wat jou gebyt het nie. Mens kry vreeslike giftige goggas. As hulle jou byt, val daar sommer gate in jou vleis in.”
“Nomsa!” Tara kyk kwaai na haar. “Is dit nou nodig om so graphic te wees?”
Dan kom Zak en Leonardo om die hoek. “Is daar fout, Kali?” vra Zak.
Ek vryf my nek terwyl Nomsa weer haar gogga-teorie vir Zak spin. Leonardo staan skuins agter Zak. Hoekom kyk hy so snaaks na my?
“Dalk moet jy na jou pa toe gaan dat hy kan kyk wat dit is,” sê Zak.
“Ons ander moet klas toe gaan,” sê Tara.
Om ons is die stoepe al byna verlate. “Ek gaan ook klas toe. Dit voel al klaar beter. Dit was dalk maar net ’n muskiet.”
“Hallo-o-o? Klink eerder of dit ’n perdeby op steroids was,” sê Nomsa terwyl ons klas toe stap.
Eers toe ons in die klas sit, strike dit my. Terwyl ons ons handboeke uithaal, fluister ek vir Tara in die bank voor my.
“Hoe oud is die Spoelstras se kind?”
“Ek weet nie. Hy kan nog nie loop nie – sy stap party middae by ons huis verby met hom in die waentjie.”
“Mevrou Spoelstra – het sy kort swart hare?”
“Ja. Is jy oukei? Jy’s baie bleek,” sê Tara, haar oë op skrefies getrek.
“Ek is fine.”
Die res van die dag hol my gedagtes heen en weer. Die vrou met die kind in die stootwaentjie – die een wat ek by die begrafnis gesien het – was dit dalk mevrou Spoelstra?
Nee, nou is ek simpel. Daar is tog seker baie vroue met kort swart hare wat hulle kinders in stootwaentjies rondstoot. Buitendien – wat daarvan as dit sy was? Sy kon net so wel daarna eers verdwyn het.
Ná skool stap ek en Zak saam huis toe.
“Het jy gister vir mevrou Spoelstra by my oupa se begrafnis gesien?” vra ek vir hom.
“Nee, hoekom?”
“Onthou jy die kleintjie in die stootwaentjie – die een by die begrafnis wat so geskree het?”
Zak glimlag. “Jy bedoel die een wat ek nie gehoor of gesien het nie?”
“Dit is nie my skuld as jy nie jou oë en ore kan gebruik nie. Anyway, ek dink dit was haar kind.”
Hy skud sy kop. “Kan nie wees nie. Nokwazi FM sê al heeldag vir almal wat wil hoor haar cousin wat by die polisie werk, sê die Spoelstras het sport afgerig by die skool en daarna die kleintjie by die dagmoeder gaan oplaai. Toe hulle by die huis kom, het juffrou Spoelstra gesê sy gaan met die kleintjie stap, maar ’n rukkie later kry Meneer toe net die kleintjie in sy waentjie op die stoep. Sy vrou was nêrens nie. Die polisie dink sy is ontvoer of iets.”
Ek gaan staan stil. “Jy bedoel sy het net verdwyn?”
“Dis wat Nokwazi sê.”
Dan was dit iemand anders by die begrafnis. ’n Ander vrou wat verdwyn het. Ag, bollie, ek moet nou end kry. Die vrou by die begrafnis het nie verdwyn nie. Sy het seker net vroeg huis toe gegaan omdat die kind so geskree het.
Ek en Zak groet en ek stap by hulle huis verby na waar Kristoffel, die dikste Corgi in die wêreld, vir my by die hek wag. Sy rooi tong hang uit soos hy lag toe ek hom vryf. “Ieeu, ieeu,” sê hy en spring soos ’n mal haas rond terwyl ons voordeur toe stap.
In die huis hoor ek my ma en pa se stemme van die kombuis se kant af. Dit klink amper of hulle stry.
“Hulle het ons verséker dit sal nie gebeur nie, Jacques. En nou hét dit.”
My ma klink heel uitgefreak. Waarvan praat sy?
“Daar is dalk ’n heel eenvoudige verduideliking, Ailene. Dalk ly sy aan postpartum-depressie en wou sy net vir ’n rukkie wegkom van alles af. Jong ma’s doen dit soms. Ek is seker sy is nie …”
My pa bly stil.
“Jy kan dit nie eens sê nie, kan jy?” vra my ma.
Ek en Kristoffel stap by die kombuis in. “Wat kan Pa nie sê nie?”
Hoekom lyk hulle so verskrik? Wat gaan aan?
“Niks nie. Ons praat sommer,” antwoord my ma vinnig.
“Is dit oor die onderwyseres wat gister verdwyn het? Het julle haar geken?”
My pa sit sy koffiebeker in die wasbak neer. “Ja, maar soos ek vir jou ma sê – sy het miskien net nodig gehad om bietjie weg te kom van die huis af. Môre, oormôre kom sy waarskynlik self terug.”
“Ons kan maar net hoop dit is nie …” My ma knyp haar lippe teen mekaar.
“Is nie wat nie?”
Stilte. Dan sê my ma iets, nog steeds met haar lippe so op mekaar, maar ek kan nie mooi hoor nie. Net toe ek wil vra wat sy sê, praat my pa.
“Ek moet terugkom by die spreekkamer.” Hy soen my ma op haar wang en gee my ’n vinnige drukkie voor hy by die deur uit verdwyn.
“Wat vroetel jy so aan jou nek, Kali?” vra my ma.
Ek het nie eens agtergekom ek vryf my nek nie. “Iets het my gesteek. Nomsa sê sy dink dit was ’n by.”
“Gelukkig is jy nie allergies daarvoor nie. ’n By het jou gesteek toe jy nog baie klein was. Behalwe dat jy geskree het dat hoor en sien vergaan, het jy darem niks daarvan oorgekom nie.” My ma het intussen nadergekom. “Draai om dat ek kan sien.”
“Dis nie nodig …”
“Hou stil,” val my ma my in die rede. “Dit lyk amper soos twee sirkels … ” Sy trek haar asem skerp in.
Ek draai om. Haar gesig is witter as die afdroogvadoek wat tussen ons op die tafel lê.
“Dit kan nie wees nie,” sê my ma sonder om haar lippe te beweeg.
“Wat kan nie wees nie?”
My ma se oë word nog groter. Sy gee ’n tree agteruit.
“Kali, ek moet … daar’s koue hoender in die yskas. Maak vir jou ’n toebroodjie. Ek moet iemand gaan sien. Ek is nou terug.”
“Ma!”
Voor ek kan keer, is sy by die deur uit. Terwyl ek die hoender uit die yskas haal, hoor ek die voordeur oop- en toegaan en oomblikke later haar kar wat langs die huis wegtrek.
Ek maak vir my ’n toebroodjie en sit by die kombuistafel en eet. Langs my staar Kristoffel na my met sy ag-gee-vir-my-ook, toe?-kyk.
“Nee, jy’s op ’n diet,” hou ek my hardegat. Terwyl ek verder eet, drool hy ’n plassie op die vloer, so lus is hy. My hart word sag. “Ag, oukei, maar net ’n stukkie, hoor jy?”
