se wenkbroue plooi weer saam en sy stem klink gevaarlik droog. “Malcolm het, as jy sal onthou, ook ’n vrou aan wie hy soms aandag moet gee.”
Sy kyk hom skerp aan en sê dan ongeërg: “O! Ja, natuurlik!”
Sy wil sommer weer binnegaan, maar hy roep haar terug.
“Karlien …”
“Ja?”
Sy staan voor hom, haar kop skaars tot by sy skouer, die hande agter die rug, die bruin oë vraend. Sy lippe pers ’n oomblik saam.
“James Roderick gee môreaand ’n ete in Victoria vir sy bestuurders en hul vroue. Ons sal daar oornag; ons plekke is reeds bespreek in die Pirates’ Arms. ’n Dubbelkamer, natuurlik.” Sy mond trek op ’n grimmige glimlag. “Kyk of jy weer so netjies daaruit kan kom soos die vorige keer.”
Sy kyk hom verslae agterna toe hy kortom draai en wegstap. Dan pers haar lippe ook saam. Ek sal jou wys, Julius Schreider. Ek sál ’n plan maak.
Toe hulle die volgende dag saam met die Days op Mahé aankom, wag Daphne en John hulle op die kaai in. Daphne stel Karlien dadelik gerus.
“Julle kom na ons toe. Ek het klaar gereël. Dis te sleg vir jou met die kleintjie in die hotel. Ek het ook iemand gekry om vanaand ’n ogie oor haar te hou.”
“Dankie, Daphne. Dis gaaf van jou,” sê Karlien dankbaar. “Sy is reeds ’n bietjie lastig die afgelope paar dae. Ek dink dis tandjies wat wil deurkom.”
Malcolm en Carroll word by die hotel afgelaai waar die ander bestuurders en onderbestuurders van die maatskappy en hul vroue tuisgaan. Dan ry John ’n bietjie deur Victoria sodat Karlien eers iets van die hoofstad kan sien.
Karlien kyk belangstellend rond. Die meeste winkels is in die hoofstraat geleë en behoort hoofsaaklik aan Indiërs, word sy ingelig. Dan draai hulle af en ry met ’n kronkelende pad die berg uit en eerlank bereik hulle die woning van die Rodericks.
Daardie middag het James Roderick as direkteur en Julius as uitvoerende hoofbestuurder ’n vergadering met hul bestuurders. Terwyl hul vroue die geleentheid benut om die winkels te besoek, word Daphne, Karlien en John aan hulself oorgelaat. Toe John voorstel dat hulle gaan tennis speel, bedank Daphne dadelik.
“Nee, John. Ek sien net nie kans in hierdie hitte nie. Ek sal na Essie kyk, dan gaan jy en Karlien. Julle twee het blykbaar ewe veel energie.”
John kyk vraend na Karlien en sy knik.
“Goed. Ek sal dit nogal geniet. Ek het onthou om klere saam te bring, want jy het mos die vorige keer in daardie rigting geskimp.”
Daphne kyk haar glimlaggend aan. “Jy verbaas my elke dag meer en meer, Karlien. Jy het jou darem maklik by die tropiese klimaat aangepas. Gewoonlik is die tropiese hitte ’n moordenaar – veral aan die begin.”
Karlien verskyn ’n rukkie later, weer in haar “eilanddrag” – T-hemp, kortbroek en seilskoene. John trek Karlien tergend aan die vlegsel motor toe. Soos twee stout kinders lyk hulle, en Daphne staar die motor lank agterna.
Toe James Roderick en Julius laat die agtermiddag terugkeer van die konferensie, is John en Karlien nog nie terug nie.
Julius lyk dadelik ontevrede en wil net omdraai om hulle te gaan soek, toe John se motor voor die huis stilhou. ’n Bloedrooi verbrande Karlien en ’n effens skuldige John verskyn voor hulle waar hulle op die stoep sit en bier drink.
“Goeie genugtig, Karlien, jy is mos darem nie só ’n kind nie! Kyk hoe lyk jy!” Julius probeer nie eens om sy woede te beteuel nie. Sy oë flits ook kil na John, direkteur se seun ofte nie. “En jy behoort van beter te geweet het, John. Geen mens by sy volle verstand gaan in die trope op die helder middag tennis speel nie. Laat dit net weer gebeur …”
Karlien voel so verneder dat sy byna hardop bid dat die grond haar moet insluk. Sy is eintlik skaamkwaad. Sy weet sy moes van beter geweet het, maar dis nie vir Julius nodig om haar voor James Roderick en Daphne uit te trap asof sy ’n stout kind van twaalf is nie. Liewe aarde, sy is darem sy vrou!
John probeer wal gooi.
“Ek is jammer, Julius. Ons het nie die hele tyd gespeel nie. Ons het met rukke in die koelte gesit en rus. Ek het ook nie gedink die son sou haar so vang nie. Sy is dan al so bruin.”
“Dis die probleem met die jeug. Julle dink nie,” is die ysige antwoord wat hy kry. James Roderick en Daphne kyk vinnig na mekaar, duidelik geamuseer. Julius se bevel kom kortaf: “Gaan dadelik kamer toe, Karlien. Ek sal nou salf kom aansmeer …”
Maar die bruin oë blits nou ook. “Daphne sal my kom help, dankie. Jy raak nie aan my nie.” Sy storm deur toe en daar draai sy om en háár stemmetjie klink nou ysig. “En die moeilikheid met vandag se óú mense is dat hulle vergeet het hulle was ook eenmaal jonk!”
Daphne kan haar lag nie langer keer nie en sy kyk onverskrokke terug in Julius se koue oë, haar eie blink van pret.
“Bravo vir die kleine Karlien! Jy moet darem erken, Julius, jy het dit verdien. Jy het kompleet soos ’n oupatjie van oor die honderd geklink.”
Julius moet teësinnig glimlag. “So ’n klein snip! Sy het ’n gans te parmantige bekkie op haar lyf. Maar regtig, Daphne, sy kan dodelik siek word. Neem haar koors wanneer jy gaan salf aansmeer. Sy kan sonsteek kry.”
Daar is duidelike kommer in sy stem en Daphne staan dadelik op.
“Ek sal gaan kyk. Moenie bekommerd wees nie. Sy is taaier as wat sy lyk.”
In meer as een opsig taaier, dink haar ontstoke man.
Toe Daphne binnekom, staan Karlien reeds net in haar onderklere en nou kan die skade wat deur die son aangerig is, nog duideliker gesien word.
“Regtig, Karlien, jy was darem baie stout. Kyk hoe lyk jou bene …”
“Asseblief, Daphne, moenie jy nou ook begin om my aan te spreek asof ek nog luiers dra nie! Dis genoeg dat ek dit elke dag van Julius moet sluk. O, eina! Moenie daar vat nie!” skreeu sy en Daphne glimlag.
“En moenie jy met my parmantig raak nie, Karlien. Ek vat weer daar, en hierdie keer sommer hard!” dreig sy. “Jou man het jou netnou ’n klein snip genoem en dis presies wat jy is. Jy behoort ’n deftige paar houe op jou rooi beentjies te kry om so met jou bekommerde man te praat!”
Karlien snork. “Hy, bekommerd? Hy geniet dit, glo my! Dit gee hom mos weer kans om sy lyf grootmeneer te hou!”
Daphne skud haar kop glimlaggend. “Gaan spring onder die stort in. Ek gaan haal gou die salf,” beveel sy dan kwaai.
Nadat Daphne die salf versigtig ingesmeer het, druk sy ’n koorspen in Karlien se mond.
“Waarvoor is dit?”
“Bly stil. ’n Mens praat nie met ’n koorspen in jou mond nie. Ek wil nie nog glassplinters ook uit jou haal nie. Julius het gesê ek moet jou koors neem.”
Karlien dop haar oë om om haar verontwaardiging te toon. Toe Daphne die pen uithaal, laat Karlien ontevrede hoor: “Hemel, julle twee is nou regtig belaglik. Ek makeer niks nie.”
