antwoord sy lighartig. Sy skuif vinnig op die passasiersplek in toe sy voel haar wange raak skielik warm. Wat gaan met my aan? wonder sy half verskrik. Hoekom voel sy skielik so kommerloos, en vir wat sal sy nou staan en bloos? Sy’s mos lankal nie meer ’n bakvissie nie. En dis tog nie die eerste keer dat ’n man haar komplimenteer nie.
Gelukkig laat hy die keuse van ’n restaurant aan haar oor toe hulle die dorp binnery. Hy het die hele pad land en sand oor ditjies en datjies gesels, waarop sy nie nodig gehad het om lang antwoorde te verskaf nie. Sy is dankbaar daaroor, want daar is onverwags woelinge in haar binneste wat sy nie kan verklaar nie.
Tot haar verbasing kry hy dit ook reg om haar van tyd tot tyd skoon te laat vergeet van die onsmaaklike dinge wat in haar lewe plaasgevind het. Seker omdat hy by tye net so spitsvondig soos Wilhelm raak. Sy is net besig om te wonder of dit haar verbeelding was wat vir haar gesê het hy was maar taamlik stug teenoor haar totdat hy uitgevind het wie sy is, toe hy skielik sy leë bord wegskuif en oor die tafel leun om haar stip in die oë te kyk.
“Nadia,” sê hy ernstig. “Daar is iets wat ek wil hê jy moet weet.” Hy aarsel ’n oomblik. Wag seker dat sy woorde by my moet insink, dink Nadia. “Ek,” sê hy dan, “is nie iemand wat los en vas met meisies omgaan nie. Wanneer ek ’n keuse maak, verwag ek dat daar oop kaarte tussen my en die meisie gespeel word. Ek het ’n duur les in die lewe geleer. Ek wil nie –”
“Toe maar,” val sy hom vinnig in die rede, gedagtig daaraan dat hy daarop sinspeel dat sy nie haar kop oor hom moet laat draai nie. “Ek voel nes jy. Ek het ook ’n les geleer, en daarom is mans taboe in my lewe. Platoniese vriendskap sal ek nog aanvaar, maar dis waar dit eindig.”
“Is dit ’n finale besluit?” vra hy ná ’n lang aarseling.
Sy merk dat hy ietwat onseker lyk. “Finaal, soos in vir ewig en altyd,” sê sy beslis, verbaas oor haar hart se snaakse spronge.
“Wat van koffie om die maaltyd af te sluit?”
Sy glo hy is verlig oor haar antwoord. Haar hart bedaar. Maar dis plotseling asof die aand van sy glans verloor het.
“Ons kan hier drink, of ek kan by die huis vir ons gaan maak. Dit hang af wat jy verkies.”
“Ek verkies jou koffie. Sal ons dan gaan?”
Hy is stil op pad huis toe. Sy ook, want sy weet nie wat om te sê nie. Eintlik is sy so ’n bietjie teleurgesteld en kwaad vir hom. Dat hy die simpel kompliment wat sy hom gegee het so ter harte geneem het dat hy dit sy plig geag het om haar te waarsku! Hy sal hom wát verbeel. Maar tog, die gedagte dat hy so verlig is oor sy niks meer van hom sal verlang as platoniese vriendskap nie, krap aan haar soos ’n doring in die vlees.
Nadat hulle klaar koffie gedrink het by haar huis, stap sy saam met hom tot op die stoep. “Dankie,” bedank hy haar. “Niks kan ’n mooi aand beter afrond as ’n lekker koppie koffie nie.”
“Ek stem saam. Koffie bly maar altyd lekker ná ’n ete, al is jou maag hoe vol.”
“Behalwe …”
“Behalwe wat?” vra sy toe hy vassteek en onder die sagte stoeplig haar blik vasvang.
“Behalwe ’n soen deur ’n baie mooi meisie.”
Sy wonder of sy reg gehoor het. “Ekskuus?”
Hy lag saggies en tree só skielik nader dat sy in die kring van sy arms staan voordat sy dit besef. “Is jy bang om my te soen?”
“Bang? Ek …”
Die res van haar sin raak weg toe sy kop sak en sy lippe sag maar ferm oor haar mond sluit. Haar verstand swymel. Eers toe sy soen intens raak, kom sy tot besinning en ruk verwilderd haar kop weg.
“Nee,” uiter sy gejaagd. “Wat vang jy aan?”
“Hoekom nie, Nadia?”
“Omdat … jy weet mos! Ek het jou mos gesê ek is klaar met mans. Jy ook. Jy’t gesê jy is klaar met meisies!”
“Het ek?”
“Jy’t gesê jy het ’n duur les geleer. Jy gaan nie los en vas om met meisies nie.”
Sy wonder of sy haar verbeel daar is iets soos ’n glimlag op sy gesig. Maar toe draai hy om en begin hekkie toe loop. “Nag, Nadia. Dankie vir die aand en die koffie. Lekker slaap.”
“Jy ook,” piep haar stem soos ’n hoender wat brongitis het voordat sy die huis binnegaan en die deur sluit.
Iets is nie reg nie, flits dit deur haar gedagtes. Hier is iets met haar aan die gang wat sy nie verstaan nie. Sy vee liggies met haar vinger oor haar lippe. Hoe kon sy dit toegelaat het! Maar hy het haar so onverhoeds betrap. Wat beteken dit? Wou hy toets of sy dit bedoel het toe sy vir hom gesê het mans is taboe in haar lewe?
Wat gaan hy nóú glo? Sy het hom waaragtig begin terugsoen voordat sy tot haar sinne gekom het.
Sy het ’n rustelose nag. Dit maak nie saak hoe hard sy oor haar mond vryf nie, die warmte en gevoeligheid van sy lippe wil nie wyk nie. En wanneer sy insluimer, ruk drome haar weer nugter wakker. Drome van hoe sy tussen bome wegkruip vir Dimitri omdat hy haar wil soen.
Dis geen wonder sy skrik tam wakker die volgende oggend nie. Sy skrik toe daar ’n dringende klop aan haar voordeur is.
Toe sy die deur oopmaak, is dit Dimitri wat voor haar staan. “Ek kom net vir jou sê ek ry vandag Kaap toe vir ’n paar dae,” sê hy vrolik. “Ek sal dus nie oor Thomas kan toesig hou nie, maar hy is mos darem amper klaar.”
“Wat het jou laat besluit om so onverwags Kaap toe te gaan?”
“Sommer iets. Ek sal jou kom vertel wanneer ek terug is.”
’n Gevoel van verslaentheid oorval haar toe hy groet en wegdraai. Dis seker sy reg om nie verduidelikings te gee vir sy skielike weggaan nie, maar sy opgewektheid …
Nee, wag, Nadia Pretorius, keer sy haar gedagtes. Hy is nie ’n verduideliking aan jou verskuldig nie, en jy het niks met sy sake uit te waai nie. Daar is genoeg ander dinge om jou gedagtes in beslag te neem. Soos vir hoe lank jou weldoener nog gaan leef.
En Johny … Eienaardig, maar sy beeld het heeltemal vervaag.
6
Nadia se blik dwaal asof vanself na Dimitri se huis wanneer sy in die middae van die werk af kom.
Sy betrap haarself ook ’n paar keer dat sy haar ore spits vir timmergeluide uit die buitekamer. Dis logies, dink sy by haarself. ’n Mens voel mos immers veiliger as jy weet jy is nie in die nag alleen op die oewer nie. Op ’n dag bel Wilhelm haar by die spreekkamer.
“Nadia, hoe gaan dit daar?” wil hy weet.
“Tot dusver gaan dit goed. Hier het gelukkig nog nie ’n krisis opgeduik nie. En daar? Hoe gaan dit –”
“Tilla is oorlede,” onderbreek hy haar sin. “Sal jy vir nog ’n dag of wat die mas daar kan opkom?”
“Ja. Ja, natuurlik. Dokter Strydom is ook mos darem hier. Ek is jammer om te hoor van
