uit die houer.
“Kali makeer iets,” sê Nomsa vir Tara terwyl sy ook ’n pannekoek vat. “Ek dink dis die goggabyt wat haar siek gemaak het. Sy hoor stemme.”
Ek strip my net daar. “Ag, bollie, man.”
“Is, jy’t gesê Leonardo het gesê …”
“Hei, moet nou nie ’n big deal daarvan maak nie, toe?” val Leonardo haar in die rede. “Zak, moet jy nie gaan opwarm vir jou volgende item nie? Vergooi of weghol of so iets. En vat vir Kali saam dat sy kan cheer as jy wen.”
Zak vat my hand. “Goeie plan. Kom ons waai.”
Toe ons ’n ent weg is, trek ek my hand uit Zak s’n en gaan staan. “Jy dink ook ek makeer iets, nè?” My oë brand. Ek beter nie nou begin huil nie.
“Dalk is Nomsa reg – jy moet miskien vir jou pa sê jy …” Hy bly stil en kyk ongemaklik weg.
“Wat? Dat ek stemme hoor?” Ek knip my oë, maar dit is te laat. Die eerste traan rol al klaar oor my wang.
“Sorry, ek het nie bedoel … moenie huil nie, toe?” Hy raak met sy vinger aan die nattigheid op my wang. Die reuk van gemufte brood raak weg. Ek vat sy hand in myne.
Ag, shit, nou huil sy en dis my skuld.
“Dit is nie jou skuld nie, dis Nomsa wat … ” Ek bly stil toe hy sy hand uit myne trek, sy oë vol ongeloof. “Zak?”
“Hoe het jy geweet wat ek gedink het?”
“Ek verstaan nie …”
Dan stoot die verstaan saam met die naarheid in my keel op. My derms begin ruk. Jis, ek wil opgooi. Ek moet wegkom.
“Kali!”
Ek hoor hom roep, maar kyk nie om nie. ’n Rooikopmeisie gee my ’n vuil kyk toe ek die twee draairoomyse amper uit haar hande uit hardloop. “Sorry!” Sherbet, ek gaan nie die kleedkamer haal nie. Dan sien ek die skool se trekker en sleepwa eenkant staan.
Mens moenie ’n groot ontbyt eet as jy beplan om later in die dag agter ’n trekker naar te word nie. Dis totally gross.
Gelukkig het ek ’n pakkie tissues in my sak. Ek is nog besig om snot en trane en opgooi af te vee, toe Zak langs my buk.
“Is jy oukei?”
Ek skud my kop en blaas my neus baie unladylike. “Nomsa was reg, ek hoor stemme. Ek is siek. Dalk is dit ’n breingewas.”
“Kali, kyk vir my.”
Ek loer vir hom tussen my geswelde ooglede deur. Jis, selfs in my deurmekaar toestand bly hy vir my gorgeous, veral as die son so op die koper in sy hare blink.
“As mense mekaar goed ken, weet die een partykeer sommer net wat die ander een dink, en dit is wat netnou tussen ons gebeur het. Dis al.”
Ek knik my kop. “Jy’s reg. Dis wat gebeur het.”
Ons kyk vir mekaar en ek weet die onsekerheid wat ek in sy oë sien, is ook in myne. Want netnou het ek ook geweet wat Leonardo gedink het, en ek ken hom skaars. En dan wil ek nie eens dink aan die ander mense wat ek so met hulle toe monde gehoor praat het nie. Die hoof. My ma.
Sherbet. Ek is siek. Sériously siek.
Ek buk oor die wasbak in die kleedkamer en hou my nat vingers oor my oë. Hopelik sal dit die rooi wegvat. Ek háát dit as ek so aan die grens gaan. En toe skiet ek nog ’n kat ook. Voor Zak. Ek skaam my morsdood.
“Siestog, ek het gesien jy het naar geword; daar by die trekker. Voel jy darem nou beter?”
Ek kyk op. Dis die rooikop wat ek netnou amper uit die aarde uit gehol het.
“Ek is nou oukei,” piep ek soos ’n half versuipte muis.
“Hierso,” sê sy en hou ’n papierhandoek uit na my. “My naam is Chantelize – ons het saam Afrikaans by juffrou Venter.”
“Hi, ek is Kali.” My stem klink darem al minder muiserig.
“Ek weet. Eintlik weet álmal van jou. Zak se vriendinnetjie. Hy het vir ons vertel hoe lekker julle twee altyd vakansies in julle boomhuis gespeel het. Wat het hy jou daardie een keer genoem?” Chantelize leun vorentoe en bestudeer haar perfek gevormde wenkbroue in die spieël. “O ja, nou onthou ek. Kali-tjanke-balie. Siestog, ek sien jy het vandag ook gehuil.”
Die water drup van my warm gesig af. Ek klem die papierhanddoek in my vuis vas. Iets ruik soos ’n nat hond.
Chantelize tel haar sportsak op. “Nou ja, ek moet gaan opwarm vir die hoogspring. Dit is maar erg as mens die heeldag jou rekords van verlede jaar moet verdedig.” Sy kyk my en my skoolklere op en af. “Ek wil net vir jou sê – ons atlete waardeer julle ouens se singsongs op die paviljoen vrééslik baie.”
Iets soos miere march van my voete af boontoe deur my lyf, tot in my vingerpunte. My hande tintel, soos wanneer mens daarop gesit het en die lewe daarna begin terugkom. Chantelize het omgedraai en is op pad deur toe.
“Haai, wag ’n bietjie. Jy kan nie sê wat jy wil en dan net wegloop nie.” Ek gryp haar aan die arm.
“Eina!”
Jis, dan is sy nog pieperig ook.
“Kyk net wat het jy gedoen! Is jy mál of wat?”
Daar is pers merke op haar arm – presies daar waar ek haar gegryp het. Ek kyk na my hand. Dit is bloedrooi en dit voel of iemand my vingers met spelde steek. Ek swéér ek het haar nie so hard gegryp nie.
“Bleddie bitch! Dis tyd dat Zak weet met watter gemors hy deurmekaar is,” sê sy. Of nee, sy moet dit dink, want haar mond is toe terwyl sy na my gluur.
Sy dink dit en ek hoor dit. Shitters. “Sorry, ek het nie bedoel om …”
“Druk jou sorry – ek gaan hoof toe,” val sy my in die rede. “Ek weet nie uit watter gat jy gekruip het nie, maar hier rand ons nie mekaar aan nie.” Met dié vlieg sy by die deur uit.
Ag jeerlikheid tog, nou is ek diep in die dinges. Ek gaan by een van die hokkies in en maak die deur agter my toe. Terwyl ek op die toe toiletsitplek sit, bekyk ek my hand. Dit lyk nou weer normaal en die speldeprikke is ook weg. Wat de hel is besig om met my te gebeur?
Ek haal my selfoon uit en WhatsApp vir Aimee. Hi, hu ga di da? Mis jou baie.
Hi, Kali, mis jou ook, antwoord sy. Gaan OK. Hang ini mall uit met Cindy. Ga nou fliek. Sorry, chat later.
So much vir ewige vriendskap. Jis, dit suck. Veral wanneer mens nodig het om vir iemand te sê goggas vreet sirkels uit op jou nek, jy begin mense se gedagtes lees, jy skiet katte voor jou soort-van-kêrel en jy gee mense blou kolle as jy net aan hulle vat.
Dan onthou ek wat Chantelize gesê het oor Zak.
Kali-tjanke-balie.
Zak sou my nooit so genoem het nie. Of sou hy?
As
