van Wouter? dwing sy haar met mening tot nugterheid. En die besef dat hy besig is om slegs ’n herinnering te word, bring haar in ’n vakuum waar sy ook nie vorentoe wil dink nie.
Sy wens skielik sy en haar ma was nader aan mekaar. Nie net in kilometers nie, maar ook wat hul verhouding betref sodat sy oor hierdie dinge met Magriet kan gesels. Haar ouers het op ’n kusdorp in die Kaap gaan aftree, maar afstand was nooit ’n probleem nie; ’n mens kan mos oor ’n telefoon ook jou hart uitpraat. Nee, dis Magriet se oorheersende geaardheid wat háár wegdryf, want die oomblik wanneer sy diep sake wil praat, begin Magriet irrelevante raad gee en haar wysmaak dat dit tog nie so erg is nie. Daarom het sy deur die jare kleinkoppie getrek om haar persoonlike lewe met haar ma te deel. Magriet behandel haar steeds soos ’n kind, en dít terwyl sy al ’n goeie paar jaar in die dertig is. Magriet bly voorskryf wat sy met haar lewe moet doen.
Met Ben kon sy ook nooit praat nie. Vandat sy maar kan onthou, het hy nog altyd in homself gekeer geleef. Heeltemal in sy vrou se skaduwee.
Bella lyk na ’n vrou wat sal luister en nugter raad gee. Sy kon so maklik met Bella oor Wouter en die ongeluk gepraat het. Maar sy kan Linda en Lukas nie met haar bespreek nie.
So … Linda dus. Sy moet ’n besondere mens wees wat Lukas de Lange laat ontdooi, peins Marcella toe sy terug huis toe ry. Behoort interessant te wees om dié verwikkelinge dop te hou. Sy is seker Ollie sal op hoogte van sake bly en almal wat wil luister van nuus voorsien. Maar dit bly vir haar voel of sy liewer niks daarvan wil hoor nie.
Die vrank smaak wat die gedagte aan Lukas en die blonde bom in haar mond laat, maak dat sy haar gedagtes met mening hokslaan. Wat gaan met haar aan? Lukas se doen en late het niks met haar uit te waai nie.
Sy is nog besig om die kruideniersware uit die motor te laai toe Bella Verwey daar aankom. Bly wag Marcella haar in.
“Hoop nie ek is ongeleë nie.” Bella kom met haar kort trippeltreetjies nader.
Dié vrou het in die kort tyd al ’n besondere plek in haar hart ingeneem. So ook Theuns, dink Marcella. “Net die regte tyd vir ’n lekker koppie tee. Kom ons stap in,” nooi sy hartlik.
“Julle sal seker vanaand op die kerkraadsvergadering oor die komende gemeentekamp gesels,” vertel Bella. “Ek wil die aap nie uit die mou laat nie, maar kan solank noem dat een van die gemeentelede met Theuns kom gesels het. Hy bied die fasiliteite op sy vakansieplaas gratis aan. Daar is karavaanstaanplekke sowel as hutte.”
“Dis groothartig van hom. Wie’s dit, as ek mag vra?”
Bella sit haar koppie neer en maak groot oë. “Karel. Karel Vermeulen, een van die mees gesogte vrygeselle in die kontrei.”
Marcella sluk. Kan daar meer as een man met dié naam en van wees? “Ek wonder of dit dalk die Karel Vermeulen is wat saam met my op skool was? Ons was van graad een tot in matriek in dieselfde klas. En die meisies was omtrent dol oor hom.” Kan die wêreld so klein wees? “Ná skool is ons na verskillende universiteite en het mekaar nooit weer gesien nie.” Snaaks, sy het hom nog nooit in die kerk gesien nie, maar daar is ook so baie gesigte – en dit is dalk iemand heeltemal anders. “So, hierdie Karel is nog ongetroud? ”
“Glo nog nie tyd gehad vir sulke dinge nie,” borduur Bella verder. “Die hele wêreld al plat gereis en toe vir hom hier ’n koninkryk kom opbou.”
“Dit klink of die man vooruit geboer het,” sê Marcella. Om oorsee rond te rits kos geld, om nie eens te praat van ’n vakansieplaas te besit en bestuur nie.
“Ja, en dit kan dalk net goed wees vir jou om met hom vriende te maak,” sê Bella ernstig. “Jy kort die afleiding van jongmensgeselskap, Marcella.”
Marcella knik. “Ek wil net vriende hê, niks meer nie. Niemand sal Wouter se plek kan inneem nie.”
“Natuurlik sal Wouter se skoene vir geen ander man pas nie, Marcella. Moenie eens probeer om ’n tweede Wouter te soek nie. Onthou hom soos hy was. Jy sal by ’n heel ander persoonlikheid moet aanpas,” is Bella se raad.
Marcella knik instemmend. Dit besef sy ook goed. “Maar dit sal nie Karel – indien dit die een is wat ek ken – wees nie … ons was net goeie vriende. Ja, dit sal gaaf wees om hom weer te sien.”
Bella knik begrypend. “Hy kon wel mettertyd so ontwikkel en verander het dat jy met nuwe oë na hom kan kyk.”
Marcella lag sag. “Nog nooit nie. Nie die grapjas van ’n Karel nie … ”
“Daar gaan ’n tyd kom dat die alleenheid jou sal vang, Marcella,” praat Bella verder. “Ek hoop iewers in die toekoms vind jy weer die regte man met wie jy jou lewe wil deel.”
Dit wurg in haar keel. Sy wil nie aan sulke dinge dink nie. Bella bedoel dit baie goed, maar sy was nog nooit self in so ’n posisie nie. Hier is Theuns al byna gereed om te emeriteer en hulle is nog saam, albei springlewendig en gesond.
“Ek sal maar die lewe tree vir tree moet neem, tannie Bella.” En droom van blougroen oë, koggel dit binne-in haar. Sy voel die hitte teen haar nek opstoot. Dankie tog Bella kan nie nou haar gedagtes lees nie.
• • • •
Marcella parkeer so naby aan die hoofingang moontlik en beduie vir die motorwag dat hy haar kar maar kan oppas. Die arme mense staan heeldag in die son; sy kry hulle so jammer.
Voor die swaaideur staan sy eers ’n oomblik stil en asem diep in en uit. Sedert die ongeluk maak haar maag gereeld draaie wanneer sy by ’n hospitaal kom. Maar die weeklikse hospitaalbesoek is deel van haar bediening en dit kan sy nie systap nie. Sy het predikant geword, nie net om die evangelie te verkondig nie, maar dit ook te leef deur diensbaar te wees. Haar eie vrese moet sy nou agterlaat.
Sy stap met mening in, deur die groot ontvangs- en opnamevertrek, en met die lang gang na waar die kindjie lê. ’n Jong egpaar in die gemeente het gebel en vertel van hul kleuterdogtertjie se operasie. Die vrou het redelik ontsteld geklink, gevra sy moet asseblief vir hulle kom bid.
Toe sy by die kraamafdeling se ingang verby stap, sien sy die blonde suster by die diensafdeling druk in gesprek met ’n verpleegster. Dit moet dan seker Linda wees. Nuuskierig stap sy daarheen om te gaan kennis maak. As haar ouers vriende van Theuns-hulle is, kan sy seker aanneem die suster is ook nou een van haar gemeentelede.
Groot blou oë lag haar vriendelik toe, en Marcella moet heimlik toegee sy is nogal sexy, om Ollie se uitdrukking te gebruik. En sy kan net dink watter rimpelings sy op die hubare manne se stille waters gaan veroorsaak. Voorwaar kompetisie vir al die jong meisies.
Dit behoort interessant te wees om te sien of sy hoogheid voor Linda se sjarme gaan swig, peins Marcella toe sy verder loop.
Die dankbaarheid op die man en vrou se gesigte toe sy by hulle kom, is aangrypend. Rustig dein die kindjie se bors soos sy asemhaal. Marcella gesels en vra uit.
“Sy is met ’n heupdefek gebore,” verduidelik die vrou.
Marcella lees uit die Bybel en bid vir hulle, asook vir die hande wat met die dogtertjie gaan werk.
“Dankie, Dominee,” praat hulle byna uit een mond.
Marcella knik. “Ek is so bly julle het laat weet.” En dankie dat ek ineens so kalm voel, stuur sy ’n stille gebed op. “Wanneer is die operasie?”
“Enige
