nog wie waar gewoon het.”
Dit word ’n lekker speletjie. Soms stry hulle, soms stem hulle saam, en wanneer hulle glad nie ’n huis kan eien nie, dink hulle sommer iets uit. Soos om te sê dis die dorp se pastorie, polisiestasie, poskantoor of brandweerstasie. Plekke wat nooit bestaan het nie.
Amper soos toe ons kinders was, dink Nadia by haarself. Tog jammer die horlosie kan nie teruggedraai word nie.
Hulle vertoef langer as beplan, want die sonsondergang is so aanskoulik dat dit hulle in verwondering vasvat. Dis reeds sterk skemer toe hulle teruggaan. Nadia sien nie die motor wat voor haar huis staan alvorens Dimitri haar daarop attent maak nie.
“Wie kan dit wees?” wonder sy verskrik. “Niemand weet mos ek is hier nie.”
“Daar staan ’n man op jou stoep. Wil jy hê ek moet saam met jou stap tot by hom?”
“Nee, dis nie nodig nie. Miskien is dit maar sommer iemand wat dink die huis is nog in die mark.”
“As jy nie gerus voel nie, roep my. Ek sal op my stoep talm vir ingeval jy hulp soek.”
“Dankie. Ek hoop nie dis nodig nie.”
Nadia is verras toe sy die persoon op haar stoep herken. “Advokaat Duvenhage! Wat … waar kom u vandaan? Het jy nuus oor my weldoener? Is hy … dood?”
“Stadig,” sê hy laggend. “Een vraag op ’n keer is genoeg. Nee, ek het nie nuus oor jou weldoener nie. Ek is op George vir ’n saak en het op die ingewing van die oomblik besluit om te kom hoor hoe dit met jou gaan voordat ek teruggaan Kaapstad toe.”
“Dit gaan goed met my. Ek werk lekker, en het my huis se binnekant ook al amper klaar na my smaak ingerig. Maar kom ons gaan in. U sal seker koffie of tee drink?”
“Koffie sal lekker smaak, dankie.”
“Wil u nie maar vir my sê wie die barmhartige Samaritaan is wat hom so oor my ontferm het nie?” vra sy terwyl hulle die koffie drink.
Hy skud sy kop glimlaggend. “Hoeveel keer gaan jy my nog probeer omhaal om jou te vertel?”
“En die weldoener se prokureur, wie is hy?”
“Los maar jou nuuskierigheid. Jy gaan niks uit my kry nie.”
Sy gee ’n suggie. “Vir hoe lank kan ’n terminaal siek persoon bly leef?”
“Dit klink kompleet asof jy die persoon wil dood wens.”
“Nee, allesbehalwe. Maar u kan tog seker verstaan ek is nuuskierig.”
“Ek weet nie hoe lank dit nog kan duur nie. Met deesdae se gevorderde mediese behandeling kan hulle dikwels ’n lewe met ’n hele paar maande verleng. Maar sê my: wat op aarde het jou laat besluit om jou hier op jou geboorteplek te kom vestig? Jy kon my met ’n veertjie omtik toe my pa vir my sê jy bly nou hier. Jou kinderdae hier was dan so ongelukkig.”
“Dit was so half op die ingewing van die oomblik dat ek tot die besluit gekom het.”
Hy lag toe sy hom vertel van die vorige eienaar se misverstand en die verrassend lae prys wat sy vir die huis betaal het.
“Eintlik is jy deksels gelukkig. Vir daardie prys sou ek hom ook gekoop het. Die natuurskoon hier is pragtig.”
“Ja, dis vir my verbasend dat die plekkie nog so ongeskonde is. Maar gelukkig vir my, verkies die meeste mense die see bo die meer. Het u al geëet, of kan ek gou iets vir ons saamflans?”
“Dankie, maar ek het nie soveel tyd nie. Die Kaap lê nog ver.”
Toe hy gereed maak om te ry, vra sy hom om haar groete aan sy pa oor te dra. “Sê vir hom ek het nog nie die son se hart gevind nie, maar ek is hard op soek daarna.”
“Die son se hart … wat bedoel jy daarmee?”
“U pa sal verstaan. Dra maar net my boodskap oor.”
Daardie nag kom die nagmerries weer. Nuuskierige blikke van ander gevangenes; mieliepap sonder melk; die hofsaal met sy jurie en die regter met sy streng gesig en deurpriemende oë. Die staatsaanklaer wat haar in ’n hoek wil dryf. Amper soos ’n kat-en-muis-speletjie – hy is die kat en sy die muis. Advokaat Duvenhage wat keer dat sy opgevreet word …
Nadia voel suf toe sy die volgende oggend werk toe gaan. Sy het nie weer geslaap ná die drome nie, want sy was bang die nagmerries teister haar verder. En nou is Santjie ook weg. Sy moet alleen die mas opkom.
Boonop mis dokter Louw se oë niks. “Het jy sleg geslaap?”
“Ja, ek het,” kan sy nie anders as om te erken nie.
“Hoekom? Wat het jou verhinder om te slaap?”
“Niks het my verhinder nie. Ek het net nie vaak geraak nie.”
“Mevrou Kotze het my netnou gebel,” sê hy met ’n suggie. “Haar tweeling voel nie wel nie. Hulle sal seker nou enige oomblik opdaag.”
Sy woorde is nog nie behoorlik koud nie, toe kom ’n vrou en twee kinders die spreekkamer binne. “Ek is Marda Kotze,” sê sy vir Nadia. “Wilhelm verwag my. Ek het hom so ’n rukkie gelede geskakel.”
“Hy’t my gesê, ja. Ek gaan hoor gou of hy gereed is om u te ontvang.”
“Ja,” sê dokter Louw sugtend. “Laat haar maar binnekom.”
Sy gesug raak vir Nadia duidelik nadat Marda en die tweeling uiteindelik die spreekkamer verlaat het. Dokter Louw vra vir haar: “Wat maak ’n mens met ’n vrou wat so ’n oorlas van haar maak?”
“In watter opsig?” vra Nadia, verbaas oor sy openlike afkeer.
“Sy bring haar twee blakend gesonde kinders vir ’n ondersoek, maar terselfdertyd moet ek sommer na ’n bytplek aan haar bors kyk. Die vorige kere was dit die gejeuk van ’n moesie op haar bobeen, ’n knop op die boud, nugter weet wat alles. Ek wil nie weet waar haar volgende kwaal gaan sit nie.”
Voordat sy haar kan bedwing, bars Nadia hardop uit van die lag. Net om verskrik haar lag terug te sluk toe sy agterkom dis háár stem wat sy hoor. Sy durf nie lag nie! Johny sal nooit weer lag of praat nie. Die skoot het hom alles ontneem.
“En nou?” vra dokter Louw. “As jy so skielik ophou lag en ineens lyk of jy op pad is na ’n begrafnis?”
“Ek is jammer. Ek wou nie regtig lag nie.”
“Maar jy het, en dit het goed gelyk. Daardie donker skaduwees in jou oë het vir ’n wyle gewyk. Jy moet meer lag.”
Die volgende middag toe hulle gereed maak om huis toe te gaan, kom steek dokter Louw by die ontvangstoonbank vas. “So, verlang jy nog nie terug Kaap toe nie?”
“Nee. Hoekom vra u?” vra sy versigtig. Bang hy gaan dalk sê hy benodig nie langer haar dienste nie.
“Ek wil net seker maak jy laat my nie skielik in die steek nie.”
“Wel, nee. As u tevrede
