’n natuurtoneel. “Moenie vir my sê jý skilder ook nie!”
“Hoekom klink jy so ongelowig?”
“Jy lyk nie na ’n skilder nie. Ek sou eerder sê jy’s ’n bokser of stoeier.”
Toe hy lekker diep uit sy maag lag, voel sy hoe haar wange warm word. “Ek bedoel dit nie as ’n belediging nie. Ek het net nie kon dink jy sou in jou pa se voetspore volg nie.”
“Dis nie al wat ek doen nie. Kom kyk hier.”
Hy loop dieper die vertrek in na waar iets onder ’n seil bedek is. “Moet net nie skrik as ek dit oopmaak nie.”
“Dis … dan ’n doodkis,” sê sy verstom toe hy die seil verwyder.
“Mooi, is hy nie?”
“Ja, seker. As so iets mooi genoem kan word. Maak jy dit self?”
“Ja. En jy sal nie glo hoe groot die aanvraag daarvoor is nie. Ek kry amper nie meer tyd om te skilder nie. En daar agter jou is ’n skuit wat ek besig is om te bou.”
“Aarde, maar jy is woelig. Hoeveel skuite het jy al verkoop?”
“Nee, dis vir myself dat ek hom bou.”
“Jy gaan dit tog seker nie op die see waag met hom nie?”
“Só waaghalsig is ek bepaald nie. Hy is gans te klein daarvoor. Dis net sodat ek oor die dieper kant van die meer kan roei tot op die oorkantste oewer. As hy klaar is, sal ek jou saamnooi. Dan gaan klim ons die berg daar oorkant uit.”
“Nee, ek …” Eintlik wil sy vir hom sê sy wil nie met hom bevriend wees nie. Maar sy kry nie die woorde oor haar lippe nie. “Ek wil nie aaskos word nie,” opper sy dus maar floutjies.
Hy lag. “Ek sal seker maak hy lek nie. Onthou jy nog die dag toe die kaskar wat my pa vir ons gemaak het met ons weggehol het tot binne-in die meer? Ons het mos gedink ons sal sy vaart met ons hande op die wiele kan stuit. Jy’t omtrent soos ’n maer vark geskree toe jy die bloed aan my bobeen sien waar ’n klip my flenters gesny het.”
Sy gemoedelikheid verbaas haar, want haar eerste indruk was dat hy ’n regte buffel is. Maar dis nie iets waaroor sy haar verbly nie. Inteendeel, sy sou liewer wou hê hy moes ’n buffel bly, en alles vergeet het van hul kinderdae.
Maar toe hy na haar kyk, dwing sy ’n glimlag op haar gesig. “Ja, ek onthou. Maar jy het net so geskrik. Jou gesig was so wit soos ’n laken.”
“Snaaks genoeg, ons het toe nie pak gekry nie. My ouers het my net in die motor geboender en George toe gery sodat die dokter steke kon insit.”
Sy kyk hoe hy die doodkis weer toegooi. “Het jy hom spesiaal vir iemand gemaak?”
“Ek het net eendag ’n gier gekry om een te maak toe ek die hout raakloop. Sommer net vir die uitdaging daarvan. Maar toe sien ’n begrafnisondernemer hom en koop dit daar en dan. En jy sal verstom wees hoe in aanvraag hulle nou skielik geraak het. Dis van baie duursame hout, dus is die prys buitensporig hoog, maar dit wil voorkom of daar nog baie ryk mense is. Ek ontvang gereeld oproepe van iemand wat net die beste vir sy of haar afgestorwe naasbestaande soek.”
Toe hulle by die vertrek uitstap, nooi hy haar vir tee. Maar sy wys dit van die hand. “Dankie, maar ek het nog baie om te doen. Ek is besig om die huis leefbaar te probeer maak.”
“En dan? Gaan jy terug Kaap toe?”
“Nee, ek begin oor ’n paar dae hier by dokter Louw werk.”
Sy wenkbroue lig. “O, ek sien. Ja, ek het gehoor Santjie gaan weg.”
“Nou ja, van sit en staan kom niks gedaan. Verskoon my.”
“Wanneer dinge rustiger raak, moet jy kom kuier dat ons verder oor die ou dae gesels,” nooi hy.
“Ek sal so maak,” beloof sy halfhartig voordat sy omdraai en wegstap.
Vir die volgende twee dae werk Nadia haar oor ’n mik, nie soseer om die huis reg te ruk nie, as om haar gedagtes besig te hou sodat sy nie kans kry om te tob oor wat die toekoms vir haar inhou in De Meer nie.
Nugter alleen weet wat die mense se reaksie gaan wees as hulle uitvind van haar verlede. En Dimitri, wat sal hý van haar dink? Daar is nog die dokter ook … Sal hy haar in sy diens hou as dit sy ore bereik dat sy in die tronk was?
Die dag voordat sy moet begin werk, maak Dimitri onverwags sy verskyning in haar agterdeur. “Jy gaan jou morsdood werk,” sê hy. “Ek hoor maar hoe gaan jy hier te kere. Is daar nie iets waarmee ek kan help nie?”
“Nee, ek kom reg, dankie.”
Maar hy loop nie. Inteendeel, hy stoot die deur oop en kom ongenooid die kombuis binne. “Hoe lyk dit met ’n koppie tee? Jy is seker ook al dors teen hierdie tyd, of hoe?”
Dit laat haar geen keuse as om die ketel aan te skakel nie. “Ja, ek sal seker gou ’n ruspose kan vat om ’n koppie tee saam met jou te drink.”
“Wanneer is jy toe weg van De Meer af?” vra hy terwyl sy die koppies uit ’n kas haal.
“My ouers is oorlede toe ek so elf jaar oud was. Ek is toe na ’n kinderhuis op George. En later Kaap toe.”
“Hier is maar min van die mense oor wat destyds hier gewoon het. Om die waarheid te sê, ek weet net van oom Jorsie en tant Jana. Die paar kinders wat saam met ons op skool was, is ook al almal vort.”
“Wat doen jou ouers deesdae?” vra sy toe daar ’n stiltetjie kom, bang hy begin haar weer uitvra. “Skilder jou pa nog?”
“So dan en wan wanneer hy die kans kry. Ons is mos destyds terug Griekeland toe as gevolg van my oupa se siekte. Hy kon nie langer sy skeepsraffinadery daar behartig nie. My pa het toe die bedryf daarvan oorgeneem.”
“Is hulle gelukkig daar?”
“Ja wat. Hulle is baie aanpasbare mense. Die feit dat ek nou hier woon, is ook vir hulle ’n troos, want nou kan hulle enige tyd van die jaar, wanneer my pa nie so vas is nie, hier kom kuier.”
“Vir hoe lank het hulle hier gewoon? Ek meen, voordat jy gebore is?”
“Net ’n jaar. Hulle het destyds geld van hul ouers ontvang as trougeskenk. Toe kom hulle na die George-omgewing vir hulle wittebrood, raak verlief op De Meer, en toe koop hulle die huisie hier. My ma was glo aanvanklik nie so gelukkig hier nie. Sy’t gekla oor die slegte reuk van die meer, en die armoedige lewe, maar toe ons moes teruggaan Griekeland toe, het sy die hardste gehuil.”
“Wanneer laas was hulle hier?”
“Meer as ’n jaar laas. Maar ek was darem nou vir meer as drie maande daar.”
Sy stoot sy koppie nader en vra dan kamma ongeërg: “Het jy geweet pa-Kerneels en ma-Anna het my aangeneem?”
“Werklik? Waar kom jy daaraan?”
“Een van ons skoolmaats het my vertel. Engela. Dit was nadat julle hier weg is. Ek weet nie of jy haar onthou nie. Hulle het destyds in die
