geld gee nie, kry sy nie weer vis nie. Toe, loop nou.”
Eendag toe sy van die skool af kom, sê haar pa vir haar dat haar ma dood is.
“Ek weet. Ma-Anna het vir my gesê sy’s dood. Maar hoekom het sy doodgegaan? Was sy siek?”
“Ek praat van jou má, Nadia. Nie van die vrou wat jou in die wêreld gebring het nie.”
Sy het lank gevat om te snap. “Pa meen … ma-Anna is dood?”
“Ja. Ek weet nie wat nou van jou gaan word nie.”
Dinge was baie deurmekaar agterna. Sy onthou min daarvan, hier en daar iets. Van ’n paar mense om die graf, haar pa wat hom soms dae lank in die kamer toegesluit het, en hoe honger sy geraak het …Totdat daar mense opgedaag het. Hulle het haar paar stukkies klere in ’n tas gepak en gesê sy moet saam met hulle gaan.
Dit was lekkerder in die Kinderhuis op George as by die huis. Daar was ten minste elke dag kos. En by die nuwe skool het niemand met haar die spot gedryf nie. Sy was omtrent ’n jaar daar, toe is pa-Kerneels dood.
Daar was mense wat haar sommige naweke en vakansietye by die Kinderhuis kom haal het om haar na hul huis te neem. Gegoede mense. Oom Jacques en tannie Mercia de Lange. Hulle het haar na De Meer geneem vir haar pa se begrafnis.
Dit moes seker ’n aanpassing vir die De Langes gewees het om hulle oor haar te ontferm, dink Nadia weeïg. Van dinge soos etiket en tafelmaniere het sy niks geweet nie. Tannie Mercia het soms geduld verloor, maar oom Jacques was baie goed vir haar. En sy was ’n gewillige leerder, ook by die skool.
Sy het nie gesukkel om werk te kry ná matriek nie. Weliswaar was dit maar as kelnerin by ’n restaurant, maar sy het ’n rekenaarkursus deurloop en gehoop dit sal haar help om mettertyd ’n beter werk te bekom. Ten minste het sy ’n verdienste gehad.
Sy het aan die begin ’n kamer gehuur en al die geld gespaar wat sy kon afknyp. Dit was dan ook nie lank voordat sy dit kon bekostig om ’n woonstelletjie te huur nie. Oom Jacques en tannie Mercia was op die punt om na Pretoria te trek, en het haar voorsien van meubels en gordyne. Die toekoms het belowend gelyk. Maar die lewe het anders verloop …
3
Nadia tel haar sandale op om terug te gaan na die gastehuis. Maar toe sien sy hóm, die man wat haar motor uitgesleep het en by die kerk was. Nugter alleen weet hoekom sy hom nou eers gewaar. Hy is al amper by haar met sy opgerolde broekspype. Sy slaak ’n sug, en wens sy voete gly onder hom uit. Miskien sal hy omdraai as hy sopnat is.
“O, dis jy,” sê hy toe hy by die rots tot stilstand kom. “Ek het gewonder wie hier sit.”
“Is dit verbode terrein?”
“Nee.” Hy lig hom met gemak tot langs haar op die rots. “Dit gebeur net selde dat mense wat nie die meer ken nie, dit hier na die rotse toe waag. Die water kan skielik styg.”
Sy skuif vinnig ’n entjie laer teen die rots af. “Verskoon my, ek was op die punt om te loop.”
“Hoekom is jy skielik haastig? Voel jy gesteurd oor ek hier aangekom het?”
“Nee, ek was in elk geval van plan om te loop.”
Dog, in haar haas om weg te kom, gly haar voet op ’n klip onder die water. Dit noodsaak haar om vinnig na die rots te gryp om haar val te stuit.
“Moenie haastig raak nie. Jy lyk vir my ’n bietjie oorstuur, soos iemand wat nog nie uitgerus is nie. ’n Mens is veronderstel om te lag en pret te maak wanneer jy met vakansie is, nie om naels uit te stoot nie.”
“Miskien is ek nie met vakansie nie. Tot siens.”
Sy kyk nie om nie. Eers toe sy in haar motor klim, sien sy hy sit nog daar op die rots. Hy moet ’n inwoner van die dorp wees, kom dit by haar op. Hoe anders sal hy weet van die meer se styging en daling?
Hy’s nie lelik nie. Inteendeel. Dis dalk hoeka sy aantreklikheid wat haar afskrik. Johny was net so aantreklik …
Die volgende oggend op pad na die prokureur op George, besluit Nadia om tannie Emsie te pols oor oom Koos en tannie Lettie le Roux. “Ek hoor hulle het op ’n tyd ’n viswinkel hier gehad. Weet tante wat van hulle geword het?”
“Ek het hulle nie geken nie, maar ek weet van hulle. Koos is glo dood aan ’n hartaanval, en die tante is daarna weg om by hul kind in Pretoria te gaan bly.”
Nadia gee ’n suggie. Nog ’n doodloopstraat. “Waarmee verwyl die jonger mense hul tyd hier?” vra sy dan maar om die tante aan die gesels te hou.
“Hulle ry maar oor naweke George toe agter plesier aan. Hier is nie veel jong mense in De Meer nie. Die meeste mense is getroud. Behalwe dokter Louw en Marda Kotze. Nie dat sy so danig jonk is nie, want haar tweeling is seker al vyf of ses. Maar sy trek aan asof sy niks ouer as sestien is nie. En twee onhebbelike kinders! Geen mens weet wie hulle pa is nie. Maar sy leef in weelde, so die pa betaal seker ’n stewige bedrag onderhoud.”
Die volgende oggend val Nadia vroeg in die pad terug Kaap toe. Tot haar verbasing is prokureur Duvenhage glad nie ontsteld of opstandig toe sy hom inlig dat sy besig is om ’n huis op De Meer te koop en daaraan dink om haar daar te gaan vestig nie.
Hy bekyk haar net ’n lang ruk aandagtig voordat hy sê: “Ek weet nie wat jou daartoe motiveer nie, maar as jy glo jy sal daar sielerus vind, is dit reg so. Wanneer het jy gedink om te verhuis?”
“As dit nie vir u te ongerieflik is nie, wil ek graag vandag nog my bedanking indien. Die prokureur op George het gesê die huis se koop sal vinnig afgehandel word. So as ek dan oor ’n maand hier kan klaarmaak, sal ek bly wees.”
“Wel, my susterskind kom goed reg. Sy is nou hier, dus sal ek nie ’n pyn daarmee hê as jy nie vir ’n volle maand wil aanbly nie. Veral in die lig daarvan dat jy werk daar gekry het en dat die dokter haastig is dat jy moet begin. Maar onthou: as dinge dalk vir jou skeefloop, is jy welkom om terug te kom. Ek skep vir jou ’n pos as dit nie anders kan nie.”
“Wat meer kan ek sê as baie dankie?”
“Jy hoef niks verder te sê nie. Laat weet my net as jy eendag die hart van die son gevind het. Gaan sê asseblief vir Bets Vos ek wil haar spreek.”
Nadia voel aangedaan toe sy ’n rukkie later die gebou verlaat. In die paar maande wat sy by die prokureursfirma werk, het prokureur Duvenhage uit die staanspoor laat blyk dat daar geen twyfel by hom bestaan oor haar onskuld nie. Net omdat sy op haar eerste werksdag ’n mot by die venster uitgegooi het toe hy gesê het sy moet die ding met die vlieëplak doodslaan.
“Hoe sal iemand wat nie eens ’n mot kan doodmaak nie, ’n mens om die lewe bring?” het hy gevra toe sy hom die tweede dag bedank het dat hy bereid was om iemand met ’n rekord soos hare in diens te neem.
Miskien is sy regtig van haar trollie af om alles hier prys te gee. Haar werk, haar kollegas – wat sy nie eintlik boesemvriende kan noem nie, maar met wie sy tog goed oor die weg gekom het – en ’n werkgewer soos prokureur Duvenhage.
Tog is dit asof alles vir haar in die regte plekke val. Toe sy die woonstelopsigter inlig dat sy die huur van die woonstel wil opsê, vertel hy haar dat daar reeds ’n meisie is wat wag op die eerste woonstel wat ontruim word. Alles verloop
