julle op pad?”
“Ek wil vir Karlien die coco de mer gaan wys.”
“O!” Hy draai na Karlien. “Die verbode vrug! Is dit wenslik, my vriend?”
“Wat bedoel jy?” vra Julius ietwat verward.
“Hulle sê mos as ’n mens eers een keer die verbode vrug geproe het, kan jy nie daarvan wegbly nie.”
Karlien glimlag vir sy grappie, maar Julius vind dit blykbaar nie snaaks nie. Hy het skielik ’n ergerlike frons tussen sy wenkbroue.
“Moenie verspot wees nie, Malcolm!”
Karlien glimlag ekstra vriendelik om te vergoed vir Julius se kortaf houding. “Ek dink nie daar is eintlik gevaar nie, Malcolm. Ek beloof ek sal net kyk, nie proe nie!”
Malcolm gooi sy kop agteroor en lag hartlik. Dan trek hy plaend aan haar vlegsel. “Ek begin so stadigaan agterkom hoekom Julius met jou getrou het, meisietjie.”
Julius se stem is uitermate koel. “So?”
Maar Malcolm skud sy kop, sy blik nog steeds op Karlien. “Lyk my jy ken self nog nie die rede nie, my vriend. Tot wederom. Dit begin nou laat raak.”
Karlien waai vriendelik toe hulle vertrek, maar Julius se oë is strak op die nou paadjie gerig.
“Jy en Malcolm kom blykbaar baie goed klaar,” merk hy styf op. “Julle het mekaar blykbaar sommer uit die staanspoor gevind.”
Karlien kyk hom fronsend aan. Aangesien Malcolm sy boesemvriend is, behoort hy mos bly te wees dat sy vrou goed met hom oor die weg kom. Maar blykbaar staan dit hom nie aan nie. Sy sug. Julius Schreider is beslis ’n komplekse wese en sy sal, met haar gebrekkige mensekennis en lewenservaring, nie eens probeer om hom te peil nie. Sy is beslis ook minder vriendelik toe sy antwoord: “Ek hou baie van Malcolm. Hy is ’n gawe man.”
Sy is intens bewus van Julius se blik op haar, maar fokus doelbewus op die omgewing. Dink daarvan net wat jy wil, Julius Schreider, sê sy in haar hart. Jy moet darem nie dink ek gaan my deur jou laat voorskryf van wie ek moet hou en van wie nie. Jy het ’n stuk papier gekoop, nie vir my nie.
Toe die jeep skielik tot stilstand kom, vra sy verbaas: “En nou?”
“Die pad eindig hier. Ons gaan te voet verder. Kom.”
Karlien gehoorsaam. Julius stap voor en hy moet varings, boomvarings en tropiese slingerplante wat soos ’n gordyn bokant hul koppe hang telkens met geweld voor hulle wegvee sodat hulle kan deurkom. Die klam grond onder hul voete is begroei van die mos en net hier en daar kom ’n sonstraal deur die blaredak en verlig die groen hart van die oerwoud. Dis alles ’n bietjie oorweldigend, dink sy. Sy het nie geweet dat daar nog sulke plekke op die aarde bestaan nie. Dis werklik asof sy haar in ’n hoekie van die oorspronklike Paradys bevind. Dan staan Julius opsy en laat haar tot langs hom kom.
Hy wys met ’n vinger na die groot, groen vrugte wat onder die groot waaiervormige blare teenaan die stamme sit. “’n Vollengte coco de mer, wat ook die vrug se naam is, weeg omtrent agtien kilogram. Dit neem sewe jaar om ryp te word.”
“Maar hoekom word dit nou juis die verbode vrug genoem?”
“In die Middeleeue was die oorsprong van hierdie vrug – wat, terloops, die grootste boomvrug in die wêreld is – in die grootste geheimsinnigheid gehul. Soos die vrugte ryp geword het, het hulle in die see beland en op vreemde, verre strande gaan uitspoel. Niemand het geweet waar hulle vandaan kom nie. As gevolg van die misterie wat hierdie vrug omgewe het, het allerhande gelowe en bygelowe daaromheen ontstaan. Prinse en hooggeplaastes het fantastiese pryse daarvoor betaal. Die binneste jelliedeel is beskou as ’n baie sterk liefdesnektar. Toe die eiland egter ontdek is, en daarmee ook die oorsprong van die coco de mer, is die geheim opgeklaar. Tog bly die coco de mer, die verbode vrug van Eden, iets besonders.”
Hy sê dit spottend en sy kyk vinnig weg. Bokant hul koppe is daar skielik ’n gekras en hy wys met sy vinger.
“Daar! Sien jy hom? Dis die swart papegaai van Praslin. Ook die enigste plek op aarde waar jy hom inheems aantref.”
“Dit lyk my hierdie eiland is iets besonders. Hoekom sal nou juis net op hierdie stukkie aarde ’n boom en ’n vrug groei wat jy nêrens anders in die wêreld aantref nie? En nou het dit ook sy eie spesiale soort voël wat nêrens anders op die aarde gevind word nie. Eienaardig, nè …?”
Julius knik. “Dit het al baie geleerdes laat kopkrap en die geheim is tot vandag toe nog nie opgelos nie. Gordon het vas geglo dat Praslin ’n stukkie van die oorspronklike Paradys is wat oorgebly het.” Sy blik dwaal oor die reuse voor hom.
“Aan wie behoort die vrugte nou eintlik?”
“Aan die regering. Ons maatskappy se grond eindig waar die jeep staan. Ons moet liewer nou terugdraai. Dis reeds laat.”
Met hul terugkeer by die huis, sit Daphne en John Roderick hulle op die stoep en inwag. Terwyl hulle nog buite hoorafstand is, sê Julius half binnensmonds: “Hulle sal seker by ons oornag. Dis reeds te laat om terug te gaan na Mahé. Wonder wat kom soek hulle hier?”
Karlien kyk vinnig na hom. Hy klink beslis nie baie bly om Daphne Roderick te sien nie, en dit troos darem ’n bietjie. Dan kom sy tot stilstand en kyk hom ontsteld aan. “Maar … hoe gaan ons slaap? Daar is net een spaarkamer!”
Hy glimlag skeef. “Teen wil en dank sal jy vanaand jou kamer met my moet deel.” Hy sien haar oë rek, en vervolg gedemp: “Jy sal verplig wees om my te vertrou. Onthou … die verbode vrug is net eetbaar wanneer dit ryp is … en jy is nog te jonk, kindjie!”
Die bruin oë blits hoewel daar ’n breë glimlag om haar lippe speel ter wille van die toeskouers. “Natuurlik is ek nie bevrees nie, nie terwyl daar genoeg ryp – of selfs oorryp – verbode vrugte in jou tuin van Eden groei nie.”
Die hoeveelste keer daardie dag kyk hy haar verras aan. Dan gooi hy skielik sy kop agteroor, lag hartlik en slaan terselfdertyd sy arm om die niksvermoedende Karlien.
“Miaau!” sê hy saggies in haar oor en dan is hulle by die stoep.
John Roderick kom met ’n breë glimlag nader. Daphne sit hulle fyn en bestudeer. Karlien voel dadelik weer hoe die spanning in haar oplaai. Dis byna onmoontlik om ’n verliefde vrou ’n rat voor die oë te draai. Wat het Daphne Roderick so gou hier kom soek? Het sy ook haar agterdog oor Julius se huwelik en het sy gekom om seker te maak of haar agterdog gegrond is? Karlien byt op haar onderlip. Een ding is seker. Sy gaan daardie vergoeding verdien. Dis nie altemit nie!
Sy kyk op in John Roderick se gesig en voel intuïtief aan, soos met Malcolm, dat hier iemand is vir wie sy nie in haar pasoppens hoef te wees nie. “Dis ’n verrassing, John,” sê sy daarom spontaan.
“Ja. Ek het vir Julius vorms gebring wat ek hom beloof het.”
“O? Dankie! Dit was nie so dringend nie, maar … gaaf van jou. Welkom, Daphne. Julle bly natuurlik vannag oor.”
Daphne glimlag effens in haar broer se rigting en knik. “Dankie, Julius. John het gehoop jy sal ons nooi.” Sy lag toe haar broer haar verwytend aankyk. “Hy wou homself kom vergewis dat hy gister reg gekyk het.”
Julius kyk vraend na die jonger man, maar dis weer sy suster wat
