Ludorum.
En nou omhels sy hom sowaar! Pleks het ek haar netnou eerder aan die keel gegryp.
“Oee, as ek jy is, sal ek daai ene dophou,” sê Nomsa langs my. In haar dirigent-outfit lyk sy soos ’n bemanningslid van een of ander space ship.
“Chantelize het nog altyd ’n crush op hom gehad,” sê Tara. “But don’t worry; Zak het nog nooit vir haar tricks geval nie.”
En tog het hy by sy vriende met my gespot. My Kali-tjanke-balie genoem. Ek sluk en knip my oë. As ek nou weer begin tjank, kou ek my polse af.
Ek wag tot ná die atletiekbyeenkoms toe ons die aand by die sokkie is voor ek hom corner. “Ons moet praat,” sê ek hard sodat hy my oor die dansmusiek kan hoor.
“Waaroor?”
Damn, as hy net nie so stunning gelyk het in sy Diesel-jeans nie, was dit baie makliker om met hom ’n fight te pick.
“Kom ons gaan buitentoe. Dis bedompig in die saal,” sê ek.
Ons gaan koop koeldrank by die snoepie en loop tot op die rand van die krieketveld.
Anderkant die krieketveld skyn die sterre helder bokant die donker rug van die berg.
“Sorry dat ek jou wegsleep van die dansery af, maar daar is iets wat ek vir jou moet vra,” begin ek toe ons op die gras gaan sit.
“Dis oukei. Ek wil vir jou ook iets vra.”
“Vra jy maar eerste,” sê ek vinnig.
Wow, dalk wil hy vra of ons officially ’n item kan wees. Ons het nog nooit regtig oor ons twee gepraat nie. Dalk moet ek hom nie nou aanvat oor wat Chantelize gesê het nie. Buitendien, dalk het sy anyway net gelieg.
Sy’s so freaking mooi; ek hoop nie ek pis haar totally af nie. Maar ek moet weet.
Jisterday, ek doen dit al weer. Hy’t niks gesê nie, net gedink – en toe hoor ek dit. Mind you, hy’t gedink ek is mooi. Freaking mooi, nogal. Ek wil eers glimlag, maar toe onthou ek die laaste stukkie. Wat is dit wat hy moet weet?
“Vra nou,” sê ek en hou my asem op.
“Chantelize het gesê jy het haar vroeër vanmiddag seergemaak – sy’t my die blou kolle op haar arm gewys.”
Ag, jimmel tog. “Ek belowe ek het nie bedoel om haar seer te maak nie, maar sy het alles begin. Sy het gesê jy het met my gespot by jou vriende. My Kali-tjanke-balie genoem.”
Zak los my hand. “Dan wás dit jy wat haar so seergemaak het.”
Ek wip my tot in anderland en skuif ’n paar sentimeter weg van hom af. “Dan hét jy met my gespot,” sê ek styf.
Shit, dan het Chantelize die waarheid gepraat. Ek het genuine nie gedink Kali sal so iets doen nie.
“En ek het ook nie gedink JY sal so iets doen nie,” antwoord ek voor ek kan keer. O hel, hy het dit gedink, nie gesê nie. Ek is nie veronderstel om te antwoord as mense dink nie.
Zak kyk na my. “Dis weird.”
“Wat?” vra ek versigtig.
“Dis asof jy al weer geweet het wat ek dink.”
Nou moet ek mooi lieg. “Jy’t self gesê dis omdat ons mekaar so goed ken. Ek het net geraai dit is wat jy sou dink; soort van ’n lucky guess, jy weet?”
Stilte. Hel, ek hoor nou nie eens wat hy dink nie. Maybe moet ek die spotlight vir ’n change op hom sit.
“Zak, is dit waar wat sy gesê het? Het jy genuine met my gespot?”
“Dit was darem lank terug. Ná die vakansie toe jy my die heeltyd ge-ignore het. Ek was genuine pissed. Sorry.”
“So eintlik was dit Leonardo se skuld. As hy nie so mislik was nie, het ek nie getjank nie en het ek jou ook nie vir die res van die vakansie geïgnoreer nie.”
“Hoekom hét jy?”
Régtig? Verstaan ouens dan niks nie?
“Kali?”
Die manier waarop hy my naam noem, laat my dink aan die geur van rose. Rooies.
Oukei dan. Here goes. “Daai dag … ek was skaam omdat ek op my rok gemors het en verál omdat ek toe nog gehuil het ook.”
Dan is sy arms om my. Sy lippe vee oor my wang. “Sorry.” Dan my ander wang. “Sorry.” Dan raak sy mond saggies aan myne.
“Dis oukei,” fluister ek. Terwyl hy my soen, klop ons harte so styf teen mekaar dat ek vergeet van vreemde bysteke en gedagtes lees en alles.
Haar boobs voel so sag teen my. Maybe sal sy nie mind as ek daaraan vat nie. Nee, liewer nie. Netnou skrik sy.
Ek skrik so groot toe ek hoor wat hy dink dat ek sommer vergeet om te soen. Hy hou ook op en kyk na my terwyl hy ’n haarsliert uit my gesig vee.
“Ek kan nog nie glo jy’s genuine hier nie, Kali. Om oor Skype te chat is glad nie so lekker soos dit nie.” Hy soen my op my voorkop. “Ook nie soos dit nie.” Nou soen hy my in my nek. Dit kielie.
Ek begin lag. “Dis ook maar net verlede jaar dat ons begin Skype het. Voor dit het Bospoort se meisies jou seker te besig gehou.” Ek frons toe Chantelize haar rooi kop skielik in my gedagtes in druk.
“Voor verlede jaar het ek gedink ek het nie ’n kat se kans met jou tussen al daai stadsouens nie,” sê Zak en staan op. “Kom, ons moet seker teruggaan.”
Ek wil nie eintlik teruggaan saal toe nie, maar dalk is dit veiliger. Voor ek nog van sy gedagtes oor my boobies hoor en dit weer soos warm stroop deur my lyf loop.
“Oukei.” Ek kyk vir oulaas op na die sterre voor ons terugstap saal toe. Hulle het nog nooit vir my so mooi gelyk soos nou nie.
“Daar’s nog niks nuus oor die twee vroue wat verdwyn het nie,” sê Nomsa terwyl sy uit die swembad klim. “Ek swéér dis ’n serial killer se werk.”
“Oh, come on. A serial killer in Bospoort?” Tara loer oor die rand van haar sonbril na Nomsa.
Dis die Sondagmiddag ná die atletiekbyeenkoms en ons drie relax langs ons swembad. My ma en pa het by vriende gaan kuier en Zak en Leonardo staan onder die lapa, besig om die vleis op die vuur dop te hou.
’n Vreeslike gehyg kom al hoe nader. Ek kyk op. Dis Kristoffel wat oor die grasperk nader galop.
“Ou Kristoffeltjie, kom hier, jou vetgat!” roep Zak.
Die vet hond en die hunk met die swart swembroek storm op mekaar af en rol stoeiend op die gras rond.
“Hy lyk vir my nes een van daai outydse baddens wat op sulke kort pootjies staan,” sê Nomsa.
“Ek neem aan jy praat van die hond, en nie van Zak nie,” sê Tara droog.
“Of
