en koorsig, maar veg daarteen sodat niemand dit moet agterkom nie. Toe hulle vertrek, Daphne en John agter in die motor, sit sy net op die puntjie van die sitplek, en hoewel dit lyk asof sy doelbewus so sit om met die twee agter in die motor te gesels, dwaal Julius se blik dikwels opsommend oor haar.
Die res is reeds by die Pirates’ Arms toe hulle daar aankom. As die vrou van die uitvoerende hoofbestuurder moet Karlien haar plek tussen James Roderick en Julius by die hooftafel inneem, en dit voel vir haar asof sy in die grond kan sak toe sy die veelseggende blik van elke gas op haar gewaar.
Carroll, regoor haar, buk oor die tafel en laat in ’n helder stem hoor: “Op die aarde, wat het jou oorgekom? Jy lyk soos ’n kalkoen wat in ’n pot kookwater geval het. Jou neus het nie ’n enkele vel op nie!”
Karlien voel hoe haar brandende wange nog warmer word. Sy voel skielik die trane agter haar oë brand, maar sê dapper: “Dis presies wat gebeur het. Ek hét in ’n pot kookwater beland.”
Die ander gaste lag, maar Carroll se oë verhard. Karlien weet dat sy hiervoor nie ongestraf sal bly nie. Carroll sal sorg dat sy terugbetaal word. Maar op hierdie oomblik gee Karlien nie meer om nie. Haar hele liggaam is aan die brand en sy bid net dat hierdie aand gou moet verbygaan.
Sy betrap John se bekommerde blik op haar en glimlag gerusstellend vir hom. Sy knik ook vrolik, en net sy weet wat dit werklik van haar verg. Hy knipoog verlig terug en nie een van die twee kom agter dat Julius skielik weer diep frons nie.
Heelwat later maak Karlien verskoning om kleedkamer toe te gaan en toe sy uitkom, stap sy eers in die tuin uit sodat die effense luggie soos ’n koel balsem teen haar vel kan aandruk. Sy wil net terugdraai, bang dat iemand haar lang afwesigheid sal agterkom, toe sy ’n man agter ’n struik sien uitkom. Eers kan sy nie agterkom wat aangaan nie. Dan besef sy dat hy gebukkend, inmekaargetrek loop soos iemand wat pyn het.
Sy stap so vinnig as wat haar toestand haar toelaat nader. “Meneer, kan ek help? Voel u …? Malcolm! Malcolm, wat makeer?” vra sy ontsteld toe sy die verwronge gesig herken. Hy antwoord nie, beduie net magteloos met ’n hand en haar oë rek verskrik. Hy is siek. Daarvan is sy oortuig. Hy is sommer baie siek.
“Bly hier. Ek … ek gaan gou hulp kry,” stamel sy, maar sy hand skiet uit en gryp haar pols vas.
“Nee!” Sag, hees, skaars hoorbaar maar baie beslis. Sy aarsel.
“Maar jy is siek. Ek moet iemand gaan roep …”
“Nee!” Met ’n byna bomenslike poging trek Malcolm sy ineengekrimpte liggaam reguit en vee met ’n bewende hand die koue sweet van sy voorkop af. “Nee. Dit sal nou oor wees. Moenie … iemand roep nie.”
Sy kyk paniekerig om haar rond en gewaar ’n tuinbankie. Sy neem sy arm. “Kom. Kom sit eers ’n bietjie.”
Hy laat toe dat sy hom lei en sak met ’n sug neer, sy oë toe.
Karlien hou sy bleek gesig beangs dop. “Malcolm, wat makeer? Jy het pyn, nie waar nie?”
Hy knik en sy stem is gedemp. “Ja. Maar dis nie so erg nie. Net met rukke. Ek het my pille op Praslin vergeet. Moet jou nie ontstel nie.”
“Maar natuurlik ontstel ek my. Jy is baie siek. Wat is die moeilikheid?”
Hy maak sy oë oop en kyk lank na haar. Hy probeer glimlag, maar dit verg te veel inspanning. “Dis niks nie, Karlientjie. Regtig. Ek het eenkeer ’n tropiese koors opgedoen. Dis maar sommer die nagevolge wat nog soms kop uitsteek. Solank ek my pille gereeld drink, is alles reg. Asseblief, beloof my dat jy niemand hiervan sal vertel nie. Ook nie vir Julius nie. Hy kan tog so gaande raak en … dis regtig net ’n kleinigheid. Beloof jy my?”
Sy hand soek bewend na hare en haar vingers knel styf om syne. Sy byt haar onderlip vas en kyk hom onseker aan. Dit kan die waarheid wees, maar … hy kan ook jok. Dan beloof sy maar.
“Goed. Ek sal niemand vertel nie. Maar jy moet jouself beter oppas, Malcolm.”
Sy klink soos ’n bekommerde ma, hierdie kind-vrou van sy grootste vriend. Hy druk die skraal vingers innig. “Ek sal. Ek beloof.” Sy ander hand streel oor haar wang. “Jy is ’n dierbare mensie, Karlien. Jy moet jouself ook goed oppas. En vir Julius. Hy is ’n man – deur en deur. Julle moet baie gelukkig wees, kleintjie. Die lewe … die lewe gaan so gou verby. En jy … jy is iets besonders. Jy laat my amper weer glo dat daar nog mooi en goeie dinge in die lewe kan wees. Ek wonder of Julius ooit besef watter juweeltjie hy na Eden saamgebring het.”
Karlien se lippe begin bewe. “Baie dankie, Malcolm, maar ek verdien nie al die lof nie. Jy laat my … hartseer voel.”
“Nee, kindjie. Jy moenie hartseer wees nie. Jy en Julius moet gelukkig wees, soos Adam en Eva vóór … die verbode vrug. En, Karlientjie, as daar ooit iets is waarmee ek kan help, enige hulp van watter aard ook al, onthou, ek is jou vriend. Sal jy dit onthou? Sal jy?”
Karlien sluk swaar. “Natuurlik, Malcolm. Natuurlik is jy my vriend. Ek weet dit.”
Hy knik en gee ’n diep sug. “Gaan nou in. Hulle sal na jou begin soek. Ek sal oor ’n minuut daar wees.” Toe hy sien sy aarsel nog, sê hy: “Toe nou, kleintjie. Jy kan met ’n geruste hart gaan. Ek voel amper weer reg. En onthou, nie ’n woord hiervan aan enigiemand nie, hoor?”
Sy staan gehoorsaam op, draai ná ’n lang, bekommerde blik om en begin terugstap.
Dan verskyn ’n gestalte skielik voor haar in die maanlig. “Wat is die bedoeling hiervan, Karlien?”
Sy ruk soos sy skrik. “Wat … bedoel jy?”
“Jy is al langer as ’n halfuur weg.” Die poolwindstem laat die hoendervleis op haar uitslaan. “Saam met wie was jy hier buite?”
“Met … wie?” adem sy verskrik. Die eerste oomblik wil sy hom sommer dadelik vertel dat sy saam met Malcolm was, maar dan onthou sy. Sy het beloof dat sy niemand sal vertel nie, spesifiek nie vir Julius nie. Sy durf hom nie vertel van Malcolm se aanval nie en dit sal sekerlik verdag klink as sy moet erken dat sy en Malcolm amper ’n halfuur lank in die maanverligte tuin was. Al is hulle ook watter goeie vriende, sal dit beslis vreemd voorkom.
“Karlien! Antwoord my!”
“Ek … ek het ’n bietjie lug kom skep.”
“Dis ’n infame leuen! Ek het ’n man agter jou gesien. Wie wás dit?” Hy ruk haar so ru aan haar boarm nader dat sy byna gil van die pyn. “Of sal ék jou sê? John Roderick is ook al ’n lang ruk nêrens te sien nie.”
Karlien staar hom met groot oë aan. “Jy … dink tog nie … Jy dink ek en … John …”
Sy gesig lyk bleek in die maanlig. “Ek dink dit nie, ek wéét dit!” sis die stem bokant haar en sy voel haar bene onder haar knak.
6
Julius vang haar voordat sy grond raak, ’n gedempte kragwoord op sy lippe. Sy gesig is vreemd grys toe hy in die deur van die groot saal verskyn. Verbaasde oë draai in sy rigting, maar hy sien dit nie raak nie.
Daphne kom dadelik nader. “Julius, wat …?”
“Sy is bewusteloos en sy brand van die koors. Ek neem haar dadelik huis toe. Bel dokter Frederick sommer hiervandaan.”
