vi’ een van ons gunmen nie?”
Kwaai lag dat sy gums wys. “Is jy chicken?”
“Nei,” sê Jackal vinnig. “Klink net of da’ bietjie violence involved ga’ wees. En ek’s mos actually ’n pacifist.”
“Fokkit, klink of jy ’n dictionary ingesluk het. Pacifist!” pis Dada ook ’n straaltjie by.
Kwaai kyk met ’n smile na sy pa. “Dis exactly hoekom Jackal die job kry. Sy intelligence gaan hierso ’n necessity wees. Die gunmen het nie een die breins daarvoor nie.”
Hy slaan Jackal op die skouer. “Dis in any case net ’n chick wat jy moet kidnap.”
* * *
Theodore kan sy oë nie van die spreker afhou nie. Die Sakekamer se voorsitter het haar voorgestel as Natasha van der Merwe van IESA – juis die organisasie waaraan hy vanaand ’n skenking van vyftigduisend rand namens African Curio gaan oorhandig.
Toe hy hoor IESA se verteenwoordiger gaan die gasspreker wees, het hy besef dit sal die ideale geleentheid wees om maksimum publisiteit te kry. Almal wat tel in bewaringskringe, die belangrikste sakemanne van die omgewing én die pers is gewoonlik by die kwartaalbyeenkoms.
Maar sy gedagtes is nie by die skenking of goeie publisiteit nie. Natasha van der Merwe betower hom. Sy is besonder aantreklik en daarby bloedjonk, beslis nog nie dertig nie.
En sy het die hoofsaaklik manlike gehoor in die palm van haar hand. Sy praat met oortuiging, rits stringe statistieke af sonder ’n enkele nota voor haar en beantwoord vrae uit die gehoor soos ’n bedrewe politikus. ’n Hele paar van die sakemanne gaan vanaand hul tjekboeke uithaal, weet hy toe sy ten slotte oor IESA se geldnood praat.
’n Staande ovasie volg toe sy klaar is.
Die voorsitter kom vinnig vorentoe en neem die mikrofoon. “Dis natuurlik nou die geleentheid om julle beursies oop te maak vir hierdie verdienstelike organisasie wat soveel doen om ons wildlewe te bewaar. Komaan, manne, ons wag graag skenkings in,” sê hy met ’n knipoog aan die gasspreker.
Theodore stap vorentoe, maar twee ander mans het hom voorgespring. Nog vier val agter hom in die tou.
“Dis hoe ek Limpopo se sakemanne ken!” bulder die voorsitter.
Die eerste tjekoorhandiging word met groot applous begroet. “Vyfduisend rand van meneer Tol Brummer van Safari Tours,” sê die voorsitter terwyl Natasha van der Merwe die weldoener se hand skud.
“Seweduisend rand van meneer Kotie Kriel van Impala Lodges!”
Daar word gemoedelik gelag toe die gesette Kotie oorleun en Natasha ’n soen op die hand gee.
Theodore stap vorentoe. Hy oorhandig eers die tjek aan die voorsitter en draai dan na Natasha. Hulle oë ontmoet. Meteens is die luide applous toe die voorsitter die bedrag uitlees net ’n dowwe gedreun in sy ore. Hy neem haar warm hand in syne. Geen ringe aan haar vingers nie. Haar groot, donker oë kyk intens na hom en sy hart fladder liggies.
“Die plesier is myne,” sê hy toe sy hom met ’n lieflike glimlag bedank.
’n Koerantfotograaf keer hom voor met die terugstap. “Kan ek net gou ’n foto van julle twee saam kry?”
Theodore gaan staan langs haar.
“’n Bietjie nader aan mekaar, asseblief,” sê die fotograaf.
Theodore voel hoe haar arm liggies aan syne raak, hy kan haar parfuum ruik. Hy wens die fotosessie kan vir ewig aanhou. Toe hy terugstap na sy stoel, is dit met die allesoorheersende gedagte dat hy Natasha van der Merwe beter wil leer ken.
Dan verskyn Carina Vosloo voor hom. Hy het haar nie vroeër tussen die mense gesien nie.
Sy wag hom met uitgestrekte arms in. “Dit was ’n wonderlike gebaar van jou!” gil sy.
Sy storm hom tegemoet en slaan haar arms om sy nek. Haar soen is nat en lank. ’n Paar wolwefluite klink uit die gehoor op.
* * *
My lewe het skielik dramaties verander. My droom om ’n graad te kry was iets van die verlede. Ek het geweet my punte was nie goed genoeg om vir ’n beurs aansoek te doen nie.
Smiley het nie op hom laat wag nie. Binne ’n week het hy ’n wulpse bottelblondine gekry om my kamer te huur en was ek dakloos. Hy’t darem aangebied ek kan voorlopig in die sitkamer op die bank slaap. “Maar jy besef seker dit kan nie vir langer as ’n paar weke wees nie.”
Wilde partytjies het my die daaropvolgende twee nagte eers ná drie toegang tot die sitkamerbank gegee. Ek het besef dit gaan geen uitsondering wees nie.
Sonder om Smiley te groet het ek my paar besittings gepak en die strate van Stellenbosch begin verken vir blyplek. Nadat ek twee nagte op ’n bank by die stasie moes slaap, het ek in die armste deel van die dorp ’n agterkamertjie te huur gekry.
Dat ek bitter was oor die manier waarop Smiley my uit die woonstel geskop het, was ’n feit. Maar ek het my nie lank daaroor verknies nie. Ons vriendskap was buitendien iets van die verlede.
Ek het Smiley nie blameer oor die opheffing van my studiegeld nie. Met sy pa se dood het die noodlot bloot ’n hou op my kennebak geplant en ek moes dit so aanvaar.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
