verandering nodig gehad het.
Ingedagte vryf sy weer oor Wouter se gesig agter die glas en praat hardop met hom, soos sy so dikwels doen. “Hierdie man is daarop uit om my te boelie, Wouter, maar hy gaan dit nie regkry nie. Ek sal nie toelaat dat hy my gemoedsvrede versteur nie.”
Hoofstuk 2
“Môre, mevrou Botha, gaan dit goed?” groet Marcella die mollige vrou agter die kiaathoutlessenaar. Sy merk hoe Ollie ’n plak sjokolade so ongemerk moontlik agter ’n boks snesies inskuif en glimlag heimlik. So het elkeen maar ’n swakte.
“Haai, nee, g’n gemevrou nie, Dominee, sommer Ollie. Eintlik Olga, maar vandat ek wis, noem almal my Ollie.”
Gesels is ook ’n liefhebbery van Ollie, besef Marcella. Is seker so bly wanneer mense kom, want andersins moet dit maar eensaam hier op kantoor wees. “Goed, Ollie. Noem my gerus ook Marcella.”
’n Giggel van verleentheid gly oor Ollie se lippe. “Oe, jinnetjie, ek sal probeer. Gelukkig lyk jy nie soos ’n dominee nie en is jy ook ’n vrou.” Sy slaan haar hand oor haar mond en haar oë rek rond. “Haai, ek het dit nou nie sleg bedoel nie,” sê sy boetvaardig. “Dis net … jy lyk so with-it, as Dominee nou kan verstaan.”
Gewoond daaraan dat haar boskasie nie maklik versoenbaar met haar ampsbediening is nie, stel sy Ollie gerus: “Jy hoef nie sleg te voel nie, Ollie. Ek is in die eerste plek net ’n mens. My hare krul vreeslik, en ek het nie lus om in te meng met moeder natuur nie. En jy’s doodreg, vrouepredikante is nog nie ’n algemene verskynsel nie.”
Ollie leun effe vorentoe en vat aan haar kort blonde kapsel. “Nie eens die haarsalon kry iets met hierdie dun haartjies reg nie. Nee, wees bly oor daai krulle. Maar wat kan ek vanmôre vir Dominee … ag, askies, vir jou doen?”
“Dis Sondag my preekbeurt en ek … ”
“Ag, daarna sien ek nou baie uit,” sê Ollie hartlik. “Ek het juis toe jy laas gepreek het vir my ou Klaas gesê dit is nou wel ’n vrou, maar sy kán preek. En so ’n lekker sterk stem. Byna soos Marietta Kruger toe sy toentertyd nog nuus gelees het. Klaas moet sorg dat hy Sondag daar is. Hy’s soms maar alte lui vir kerk.”
Marcella sit die lys met liednommers voor Ollie neer. “Die orrelis het gesê dit moet Woensdae hier ingegee word. O, en hier is sommer my huurkontrak wat ek moes onderteken. Hy’t gesê ek kan dit hier by jou afgee.”
“Oe-e, het hy self met jou gepraat?” Ollie rek haar oë.
“Vir my gebring, ja. Ons bly mos langs mekaar.” Dankie tog, sy hoef dit nie persoonlik vir hom te gaan gee het nie.
“Arme jy, met so ’n buurman. Wees maar versigtig vir hom, hy hou nie van vroue nie,” fluister Ollie. “Daar loop baie stories rond. Party mense sê sy vrou het hom gelos oor hy haar afgeskeep het, ander sê weer hy het haar gelos oor sy rondgeflerrie het. Waar die mense daaraan kom, weet ek nie, want hy het alleen uit die stad hier aangekom. Maar jy weet mos hoe gaan dit met skinderstories. Iemand ken iemand, wat weer iemand ken, wat glo die storie eerstehands gehoor het. G’n mens weet op die ou end waarvandaan dit kom, en of dit eens waar is nie.”
Sy mag nie hier staan en na skinderstories luister nie. Al hou sy nie van die man nie, is dit sy privaat lewe; geen ander het die reg om dit aan die groot klok te hang nie. Net soos sy ook nie haar privaat lewe uitgebasuin wil hê nie. Ligloop vir Ollie Botha, besluit Marcella. “Verskoon tog, ek moet nou dringend gaan. Sien jou later weer, Ollie,” groet sy gou en loop haar by die deur byna in Lukas vas.
“Ons is haastig,” sê hy met ’n vreemde lig in sy blougroen oë. “Wag vir my, ek moet met jou praat. Ek kry net die liederelys.”
Dankie tog sy het dit vroeg gebring. Sy sal hom nie ’n kans gee om haar van slaplê te beskuldig nie.
Sou hy ooit twee woorde met Ollie gewissel het? wonder Marcella verbaas toe hy blitsig weer by haar aansluit met die liederelys in sy hand. Of is hy maar altyd so vinnig?
Hulle stap in stilte buitetoe tot in die helder son.
“Jy wou met my praat, Dokter?” herinner sy hom benoud. Wat kan dit tog nou weer wees?
“Pas op vir Olga Botha,” waarsku hy op ’n lae stemtoon. “Grootste skinderbek op Skoonstroom. En voor jy jou oë uitvee, koppel sy jóú naam aan die skinderstorie.”
Dan het hy hul gesprek gehoor. Sy moes Ollie dadelik stilgemaak het, dink sy skuldig. “Ek steur my nie aan skinderpraatjies nie. Het haar buitendien nie kans gegee om veel te sê nie.”
Hy knik instemmend. “Ek het gehoor jy reageer nie, juis daarom waarsku ek jou. Sy het die kuns bemeester om die waarheid te verdraai.”
Dankie tog sy het nie saamgepraat nie. Is dit waarom hy skielik so innemend klink? Sy moet sê, dit haal die wind ’n oomblik heeltemal uit haar seile. Die harde lyne op sy gesig vertoon vandag sagter, maar sy oë lyk moeg asof hy min geslaap het.
“Was jy by die hospitaal?” waag sy dit ook vriendeliker, maar wonder terselfdertyd of sy nie dalk oortree nie. Dis mos darem sy privaat lewe.
“Noodoperasie verlede nag, op ’n vrou ná ’n motorongeluk.” Hy vryf oor sy oë. “Die man het dit nie gehaal nie en is op slag dood. En vroegoggend was daar nog twee operasies op die teaterlys,” sê hy moeg.
Motorongeluk, hamer dit in haar kop. Die man dood … nes Wouter …
“Is iets verkeerd?” hoor sy hom besorg vra. Geen klank wil oor haar lippe kom nie. Sy knip haar oë teen die skerp lig en skud haar kop. Hoe kan sy vir hom sê wat haar makeer? Hulle stamp dan sedert hulle ontmoet het gedurig kop. Hoe sal so ’n siniese man haar diepste pyn verstaan?
Hy kry so baie met ongelukke en die dood te doen dat dit hom dalk nie meer so diep raak nie.
“Nee, niks,” antwoord sy, “voel net bietjie duiselig.” Dis nou ook nie heeltemal ’n leuen nie. Elke keer wanneer sy iets omtrent ’n motorongeluk hoor, voel dit of die bloed haar kop verlaat. Ondanks al die berading en medikasie het sy die trauma nog nie heeltemal verwerk nie, want die ongeluk was die sneller wat al die ander gevolge soos dominoblokkies laat tuimel het. Dalk is sy nog nie sterk genoeg om haar bediening te hervat het nie. Tog was die psigiater en die sielkundige albei van mening dat dit goed sal wees om weer tussen mense te wees en deur diensbaarheid haar fokus van haarself af weg te werk. En sy wou wegkom van alles wat haar aan haar lewe voor die ongeluk herinner het; daarom is sy nou hier op Skoonstroom. Haar lewe het in twee dele geval: vóór die ongeluk, en daarná.
“Is jy nou op pad huis toe?” dring sy bekommerde stem vaag tot haar deur en word sy weer bewus van haar onmiddellike omgewing.
“Ja.”
“Ek sal jou neem. Jy kan nie nou die kans waag om te bestuur nie.”
Sy skud haar kop. “Ek’s reg; daar’s niks met my verkeerd nie.”
“Dominee, ek is ’n dokter, ek kan sien jy is nie nou jouself nie. Jou pupille is heeltemal te groot, asof jy skok opgedoen het. Moenie jou oor jou kar bekommer nie, dis doodveilig hier op die kerkterrein. Ek sal later reël dat dit by jou huis besorg word.”
Hy klink heeltemal professioneel. Weg is ou knorpot. Miskien is hy reg, dalk moet sy nie nou haar hand aan ’n motorstuurwiel waag nie.
