moontlike hoek te fotografeer.
Ja, oukei, die klipstrukture is ultraluukse vakansiewonings en nie danig oud nie. Maar dit bly ’n romantiese idee: kastele aan die suidpunt van Afrika. Tog jammer sy sal dit van ’n afstand moet bewonder – geeneen van die herehuise bied besigtigingstoere aan nie.
Gits, amper vergeet sy! Die prokureur wat haar aanstelling gehanteer het, het gevra sy moet SMS sodra sy van die N2 afdraai. Selfoonopvangs verder aan is glo wispelturig.
“Speel liewers veilig,” het hy aangeraai, “net ingeval jy karmoeilikheid kry. Dan weet meneer Greeff om na jou te gaan soek.”
Asof meneer Greeff haar sal kom soek! Hy sal ’n onderdaan stuur, dis meer sy styl. Tot dusver het hy geen woord met haar gepraat nie, alle kommunikasie was via sy prokureur.
Watter soort ouer voer nie persoonlik ’n onderhoud met sy kind se toekomstige onderwyseres nie? Sy kry die dogtertjie jammer: ’n ma wat selfmoord gepleeg het én ’n onbetrokke pa.
Sy trek af en tik ’n teksboodskap. Terwyl sy wag vir ’n antwoord, bestudeer sy die omgewing. Aan haar linkerkant is ’n plakkerskamp: ’n menigte gehuggies in reënboogkleure. Rook dryf bokant die sinkdakke. ’n Vrou hang verflenterde klere aan ’n wasgoeddraad terwyl werfhoenders om haar voete skrop. Eenkant in die son lê ’n basterbrak. Toe Mienke wegtrek, lig hy sy kop om die Mini agterna te kyk.
Soos die grondpad kuswaarts kronkel, vou die bos om haar toe. Aan een kant is ’n denneplantasie, aan die ander groei reusebloekoms. Sonstrale skreef tussen die bleek stamme deur en val skuins oor die pad.
Onverwags doem ’n figuur voor haar op. Sy rem so skerp dat die bande deur die sand sleep.
Ontspan, Mienke, wat is dit met jou? Dis ’n ou vrou met ’n bondel hout, nie ’n gewapende bende nie.
“Middag, ntombi, ek vra ’n lift?”
Hoekom nie? “Sit sommer jou hout op die agtersitplek.”
Die bytreuk van Vicks, of dalk Zam-Buksalf, klim saam met die vrou in. “Dankie,” sê sy toe hulle wegtrek, “ek het swaar gedra.”
“Waarheen is jy op pad?”
“Ek werk by die resort, ons hek is vorentoe. En die ntombi?”
“Bellavista toe, ek gaan vir die dogtertjie daar skoolhou.”
“Ek gaan nie daar nie.” Sy vryf haar verrimpelde hande en haar koperarmbande klingel. “Is ’n donker plek.”
“O?” Verwys sy na die strandmeer wat soms byna swart lyk van die tannien in die grond? “Noetzie” beteken “plek van die donker water” in een van die Khoisan-tale.
“Lelike goed het gebeur by die kastele, dis hoekom die spook daar loop.”
Ai tog. Eers Tallie met haar tarotkaarte en voorgevoelens, nou ’n bygelowige ryloper.
“Eish, en daai mense van die TV, hulle harte is ook swart.” Sy klap onverwags op die paneelbord. “Ek klim hierso af.”
“Waar’s die hek? Ek sien dan niks?”
“Is reg, ek sal hom kry.” Die vrou klim uit, buk af om deur die venster te praat. “Moenie lat die donkerte jou vang nie, ntombi.”
Mienke loer na die paneelbord se digitale horlosie. Net voor drie – nog lank voor sononder. En tog het die dag grou geword. Mistig. ’n Waas huiwer bo die woudvloer, skep die illusie dat die bloekoms sweef.
Sy draai om om te groet, maar die ryloper het verdwyn, haar bondel hout vergete op die agtersitplek.
’n Kilometer verder draai Mienke regs. Sy maak haar vensterruit oop. Sy kan die golwe hoor druis, die soutigheid ruik, maar sien nog nie die see nie. Skoenlappers fladder agter haar naeltjie.
“Van daar kan jy die bordjies na Bellavista volg,” het die prokureur gesê. “Die pad is duidelik gemerk, jy kan nie verdwaal nie.”
Nè? Wed hy was nog nie in sulke weer hier nie. Sy moet fyn kyk om die groen bordjies teen die welige plantegroei raak te sien.
Genadiglik is die ingang nie ver nie. Die geplaveide oprit is ’n groot verbetering op die grondpad. Sy rol haar gespanne skouers. Hoeveel verder sou die huis nog wees?
’n Klipstruktuur verrys uit die wit, en haar hand klap vanself oor haar mond. Bellavista is een van die kastele! Sy knip haar oë. Nee, sy droom nie. Die fabelagtige gebou is nog daar, hoewel dit eerder in ’n sprokie tuishoort as hier tussen die inheemse plante.
Toe sy oplaas uitklim, weet sy nie waarna om eerste te kyk nie. Die Gotiese vensters met houtrame en gepunte boë? Die fantasieryke torinkies? Die swart-en-geel vlae wat van die dak wapper?
Haar blik swiep oor die kliptrappe en haak vas by ’n mansfiguur aan die bopunt. Blikskottel, hoe lank staan hy al daar? In swart klere smelt hy byna weg teen die oop voordeur. Vir ’n klein ewigheid kyk hulle na mekaar, dan loop hy haar tegemoet.
Franco Greeff, sien sy toe hy uit die skadu tree. Sy donkerblonde hare is heelwat langer as wat dit op TV was, sy stoppelbaard afgeskeer, maar dis ongetwyfeld hy.
’n Bruinerige streep skiet by hom verby. Af by die trappe, reguit op haar af. Wat de …?
Hond, identifiseer haar brein die gevaar. Boelhond. Stewige lyf, rooi tong, flappende wangvelle. Sy is nie bang vir honde nie, maar …
“Kaptein!” bulder Greeff.
Die boelhond hou hom doof. Hy spring teen Mienke op en pen haar met sy pote vas. Sy bek is oop, sy skewe uitstaantande net mooi hapafstand weg. Sal dit pateties lyk as sy op die Mini se dak probeer klouter?
Dan is Greeff by om die hond aan sy los nekvelle weg te trek. “Jammer, man. Hy sal nie byt nie, hy’s ’n ou softie.”
Wat ’n verligting, dink sy suur. Jammer sy vind dit uit ná hy haar bestorm het.
“Is jy oukei?” Oë wat nie kan besluit of hulle blou of grys wil wees nie gly oor haar. Besonderse oë met diepblou vlekke in die irisse, soos patroontjies in ’n kaleidoskoop.
Doef. Haar hart skop teen haar ribbekas vas. Sjoe, ’n nuwe toertjie. Omdat die senuwees afgesny is, kommunikeer ’n skenkerhart nie met die brein nie. Dit reageer wel op adrenalien, maar nie betyds nie.
“Warm stadig op voor oefening,” het Deirdre gewaarsku. “Sonder sensasie in die hartspier, sal jy nie noodwendig borskaspyn voel wanneer dit swaarkry nie. Juis daarom moet jy attent wees op ander tekens van verwerping: koors, lyfseer, asemnood, moegheid.”
“’Skuus, jy’t jou gat afgeskrik.” Greeff druk swaarder op die hond se bruin-en-wit kop sodat dié moet sit. “Skaam jou, Kaptein. Help nie jy smile nou vir haar nie, jy’t ons klaar in die skande gesteek.”
Lyk sowaar of die hond lag. Noudat sy slagtande op ’n veilige afstand is, is sy oorbyt nogal oulik.
“Ek mag verkeerd wees, pel,” gaan hy kamma vertroulik voort, “ma’ ek dink sy sal jou dalk net vergewe. Nie dat jy dit verdien nie, but give it a shot.”
Tik-tik-tik.
