sê sy. “Is julle getroud?”
“Nee, ons is nie getroud nie.”
“Wanneer trou julle?”
Nadia loer vinnig na die buitekamer. As Dimitri daar binne is, mag hy dalk die kind hoor. “Nee, wat, jong, ons het nie trouplanne nie.”
En om haar weg te lok: “Kom ons gaan kombuis toe. Ek is nou dors. Dink jy nie ook ’n glas koeldrank sal lekker smaak nie? En daar is nog ’n stukkie tert ook in die yskas.”
Toe die dag einde se kant toe staan, kom klop Dimitri aan haar deur. Toe sy hom binnenooi en sien hy kyk vraend na die kind, verduidelik sy hoe dit gekom het dat dokter Louw Sonja in haar sorg gelaat het vir die nag. “En geniet ek dit! Ek het net nie altyd antwoorde op al haar vrae nie.”
Dis nie lank nie, of Dimitri word ook met vrae bestook. Of hy ’n motor het, waar hy werk, en les bes, hoekom hy en tannie Nadia nog nie getroud is nie.
“Miskien kom ons nog eendag daarby uit,” antwoord Dimitri doodluiters. “Ons moet mekaar net eers so ’n bietjie beter leer ken.”
Nadia is oorbewus daarvan dat hy in haar rigting kyk, maar sy hou haar doenig deur vir hulle koffie te maak.
“Pappa sê daar gaan nie kinders op oom Louis en tannie Ansie se troue wees nie. Gaan daar kinders by julle troue wees?”
“Ek dink so. Dit sal van tannie Nadia afhang.” Genoeg is genoeg, dink Nadia onthuts toe sy vlugtig na Dimitri kyk en die geamuseerde uitdrukking op sy gesig sien.
“Sonja, daar bestaan nie so iets dat ek met oom Dimitri sal trou nie. Nie met hom of enige ander man nie. Kom sit hier langs die tafel en drink jou koffie,” beveel sy streng.
Nadia voel verlig toe Dimitri uiteindelik loop. Nie in haar wildste drome het sy kon dink die kind sou haar so in die verleentheid stel nie. En Dimitri! Pleks hy Sonja op haar plek sit, verkneukel hy hom in haar ongemak!
Sondagoggend toe Wilhelm bel om te sê hy sal Sonja so twaalfuur se kant kom oplaai, nooi Nadia hom vir middagete. En toe hy kort voor twaalf opdaag, is haar kos gaar en gereed.
“Jy’t baie moeite gedoen,” sê hy toe sy die bakke op die tafel sit. “Maar ek moet sê, dit lyk heerlik! Jy sal maak dat ek gedagtes kry.”
“Gedagtes?”
“Dat jy dalk verander het van jou besluit om jou nooit weer die attensies van ’n man te laat welgeval nie. Die spreekwoord sê mos die pad na ’n man se hart loop deur sy maag.”
Sy voel hoe haar wange warm word. “Dit was regtig lekker om Sonja hier te hê,” poog sy om van die onderwerp af te stap. “Sy is soet. En sy’t vanoggend laat eers wakker geword.”
“Ek is bly julle twee kom goed reg. Miskien help dit om die pad na jóú hart oop te maak.”
Nadia glo hy kan haar ongemak sien en terg haar opsetlik. “Vertel my van die troue,” sê sy vinnig. “Hoe het die bruid se rok gelyk?”
“Wit.”
“Is dit al wat jy kan onthou?”
“Ja.”
Sy kan nie help om te lag nie. “Ek wonder hoe ’n goeie seremoniemeester jy was.”
“Seker nie waffers nie. Maar ek sal sorg dat ons ’n beter seremoniemeester kry vir ons troue.”
Sy is verlig toe hy uiteindelik ry. Sy het al agtergekom hy hou van gekskeer, maar sy moedswilligheid het haar etlike kere laat bloos van verleentheid.
Nadat sy die skottelgoed gewas het, gaan lê sy op die bed om ’n rukkie te rus. En skrik tot haar skande vyfuur eers wakker. Wat gaan ek gedurende die nag doen? wonder sy. Dit gaan nou net weer teelaarde wees vir die nagmerries om terug te kom.
Die nagmerries … Miskien moet sy nou ry en die koerantuitknipsels gaan verbrand. Hoekom dit so is, weet sy nie, maar iets sê vir haar die drome sal ophou as sy van die berigte ontslae raak. Toe gaan haal sy dit uit die laai en plaas dit in ’n plastieksak.
Sy onthou vaagweg uit haar kinderdae ’n voetpaadjie kort duskant Vissersbaai wat deur die vissermanne gebruik is om by die see te kom. Sou dit nog daar wees? Toe sy op die plek kom en sien die voetpaadjie bestaan nog, parkeer sy haar motor agter ’n groot bos sodat dit nie maklik van die grootpad af sigbaar is nie, voordat sy die sak en vuurhoutjies uithaal, die motor sluit en die pad see toe vat.
Toe die vlamme begin lek, is dit asof haar verstand en hele wese oordonder word deur die gebeure wat daartoe gelei het dat sy nie meer die mens is wat sy was voordat Johny in haar lewe verskyn het nie. Dis asof al die afskuwelike en negatiewe besonderhede weer in dubbelvoud oor haar spoel. Die skok, angs, bitterheid, selfverwyt en onsekerheid. Die donker skaduwee wat oor haar gehang het, het wel gelig, maar sal dit ooit heeltemal wyk?
Die trane stroom oor haar wange toe sy terugloop motor toe. Miskien is dit goed om haar ’n slag oor te gee aan selfbejammering. Om die voorhou ’n slag te laat staan en te huil tot sy heeltemal leeg is van binne. Sy huil dan ook met oorgawe.
Maar toe dit voel asof daar nie meer ’n enkele traan in haar oor is nie en sy vassteek om haar neus te snuit, verbeel sy haar sy hoor ’n tak kraak. ’n Rilling van vrees vaar deur haar lyf. Dalk maar net ’n wildsbokkie, praat sy haarself egter moed in, en dwing haar voete om aan te stap.
Maar toe merk sy ’n beweging in die paadjie tussen die bosse voor haar. Dis … ’n mens! Sy onderdruk ’n gil en vlieg vervaard om om op haar spore terug te hardloop. Eers toe sy hoor iemand roep haar naam, steek sy vas. Verbeel sy haar, of was dit Dimitri se stem? Wie dit ook al is, die persoon ken haar en weet sy is hier. Dit sal nie help om verder te vlug nie.
Die volgende oomblik verskyn Dimitri dan ook in haar gesigsveld. Hy kom met ’n vaart nader.
“Wat die duiwel soek jy so laat in die aand hier?” raas hy toe hy voor haar vassteek. “Besef jy nie dis ’n gevaarlike plek om alleen te wees nie?”
“Wat …” Sy is genoodsaak om eers haar keel te skraap. “Wat soek jý hier?”
“Ek soek jóú! Ek het jou motor daar langs die pad sien staan. Dit was so amper of ek het hom ook nie eens gesien nie. Wat maak jy hier?”
Nadia sluk, maar haar stem is steeds rou en hees toe sy sê: “Ek het kom stap.”
“Hierdie tyd van die aand op so ’n godverlate plek! Weet jy nie wat met jou kan gebeur as iemand met ’n ongure karakter jou hier kry nie?”
“Dis tog nie só ’n onveilige plek nie.”
“Dis wat jý dink. Minder as vyf maande gelede is Thomas se niggie hier deur ’n visserman aangerand en verkrag.”
“Ek het nie geweet nie,” sê sy flou en snuit haar neus.
“Jy’t gehuil,” sê hy dan half verwonderd. “Hoekom het jy gehuil?”
Sy vee oor haar gesig, maar besef dit sal nie help om te ontken dat sy gehuil het nie. “Sommer maar.”
“’n Mens huil nie ‘sommer maar’ nie.”
Voordat
