oortuig daarvan dat sy nie die regte keuse is nie. Maar daarna het dit al meer tot hom begin deurskemer dat Karlien dalk net die meisie is met wie hy behoort te trou. Sy is nog ’n blote kind. Sy sal nie lastige vrae stel nie; nie goed verwag wat hy nie kan gee nie; nie probeer voordeel trek uit die situasie nie. Daarvoor is sy nog te onervare, te onskuldig.
En dís wat hy wil hê: ’n vrou wat net dáár is en dis al. ’n Meer ervare en gesofistikeerde vrou kan hom dalk duur te staan kom. Hy kan met so ’n vrou een probleem oplos en ’n ander, veel groter probleem skep. Maar nie met Karlien nie.
Die volgende dag gaan dit in volle vaart. Stiptelik om elfuur meld Julius hom by die losieshuis aan. Essie word weer in die sorg van die behulpsame, maar o, so nuuskierige Estelle Lategan gelaat. Dan vertrek hulle na die landdroskantoor.
Julius se gesig is weer so grimmig dat Karlien liewer niks sê nie. Sy het ’n eenvoudige roomkleurige baadjiepak aan wat haar geensins ouer of meer volwasse laat lyk nie. Haar aanstaande man let dit op en die hoeveelste keer is daar ’n beklemming in sy binneste. Sy is darem so jonk, dink hy en sug. Laat kom wat wil. Dis my enigste kans om ’n vrou te hê voordat ek oor ’n paar dae vertrek. Maar hoe gaan ek dit regkry om almal te oortuig dat alles pluis is met my huwelik?
“Is daar werklik niemand wat ons van ons … planne moet laat weet nie?”
“Nee.”
Hy kyk haar fronsend aan. “Het jy nie eens ’n kêrel wat sal wonder nie …?”
Karlien bloos verleë. “Nee. Ek was die afgelope tyd so besig met Essie … Daar is niemand nie.”
Van die daaropvolgende ure onthou Karlien maar bitter min. Al waarvan sy werklik bewus was, was van die oomblik toe Julius die breë goue band oor haar vinger laat glip het. Die landdros se woorde en die twee getuies se gelukwensing het by haar suisende ore verbygegaan. Eers toe hulle voor Elsa Richter se lessenaar tot stilstand kom, besef Karlien met ’n skok dat sy sowaar nie haar nuwe van kan onthou nie.
Julius red haar egter uit die penarie toe hy ferm sê: “Ek is Julius Schreider, Karlien se man. In verband met Essie …”
Karlien kan die maatskaplike werkster nie in die oë kyk nie, maar Julius gee die ouer vrou nie kans om deur algehele verbystering oorval te word nie. Hy is soos ’n stootskraper. Saaklik, op die man af. En dis ’n verslae Elsa Richter wat enkele oomblikke later van die nuwe meneer en mevrou Schreider afskeid neem.
“Dis amper etenstyd,” sê hy toe hulle buite kom. “Ons gaan nou eers eet.”
Hy vra haar nie of sy kan of wil nie. Dit kom nie eens by hom op nie. Hy neem die besluite en sy draf maar saam. Karlien dink ook nie daaraan om te sê dat sy eintlik losieshuis toe behoort te gaan nie.
Aan die etenstafel waag Karlien dit om te vra: “Watter soort werk doen jy … Julius?” Haar tong haak nog vas voor sy voornaam. Selfs die jy en jou kom nie so maklik nie. Dit voel al vir haar sy behoort oom te sê. Hy is darem vyftien jaar ouer as sy.
Hy kyk haar effens verbaas aan. “Het ek jou nie vertel nie?”
“Nee.” Sy kyk verleë op haar bord af. “Ek weet eintlik nog niks van jou af nie.”
Julius klink verskonend. “Ek is jammer, Karlien. Ek dink nou eers daaraan. Ek het jou werklik niks van myself vertel nie. Alles was ook so deurmekaar en halsoorkop. Jy weet, ek dink nou daaraan dat ons mekaar gistermiddag hierdie tyd nog nie eens geken het nie en … hier sit ons as man en vrou saam aan tafel.” Hy lag kortaf. “Dis amper snaaks.”
Karlien byt haar onderlip vas. Hý mag dit snaaks vind, maar sy voel skielik trane agter haar oë brand. Sy is getroud met ’n volslae vreemdeling – ’n man wat sy nog maar ’n paar uur lank ken. Dis ter wille van Essie, vertel sy haarself. Dit was al manier …
“Ek is uitvoerende hoofbestuurder van die kopraplantasies op die Seychelle.”
Karlien kyk hom vraend aan. Sy weet nie wat ’n kopraplantasie is nie. Nog minder waar die Seychelle is.
“Is dit … in KwaZulu-Natal?”
“KwaZulu-Natal?” Eers is sy blik skerp. Dan leun hy effens vorentoe. “Karlien, kindjie, luister, ek is jammer. Ek het geen verskoning nie. Al wat ek kan sê, is dat daar net nie tyd was om by al hierdie besonderhede uit te kom nie.”
“Watter besonderhede?” vra sy behoedsaam.
Hy sit sy servet neer en kyk op. “Die Seychelle is ’n groep eilande sowat ’n duisend kilometer noord-noordoos van Madagaskar en omtrent anderhalf duisend kilometer oos van Mombasa.”
Karlien se oë lyk omtrent soos pierings. “Jy bedoel ek … ons moet … dáár gaan woon?”
Hy knik en hou haar fyn dop. “Ja. Dis waar ek woon en waarheen ek … ons oor ’n paar dae vertrek. Dis ’n pragtige groep eilande, Karlien. Tropies. Kort onderkant die ewenaar. Dis soos ’n paradys. Om die waarheid te sê, hierdie eilandgroep is al bestempel as die verlore tuin van Eden.”
“Die verlore tuin van Eden …” sê sy amper beangs en laat dan haar ooglede vinnig voor sy speurende blik sak. Waarin het sy haar en Essie begeef? Oor ’n paar dae moet sy saam met ’n volslae vreemdeling vertrek na ’n pragtige, tropiese eilandgroep – duisende kilometers van haar vaderland af. Sy sê niks nie. Sy is stom van vrees. En dis haar eie voortvarendheid wat dit oor haar en Essie gebring het …
O, jy was darem ’n simpel klein gek, Karlien, raas sy met haarself. En tog … Wie sou ooit kon droom dat die man wat teenoor haar in ’n straatkafee gesit het, se woonplek op ’n afgesonderde tropiese eiland is? Sy het net aangeneem hy bly in die stad soos sy, of miskien in die omtrek of selfs in ’n ander provinsie. Sy het geen rede gehad om te vermoed dat dit nie so is nie.
“Wat makeer, Karlien? Jy lyk skielik … kil.”
“Ek is nie kil nie. Ek is woedend,” erken sy dadelik en probeer nie eens die skyn bewaar nie.
“Waaroor?”
Die blote onskuld waarmee die vraag gestel word, laat haar bloed kook. “Jy het my nooit vertel nie … so baie goed het jy verswyg, doelbewus verswyg. Is ek ook op pad na ’n hut, ’n primitiewe hut waarin nog barbare bly? As jy darem dink dat ek …”
Alle vriendelikheid het van sy gesig af verdwyn. Hy vou sy arms oor sy bors en kyk haar vas aan. “Dan wat?”
Sy staar verslae, magteloos, in sy koue oë terug. Ja, wat dan? Daar is niks wat sy kan doen nie. Sy is oorgelaat aan die genade van hierdie man. Sy doen haar bes om dapper te klink, en hoewel sy uiterlik uitdagend voorkom, bewe sy van ontsteltenis en vrees.
“Wel, ek weier, dis al. Jy het my doelbewus bedrieg. As ek al hierdie dinge vooraf geweet het … Ek sien nie kans nie.”
“Ja?” Toe sy niks verder sê nie, en net haar bewende onderlip vasbyt, vervolg hy ysig: “Jy is my vrou en jy gaan waar ek gaan en jy bly waar ek bly. As jy dink jy gaan my vir die gek hou en jou sommerso uit jou verpligting losdraai, moet jy wéér dink. Dis nie net ek wat voordeel uit hierdie situasie trek nie. Jy ook. Onthou dit, asseblief. Ek het jou nie met ’n geweer gedreig om met my te trou nie. As ek reg onthou, was dit jý wat eerste vir mý gevra het om met jou te trou.”
Ten spyte van die lugreëling is dit of ’n poolwindjie teen haar aanwaai, sodat die rooi wange
