kyk sy vrou hom ondersoekend aan. “Jy lyk bekommerd, Francis.”
Hy sug en swaai sy hand, neem dan by die twee vroue plaas en ontvang ’n koppie tee.
“Dankie, my vrou. Ja, ek voel ’n bietjie bekommerd. Dinge lol op die oosgrens.”
“So? Het daar weer nuus uit daardie oord gekom?” wil sy vrou weet, en Lille spits haar ore. Dis mos in daardie geweste dat hulle vermoed Philippe Bidault hom bevind.
“Ja. Volgens René lyk dinge sleg daar …”
“René? Is René terug aan die Kaap? O, wonderlik!” Die goewerneursvrou lyk baie ingenome en draai na die jong meisie langs haar. “Dan sal jy hom ook vanaand ontmoet. Jy het hom gesê hy moet kom, nie waar nie, Francis?”
“Ja. Ek was op pad na die Kompanjiestuin toe ek gewaar sy huis is oop. Ek het toe sommer daar aangegaan en hom genooi vir vanaand. Hy laat weet groete.”
“Dankie. O, Lille, dis die een man aan die Kaap aan wie ek jou baie graag wil voorstel. Ons is gelukkig dat hy nou weer ’n slag tuis is. Hy is meestal weg op sy jagtogte waarop hy versot is. Dis ’n landgenoot van jou – graaf René de Louvois.” Die ouer vrou se oë glinster. “En is hy aantreklik! Die meisies is eenvoudig gek oor hom, maar tot dusver kon niemand hom nog vastrek nie.”
Die goewerneur glimlag tergend in Lille se rigting. “Ek dink, mam’selle Lille, dat my vrou self ’n bietjie verlief is op hierdie aantreklike landgenoot van jou!”
“Ag, Francis, moenie verspot wees nie! Maar René helder altyd ’n partytjie op net met sy teenwoordigheid. O, ek is regtig bly hy is hier.”
“U was besig om te vertel van die grensboere, nie waar nie, U Eksellensie? Hoe gaan dit daar?” Lille het nie veel erg om van dié landgenoot van haar te hoor nie. Haar belangstelling en kommer lê elders.
Die goewerneur se gesig vererns onmiddellik weer. “Volgens René nie goed nie.”
“Wat het hý daar gaan soek?”
“O, hy beland dikwels daar met sy jagtogte. Ek kry altyd eersterangse en onpartydige nuus van hom van daardie deel.” Hy vertel kortliks wat René hom vertel het, en eindig dan: “Ek sal graag die saak verder met hom wil bespreek. René het ’n koel kop op sy skouers.”
“U het hom nie miskien gevra of hy iemand met die naam Bidault op sy jagtogte raakgeloop het nie?” wil Lille weet.
“Nee. Ons het glad nie in daardie rigting gepraat nie. Maar jy sal hom vanaand ontmoet – dan kan jy hom self vra.”
Dis glad nie om dieselfde rede as die goewerneursvrou dat Lille ook begin uitsien daarna dat die aand moet aanbreek nie. Mevrou Dundas is ’n romantikus en sy kan nie wag om die Franse meisietjie aan die glibberige René voor te stel nie. Hierdie keer sal sy oë oopgaan. Hy het nog nie so ’n mooi meisie aan die Kaap gesien nie. Sy is seker sy voete gaan vanaand onder hom uitgeslaan word!
Lille is weer angstig dat die aand moet aanbreek en sy aan die wonderlike graaf De Louvois voorgestel kan word, net om een rede – dat hy haar dalk op die spoor van Philippe Bidault kan bring. Hoe gouer sy laasgenoemde in die hande kry, hoe gouer sal sy weet waar sy staan.
Toe Lille daardie aand haar verskyning in die balsaal van die Kasteel maak, verwek sy die opskudding wat die goewerneursgade te wagte was, en laasgenoemde glimlag ingenome terwyl sy vinnig nader stap en haar gas by die deur ontmoet.
“Kom binne, Lille. Ek wil jou graag aan die mense voorstel.”
Lille laat haar voortlei deur die goewerneursvrou, bewus van die fluisteringe en openlike blikke wat op haar gerig is. Eenkant, waar die goewerneur en die graaf De Louvois staan en gesels, kyk die twee mans ook na die beeldskone meisie. Die goewerneur glimlag en kyk tergend na die man langs hom.
“Jy is seker vanaand dankbaar dat jy nog nie die huwelikstrop om jou nek het nie, nè, René?”
Die stem wat antwoord, is koel, hoewel sy oë stip op die jong meisie gerig bly: “Hoekom?”
“My liewe man, jy het tog oë in jou kop en kan, afgesien van goeie grootwild, seker ook ’n beeldskone vrou herken en waardeer wanneer jy haar sien!”
Daar is ’n grimmige glimlaggie om sy mondhoeke. “Hoe mooier ’n vrou is, hoe versigtiger moet ’n man vir haar wees. Ek verkies steeds ’n mooi stuk grootwild.”
Die goewerneur se hartlike lag laat die twee vroue vinnig in hul rigting kyk, en die goewerneursvrou trek Lille aan die arm. “Kom, my hartjie. Daar is die man aan wie ek jou beslis wil voorstel.”
Lille voel iets in haar styftrek toe hulle voor die twee mans tot stilstand kom. Sy kyk stip op in die oë wat haar koel en opsommend beskou, en voel die antipatie soos ’n lewende straal tussen hulle beweeg. Sy is bewus daarvan dat dit ’n spontane, wederkerige gevoel is, en stoot haar kennetjie uit. Hy mag blou bloed in sy are hê en van haar eie vaderland wees; hy mag seker die aantreklikste mansmens aan die Kaap wees – maar hy het nie nodig om haar só arrogant aan te kyk asof sy die een of ander vreemde wildsoort is wat skielik in die visier van sy geweerloop verskyn het nie. Wie dink die man is hy?
Die graaf René de Louvois sien die ergernis in die pragtige oë voor hom, en ’n geamuseerde trekkie verskyn weer om sy mondhoeke. Selfs die ligte buiging wat hy gee toe hy oor haar hand buk, is vir Lille openlik smalend. Sy ruk byna haar hand uit syne en draai haar kop sywaarts om daardie glinsterende oë te ontwyk.
Die goewerneur en sy vrou kyk mekaar verbaas en verward aan. Vir albei is dit duidelik dat hier iets onverklaarbaars skeefgeloop het – maar hulle kan nie dink wat dit kan wees nie.
Hier staan die aantreklikste man aan die Kaap by die mooiste meisie wat sekerlik nog hier aan die suidpunt voet aan wal gesit het, en albei lyk geensins beïndruk nie.
Die goewerneursvrou kan gerus huil. Só lank al soek sy ’n geskikte vrou vir hierdie aantreklike Fransman, maar elke keer het hy daarin geslaag om die geleenthede wat sy doelbewus geskep het, onbenut te laat verbygaan. Maar hierdie keer was sy so seker dat René betower sal wees dat sy al selfs in haar verbeelding die trourok begin ontwerp het!
Haar drome is aan skerwe toe Lille vinnig wegdraai en laat hoor: “Daar kom die kaptein van die La Rouge nou net in, mevrou. Ek sal hom graag weer wil groet en bedank vir die aangename seereis.”
Vir die goewerneursvrou is die res van die aand ’n mislukking. Dis amper asof die jong graaf en die mam’selle vars uit sy vaderland mekaar doelbewus vermy. Albei is twee baie gewilde persone op die dansbaan, maar nie een keer verwerdig hy hom om die skone Lille vir ’n dans te kom vra nie, tot groot ontsteltenis en ergernis van die eerste dame.
“Wat wil die man hê?” wil sy fronsend van haar man weet, en dié lag maar net, hoewel sy blik tog die jong man peinsend volg waar hy besig is om met een van die Kaapse dametjies te dans. Mag, hy is tog darem seker van vlees en bloed!
“Dis miskien jou skuld, my vrou. Jy smeer by elke moontlike geleentheid ’n potensiële vrou aan René af. Hy is uit die staanspoor allergies vir enige meisie wat jy aan hom voorstel, deeglik bewus van jou plan. Jy moet hom los dat hy self vir hom ’n vrou soek.”
“Self vir hom ’n vrou soek? Ek wonder regtig waar. Seker tussen al die barbare en wilde diere in die binneland! Liewe land, ’n man wat nie deur Lille Jacquard se skoonheid beïndruk is nie, is blind!”
