opkom nie!”
6
Lille het ’n onrustige nag agter die rug toe sy, lank voordat daar nog tekens is van ’n vroeë oggendskemering, wakker lê en nadink oor die probleem wat sy vir haarself die vorige dag geskep het.
Wat gaan sy doen as die graaf se koets netnou hier aankom om haar te kom haal vir die tweegeveg wat sy so onbesonne voorgestel het? Maar dít is nie haar grootste bekommernis nie. Haar gedagtes dwaal al na Louis en sy woorde: Los hom vir my. Die Louis Paquin wat sy die afgelope maande geleer ken het, vul haar met vrees, en sy weet nou dat hy geen respek vir lewe het nie. Haar intuïsie vertel haar dat daardie woorde van hom niks goeds vir die graaf De Louvois inhou nie. Haar kommer verdiep met elke verbygaande minuut. Sy kan die opgeblase graaf René nie verdra nie, maar sy wens hom ook geen kwaad toe nie. Sy hoop van harte hul paaie hoef nooit weer te kruis nie, maar tog sal sy ook nie wil hoor dat hy skielik aan sy einde gekom het nie. En as Louis vanoggend gaan doen wat sy vermoed hy beplan, sal sy net so aandadig aan sy dood wees as Louis self. Sy het immers die hele ding aan die gang gesit.
Sy gooi die beddegoed vinnig van haar af en soek na die kers. Buite is dit nog sterk skemer, maar binne die mure van die Kasteel moet sy lig maak terwyl sy haar vinnig aantrek. Sy het geen keuse nie. Sy sal haar afspraak met die jong graaf moet nakom as sy nie iets veel meer as bloot ’n slegte humeur op haar gewete wil hê nie.
Toe die koets van graaf René ’n rukkie later voor die poort van die Kasteel tot stilstand kom en die wagte hul gewere kruis om eers die rede vir hierdie onmoontlik vroeë besoek aan die Kasteel te verneem, rek nie net húl oë toe die gekruisde gewere opsy gedruk word en ’n jong dame na vore tree nie. Ook Léon, wat vanoggend koetsier is, kan sy oë nie glo nie. Hy was vas oortuig daarvan dat hy sonder ’n passasier sou moes terugkeer. Maar hier is sy sowaar!
“Ry dadelik!” beveel sy kortaf toe sy, sonder om van sy aangebode arm gebruik te maak, die koets bestyg.
Ook die wagtende man aan die bopunt van die Kompanjiestuin lyk half verras toe die koets stilhou en sy haar verskyning maak. Hy het eerlik gedink hy sal haar uit die bed moet gaan sleep om hul afspraak na te kom. Maar hier kom sy reguit op hom afgestap, die donker hare soos ’n swart golf agter haar, die ken omhoog gedruk en die oë trots.
’n Fyn glimlaggie verskyn om sy mondhoeke. Lille Jacquard is beslis in meer as een opsig ’n uitsonderlike vrou. Nietemin is sy gesig weer geslote en streng soos die vorige aand toe hy reg voor haar tot stilstand kom. Hy gee weer sy spottende buiginkie, maar vanoggend irriteer dit haar nie. Die man mors tyd. Hulle moet weg wees voordat Louis op die toneel verskyn.
“Goeiemôre, mam’selle. Mag ek sê dat u pragtig lyk op die laaste oggend van u lewe?”
Die donker oë flits, maar sy ignoreer dit en sê dan styf: “M’sieur, ek wil u om verskoning vra vir gisteraand.” Sy sien die verbasing en dan die glimlaggie in sy oë, en sy moet die ergernis in haar met stywe teuels vasruk. “Nie dat ek alleen skuld dra dat dinge so handuit geruk het nie, maar ek is bereid om vir my deel verskoning aan te bied. Goeiemôre, m’sieur.”
Sy draai dadelik om en stap aan koets toe, maar voordat sy die koetsdeur bereik, staan hy reeds met sy rug daarteen, arms gevou.
“Dis darem baie maklik, mam’selle. Jy het my gruwelik in die openbaar beledig en verneder, en nou dink jy jy kan alles net afmaak met daardie halfhartige toesprakie van jou. Sommer net so.”
Die swart oë flits weer. “Wat wil jy dan hê? ’n Openbare verskoning? Dan sal jy moet wag tot die volgende dansparty.”
Hy kyk stip. Dis baie duidelik dat wat sy doen, teen haar sin is. Hoekom vra sy dan om verskoning? Eintlik sou hy niks kon doen as sy die hele petalje verder geïgnoreer het nie, want almal, selfs ook die goewerneur, het dit as ’n grap beskou. Maar sy het tog vanoggend gekom, teen haar sin, en sy lyk senuweeagtig. Haar uitdagende houding en die kilheid in haar oë vertel hom dat dit beslis nie is as gevolg van vrees vir hom nie. Maar die manier waarop haar blik telkens van hom af wegdwaal, laat hom meteens frons.
“Verwag jy ’n besoeker vanoggend hier, mam’selle? ’n Sekondant miskien?”
Sy sluk. Sal hierdie man nou aanhou klets totdat Louis regtig hier aankom?
“Ek verwag niemand nie, m’sieur. Ek het verskoning gevra en wil nou asseblief teruggaan Kasteel toe.”
Maar René de Louvois lyk heel ontspanne daar teen die koetsdeur, sy arms steeds rustig oor sy bors gevou. “Ek veronderstel u ken die reëls van ’n tweegeveg? Indien een van die twee partye nie kans sien om die geveg voort te sit nie, is dit so goed of hy teken sy doodsvonnis. Hy is dan aan die genade van die ander oorgelaat en dit is dan vir hóm om te besluit wat verder met daardie persoon gaan gebeur.”
Sy kyk strak terug. Voorwaar, en hy noem homself ’n graaf! Nou wil hy haar by die reëls hou! Sy vra deur stywe lippe en met kwalik bedekte ongeduld: “Wat beteken dit presies?”
“In eenvoudige taal beteken dit dat jy nou ten volle in my mag is en dat ek met jou kan maak wat ek wil. Ons kan amper sê, jy is van nou af my slaaf.”
“Jou … slaaf?” Sy kyk hom verslae aan, en dan kan sy haar ergernis nie langer bedwing nie. “Gee pad voor my, m’sieur. Ek het jou reeds om verskoning gevra, maar ek behou my lae dunk van jou. Jy is …”
“Stadig, mam’selle. Jy is al weer te haastig met daardie mond van jou. Jy is vanoggend nog minder in ’n posisie om my name te noem. Jy, Lille Jacquard, sal geleer moet word om te buig voor die sterker wil. Te lank het jy jou eie kop en wil gevolg.”
Haar ken ruk ’n entjie hoër. “Ek veronderstel die sterker wil is joune? Moenie my laat lag nie, graaf De Louvois,” laat sy sarkasties hoor en ruk dan skielik ’n pistool onder haar mantel uit, haar oë kliphard. “Gee pad voor my of ek skiet jou vol gate.”
Sy wenkbroue lig geamuseer en hy kyk kalm na die bewende pistoolloop so naby sy bors. Dan gaan sy oë na hare en haar hart gee ’n skop en voel dan asof dit doodstil gaan staan. Nog nooit het sy oë só hard geblink sedert hulle mekaar ontmoet het nie.
“Ek het gedink jy het swaarde gekies vir die tweegeveg.”
Sy voel teen wil en dank ’n blos teen haar wange opstoot, maar probeer so goed moontlik haar man, of liewer haar vrou, staan.
“Daar sal geen tweegeveg wees nie, m’sieur. Draai om, klim terug in jou koets en ry terug – en bly in die toekoms uit my pad.”
Steeds bly hy in daardie ontspanne posisie staan, maar tog is daar ’n speling van spiere onder die wit pofmousyhemp wat verraai dat hy geensins so doodluiters is as wat hy wil voorgee nie. Hy laat haar op hierdie oomblik aan ’n tier dink wat gaan spring, en sy weet nie vir wie sy die bangste is nie – die graaf De Louvois of vir wat Louis moontlik kan doen. Sy wens sy kon hom gryp en self in die koets boender. Vlugtig dwaal haar blik oor sy skouer skuins na agter en sy voel ’n yskoue straal langs haar ruggraat afskiet. Sy kan sweer sy het uit die hoek van haar oog ’n beweging gesien!
Hier voor haar antwoord die graaf steeds met gevoude arms oor die bors: “Wat laat jou dink ek sal enige bevel van jou gehoorsaam, mam’selle?”
Haar donker oë skiet vuurpyle op hom af. “Klim in daardie koets! Ek sê jou …”
Die volgende oomblik gebeur alles blitssnel. Skielik is sy gevoude arms los en word sy vinnig met die een hand aan die skouerknop gegryp en omgeswaai terwyl die ander hand haar pols
