Kom jou man op Vissersbaai werk?”
“Nee, ek is ongetroud.”
“Wat wil jy dan hier kom maak? Jy sal jou mos morsdood verveel in dié ou simpel plekkie. Of kom jy in Vissersbaai bly?”
“Ek oorweeg dit om tannie Struwig se huis te koop.”
“Ja, ek het gehoor dis in die mark. Wel, ek kan ongelukkig nie vir jou sê die werk is joune nie, maar ek glo dokter Louw gaan baie verlig voel as jy die werk by my sal oorvat. Hoe haastig is jy? Hy behoort nou enige oomblik terug te kom.”
“Ek weet nie so mooi nie. Wat ek van medisyne en dinge weet, is ’n ronde nul.”
“Ag, ek het ook niks geweet toe ek hier begin werk het nie. Jy sal gou leer. Dokter Louw is gaaf en hy is ’n geduldige mens. Afhangende van wanneer jy kan begin, kan ek jou dalk nog touwys maak voordat ek weggaan. Ek gaan eers oor ’n maand Johannesburg toe.”
“Ek werk by ’n prokureursfirma in die Kaap en sal eers daar ’n kennismaand moet uitwerk. Sê my, hierdie huis wat nou in die spreekkamer omskep is, kan jy onthou of hier op ’n keer Viviers-mense gewoon het?”
“Dit was seker voor ons hierheen getrek het. Dokter het die plek van Wolvaardt-mense gekoop. Praat van die duiwel, hier kom hy nou net aangery. Ek het jou mos gesê hy behoort binnekort hier te wees.”
Nadia voel ongemaklik toe dokter Louw haar aandagtig bekyk nadat Santjie sonder omhaal vir hom vertel het wie sy is en dat sy belangstel in die pos. Die dokter is veel jonger as wat sy te wagte was. As sy moet skat, sal sy sê hy is in sy vroeë dertigerjare. Maar dis die frons op sy voorkop en die stip kyk van sy blou oë wat haar verbouereer. Vroulike instink sê vir haar hy is nie die soort mens wat haar gaan glo as sy kluitjies bak nie.
“Hoekom wil jy jou hier kom begrawe?” is sy eerste vraag.
Nadia voel hoe haar wange warm raak. “Ek hou van die platteland.”
“Wat het jy in die Kaap gedoen?”
“Ek werk by ’n prokureursfirma daar. Om die waarheid te sê, ek het geen ondervinding van verpleegkunde of iets in daardie lyn nie, maar …”
Sy wenkbroue lig toe sy swyg. “Maar?”
“Ek oorweeg dit om ’n huis hier te koop. Tannie Emsie Struwig by die oewer se huisie. As ek hier iewers kan werk kry,” verduidelik sy ongemaklik.
“Wanneer kan jy begin?”
“Ek sal ’n maand kennis moet gee by die prokureursfirma, en ek weet ook nie hoe lank dit sal neem om die huis te koop nie.”
“Kyk maar hoe vinnig jy jou dinge kan reël, en laat my weet.”
Toe hy omdraai en die spreekkamer binnegaan, kyk Nadia oorbluf na Santjie. “Wat beteken dit?”
“Dit beteken jy’t die pos gekry en jy moet hom laat weet hoe gou jy hier kan wees,” sê Santjie met ’n glimlag. “Ek sweer Marda Kotze het weer iewers sy pad gekruis, dié dat hy skielik so bot is. Sowat van agter ’n man aanloop, het jy in jou lewe nog nie gesien nie!”
Nadia neem nie notisie van Santjie se opmerking nie. Sy voel te oorbluf. “Is jy seker dis wat hy bedoel het?”
“Ja. Hy’s darem nie altyd so kortaf nie, hoor. Dis net wanneer hy omgekrap voel oor iets.”
“Wat behels die werk hier?”
“Dis maklik. Jy reël afsprake, deel die medisyne uit wat dokter voorskryf en hou die plek skoon. Dis omtrent al. Ons gee net behandeling vir dinge soos verkoue, griep, maagpyn, keelseer, oorpyn en so aan. Ernstige gevalle stuur ons George toe.”
“Hoe besig is julle?”
“Jy kan maar vir jou breiwerk of ’n boek saambring. Jy sal jou beslis nie doodwerk nie.”
“Is dit dan betalend om ’n spreekkamer hier te hê?”
“Ja wat, ek glo so.” Toe laat sak Santjie haar stem. “Ek dink nie dokter Louw is op winsbejag uit nie. Hy moet goed daarin sit, want hy’t ’n lieflike huis op Vissersbaai. Ek dink hy’t hierheen gekom om sy wonde te lek. Hy’s mos geskei, en sy eks is glo skaars ’n maand ná die egskeiding met sy beste pel getroud. Maar jy moenie laat deurskemer ek het jou vertel nie. Ek het dit maar met ’n omweg gehoor; hy het nog nooit self ’n woord daaroor teenoor my gerep nie.”
’n Rukkie later klim Nadia asof in ’n dwaal in haar motor. Sy het verwag dokter Louw gaan ’n meer bevoegde persoon verlang. Dan sou sy sonder gewetenswroeging vir Emsie Struwig kon sê sy kan nie die huis koop nie. Maar nou … Nou weet sy waaragtig nie wat sy moet doen nie.
Sy lê tot laat die nag wakker in Sara Bester se huis. Dis nie die hol bed en pap matras wat haar wakker hou nie, maar haar verstand wat nie wil afskakel nie.
Dit gryp hier en los daar sonder om sin te maak. Amper soos die nagte in die tronksel.
Wat dryf haar om die huis te wil koop? Sy’s kwalik gevestig by die prokureursfirma. Wat gaan prokureur Duvenhage daarvan dink as sy vir hom sê sy wil bedank? Hy is so goed vir haar. Is sy nog by haar verstand, of het sy waansinnig geraak sonder om dit agter te kom?
Die een of ander tyd moes sy tog aan die slaap geraak het. Nog ’n nag sonder nagmerries. Dalk is daar hoop dat dit eendag heeltemal sal verdwyn, dink sy met ’n plotselinge gevoel van opgewondenheid toe sy die gordyne wegtrek en die son se strale blink oor die meer sien val. Miskien sal dit haar goed doen om weg te kom uit die stad. Weg van die hel se skroeiende vuur …
Sara staan reg om haar te bedien toe sy die eetkamer binnegaan. Nadia was duidelik haar enigste gas vir die nag.
“Kom sit hier by die tafel en help jouself met die graanvlokkies, terwyl ek vir jou gaan spek en eiers bak,” nooi sy. “Hoe hou jy van jou eier? Sag of hard?”
“Ag, enige manier. Ek het nie fiemies nie.”
“Dis goed om vir ’n verandering ’n gas sonder fiemies te hê. Party mense kan darem vir jou moeilik wees. As die eier net effens te hard of te sag is na hul sin, word dit teruggestuur kombuis toe.”
“Hoe lank woon tannie al hier?”
“Amper ses jaar. Ek en my man het hier kom aftree. Maar ons was net twee jaar hier, toe is hy oorlede. Ek kon nie ledig sit nie, toe besluit ek maar om die kamers te verhuur. Dit lei darem ’n mens se gedagtes af. En dit hou my besig sonder dat ek my doodwerk.”
“Hoe goed ken tante die inwoners hier? Is hier enigiemand wat al baie lank hier woon? Sê maar langer as tien jaar. Iemand wat vir ’n mens inligting sal kan gee oor hoe die dorp destyds gelyk het. Dis vir my interessant om sulke klein plekkies se geskiedenis te hoor,” omseil Nadia die waarheid om nie agterdog te wek nie.
As sy werklik hier wil kom bly, sal sy nie vir ewig haar verlede kan wegsteek nie. Maar dis dinge waaraan sy aandag sal gee wanneer sy daartoe genoodsaak word.
“Hier is min mense oor wat langer as tien jaar hier bly. Dié wat nie dood is nie, is weg om by hul kinders te gaan bly. Omtrent al die mense wat deesdae in De Meer woon, is betrokke by die ontwikkeling van Vissersbaai. Boukontrakteurs, messelaars, loodgieters,
