikheidstrekke nie. As jy nie jouself is nie, ly jy aan depressie. Survivor’s guilt is algemeen ná orgaanoorplantings.”
Kon sy maar so seker wees.
“Antidepressante, jý?” Talitha is momenteel tjoepstil geskok. “Sien, ek het geweet daar’s fout. Kom kuier by my, bietjie TLC sal jou gou regkry.”
“Nee.” Verstaan niemand hoe gatvol sy is om die hartlyer te wees wat opgepiep moet word nie?
“Weet jy watse kaart die tarot reader getrek het? Die toring. Major arcana, very bad juju. Greeff is moeilikheid, jy kan nie vir hom gaan werk nie.”
“Kry jou kop uit jou sepieborrel, Tal, en gebruik jou verstand. Jy verwar hom met ’n fiktiewe karakter. Mens noem dit toneelspel.”
“Sheralize se pa was ’n dot com billionaire, en noudat sy dood is, erf Greeff als. Mens noem dít motief.”
“Hallo, dit was selfmoord.”
“Oe eh-eh, die nadoodse verslag het gesê dit was waarskynlik selfmoord, maar moord kan nie uitgesluit word nie. Hoe weet jy hy’t haar nie gestamp nie, Mienke? Sy’t kneusplekke aan haar arms gehad, onthou.”
“Wat logies verklaar kon word. Sy’t die oggend ’n toneel geoefen waarin haar karakter rondgepluk is.”
“Greeff het ’n skuldige gewete, hoekom anders kruip hy soos ’n kluisenaar weg?”
“Hm, laat ek dink. Omdat hy siek en sat is om veroordeel te word?”
Die naambordjie van ’n teetuin vang haar oog. Fantastiese idee, sy het te ver bestuur. Gou bene rek, dan is sy weer reg.
“Dankie vir die omgee, Tallie, maar ek kan nie so ’n kans laat verbygaan nie. Jy, van alle mense, behoort te verstaan. Jy preek mos alewig vir my dat toeval nie bestaan nie.”
Uiteindelik, sug Franco toe iemand aan sy studeerkamerdeur klop. ’n Onderbreking. Hoe lank sit hy al na die rekenaarskerm en staar?
Audrey loer om die deurraam. “Pappa, kan ek en Zander gaan skulpies optel?”
“In hierdie weer?” Hy klap sy skootrekenaar toe en stap venster toe. Dis buite selfs misliker as vroeër.
“Noodgeval,” praat Zander uit die deur. “Cabin fever. Ons beter haar moeg speel, anders gaan haar nuwe governess dink sy’t ADHD.” Hy mik ’n betekenisvolle kyk na die rekenaar. “Soos haar pa – wat nooit lank genoeg sal kan stilsit om ’n screenplay te skryf nie. Gelukkig weet moi van ’n nuwe sepie wat actors soek.”
Franco tel ’n spoelklip van die vensterbank op en toets kastig die gewig.
“Sheesh,
