baie ernstig, maar Malcolm glimlag breed en gerusstellend.
“Baie goed, dankie. Honderd persent vandat jy terug is.”
Julius knik, staan dan opsy en trek Karlien nader. “Kom ontmoet my vrou, Malcolm. My skat, dis Malcolm van wie ek jou vertel het.”
Dis die eerste woord wat Karlien van ’n Malcolm se bestaan verneem, en sy hoop sy laat niks blyk nie. Haar hart ruk by die “my skat” wat so ongeërg uitgespreek word – asof sy tong lankal daaraan gewoond is. Die toneelspelery het in alle erns begin, dink sy met beklemming. Sy kyk op in die vreemdeling se gesig en die verbystering en verslaentheid is so duidelik daarop te lees dat selfs Julius dit hierdie keer nie kan ignoreer nie.
Daar verskyn ’n geamuseerde glimlaggie om sy lippe. “Hoekom so verbaas, my vriend? Ek het jou tog gesê ek gaan hierdie keer ’n vrou terugbring.”
“Ja, maar … Ek het jou nie geglo nie. Ek …” Sy verdwaasde blik dwaal oor Karlien se skraal figuur, die bruin hare wat liggies in die windjie roer, die onskuldige bruin oë. “Ek kan dit selfs nou nie glo nie …”
Julius lag onbekommerd. Net in sy vingerpunte wat ’n bietjie stywer om haar skouerknop span, kan Karlien die spanning in hom aanvoel.
“Ek kan jou verseker ons is wettig getroud!”
Malcolm glimlag verleë en hou dan sy hand spontaan na Karlien uit.
“Vergewe my, mevrou. Hemel, dit klink belaglik. Ek het nog nooit in my lewe ’n vrou minder na ’n mevrou sien lyk nie! Wat is jou naam?”
Jy is reg, dink Karlien benoud, maar dwing ’n glimlag na haar lippe en antwoord: “Karlien. En noem my gerus so. Ek … dink ook nie mevrou pas juis by my nie.”
Malcolm dink natuurlik dis ’n grap. “Nou toe, kom. Die hele spul wag op jou … op julle by die Pirates’ Arms.”
“Maar jy het nog nie vir Essie ontmoet nie!”
“Essie?” Malcolm kyk vraend na Julius en laat tergend hoor: “Nóg ’n vrou?”
Daar is ’n vonkeling in Julius se oë. “Nee. ’n Baba.”
“’n Baba!” Dit lyk werklik asof Malcolm gaan omkap. Hy sien nou eers die babawiegie by Karlien se voete. Malcolm skud sy kop. “Hierdie keer gaan jy my nie oortuig nie, Julius. ’n Baba! Het die wetenskap al so gevorder dat ’n mens kitsbabas ook kry?”
Karlien tree nou tussenbeide. “Moet hom nie so terg nie, Julius. Vertel hoe Essie in die prentjie pas.”
Malcolm skud sy kop onbegrypend. “’n Baba met ’n baba. Julius, as die Seychelle nog nooit iets gehad het om oor te praat nie, gaan hulle hierdie keer genoeg kry. ’n Groter bom kan kwalik op hierdie eiland gelos word.”
Julius se stem klink koel. “Ek kan nie insien wat so vreemd daaraan is dat ek getrou het nie. Dis die doodnormaalste ding. Ek is ’n man soos elke ander man.”
“Nee, jy is nie, en jy weet jy is nie. En jou bruid is beslis ook iets … iets spesiaals. Maar kom, vriende. Ek kan nie wag om by die Pirates’ Arms uit te kom nie.”
Julius kyk hom ontevrede aan. “Is jy nou kinderagtig, Malcolm?” Hy kyk vinnig op sy bruid se bleek gesig af. “Moenie jou aan Malcolm steur nie, Karlien. Hy oordryf.”
“Hm,” laat Malcolm veelseggend hoor en Karlien laat stilswyend toe dat hy eers vir Essie by haar neem en dan vir haar in die motor help. Julius volg met ’n diep frons.
Daar is ’n onrus in Karlien wat amper aan paniek grens terwyl hulle op pad is na die hotel. Sy het ’n voorgevoel dat die toets van haar lewe net om die draai wag, en daar is groot twyfel in haar hart of sy sterk en volwasse genoeg is om dit te deurstaan. Dan voel sy Julius se arm teen hare en sy word ’n bietjie kalmer. Sy is darem nie alleen nie.
Hoewel nie baie groot nie, is die Pirates’ Arms ’n klein juweel van ’n hotel. Karlien kan ’n uitroep van bewondering nie bedwing toe hulle stilhou nie, en Julius kyk geamuseer na haar.
“Wat het jy verwag? ’n Hut van pale en palmblare?”
Sy bloos oor sy tergende verwysing en Julius sê vir Malcolm: “Karlien is onder die indruk dat ons nog baie primitief leef hier. Halfpad hierheen wou sy my weggooi daaroor.”
Malcolm lag hartlik en kyk vinnig na die verleë Karlien. Dan versober sy gesig. Waar sou Julius aan hierdie kind gekom het? Sy blik gaan oor haar kop na Julius en hy ontmoet sy vriend se vraende oë. Julius kyk egter terug met koel uitdaging, en Malcolm besef dat hy niks uit sy vriend sal kry nie. Selfs met hom is Julius nie bereid om sy vrou te bespreek nie.
Hy sal maar, soos die res van die Seychelle, sy nuuskierigheid moet sluk. Daar is vrae wat niemand, nie eens sy beste vriend, aan Julius Schreider stel nie.
Julius se arm is om Karlien se skouers toe hulle die sitkamer van die Pirates’ Arms binnestap. Sy klou Essie vas asof sy krag uit die bondeltjie lewe hier dig teen haar wil put.
’n Groep mense sit in die een hoek, en toe hulle hul verskyning maak, is alle oë op hulle gerig. Karlien dwing haarself om vas terug te kyk en bid maar net dat haar oë nie haar vrees weerspieël nie. Twee mans staan dadelik galant op terwyl die twee vroue hulle stilswyend sit en beskou, eers met blye herkenning en dan – wanneer hul blik op Karlien val – met verbystering.
Malcolm laat teatraal hoor: “Die verlore seun is terug, en raai wat – met vrou en baba kompleet!”
Julius kyk sy vriend kwaai aan. “Jy kan gerus nou jou verspottigheid laat staan, Malcolm!”
Die blonde vrou lag, maar dit klink gespanne. “My liewe Julius, weet jy nou nog nie dat Malcolm ’n verwronge sin vir humor het nie?” Haar blou oë flits na Malcolm. “Jou grappie is in slegte smaak, my skat. Niemand vind dit amusant nie.” Sy strek haar hand na Julius uit, die blou oë groot en blink. “Welkom terug, Julius! Ek … ons het jou baie gemis.”
Julius buig oor haar hand. Sy trek hom nader en bied hom haar mond aan.
“Dankie, Carroll. Dis goed om te hoor dat ’n mens nog gemis word.” Hy kom dadelik orent en buig ook oor die ander vrou. “Hallo, Daphne. Soos altyd, sien jy daar goed uit.”
“Dankie.” Die stem is effens koel en haar blik bly vasgenael op Karlien wat nog soos Lot se vrou daar staan.
Julius groet die twee mans wat duidelik baie ingenome is om hom weer te sien. Dan is elke oog weer op Karlien gerig en dis of die vraag hardop uitgeskreeu word: Nou wie is sy?
Julius draai terug na Karlien en met ’n hand op haar rug stoot hy haar liggies vorentoe, sy stem egalig en kalm, sy hele houding beheers.
“Karlien, ontmoet Carroll Day, Malcolm se vrou.” Die blonde vrou knik effens, haar oë steeds kil. “En dit is Daphne Roderick.”
“Hallo, Karlien.” Daphne knik ook maar net effens, maar erken darem die bekendstelling hardop.
“Meneer James Roderick, een van die direkteure van die maatskappy waarvoor ek werk en … John Roderick – sy seun en Daphne se broer.”
Hulle buig beleef en dan is dit ’n sekonde lank doodstil. Julius se stem is so kalm
