voel die opgewondenheid deur haar bruis toe sy die vibrasie van die motore voel. Tog is daar groot onsekerheid in haar hart. Dit voel vir haar asof sy op die punt is om die laaste band met die beskawing te verbreek. Nou lê die onbekende toekoms voor haar.
Skielik kan sy die vraag nie terughou nie. Sy draai na Julius en vra ernstig: “Hoekom … hoekom het jy met my getrou?”
Sy gesig kry ’n harde trek en sy oë raak gesluier. “Maak dit saak? Dit raak jou nie, Karlien. Hoe minder ons daaroor sê, hoe beter. Al wat vir jou van belang moet wees, is die feit dat ons ’n sakehuwelik aangegaan het – waarvoor ek jou ná ses maande voldoende sal vergoed. Oor ses maande skei ons paaie weer, sonder bohaai of komplikasies. Ek sal dit graag so wil hou.”
“Maar …”
“Geen maars nie. Dit is iets wat jy nie sal verstaan nie. Jy is nog te jonk om die grootmenswêreld te verstaan. Daarom sal ek nie eens probeer om die situasie vir jou te skets nie. Maar ek wil jou weer verseker, jy het niks te vrees nie.”
Karlien weet dat sy niks meer uit hom sal kry nie. Maar ten spyte van sy versekering is daar vrees in haar hart. Daar is darem een ding wat haar gerusstel. Hy het al oor en oor bewys dat hy haar as ’n blote kind beskou, en daarvoor moet sy dankbaar wees. Dit is juis haar sekuriteit dat sy by hom veilig sal wees.
Skielik voel sy bitter eensaam en klem die slapende klein Essie ’n bietjie stywer vas. Solank Essie net veilig is. Solank Essie net nie van haar af weggeneem word nie. Solank sy hierdie kindjie kan behou – die enigste mens op aarde wat sy hare kan noem, aan wie sy met bloedbande verbind is – sal sy deurdruk.
Aanvanklik is hulle maar stil. Maar algaande verslap die spanning en hy begin haar vertel van al die eilandgewoontes, wat sy baie interessant en leersaam vind. Eintlik is sy teen haar sin gefassineer, want sy besef maar te goed dat hoe verder hulle vorder, hoe skraler word die kanse om op die een of ander manier uit hierdie onbesonne huwelik te ontsnap.
“Die Cosmeoledo’s,” vertel hy, “is ’n groep van agt eilande en talle ander klein eilandjies. Op ’n tyd het die Britse koloniale owerheid daar ’n fabriek gehad vir die droogmaak van vis en veral vir die vang van die groot groen seeskilpaaie …” Hy sien hoe sy gril en glimlag die eerste keer spontaan teenoor haar. “Dis ’n heerlike gereg vir die eilandbewoners. Daar word jaarliks duisende gevang.”
Sy kyk hom huiwerig aan. “Ek het al ’n seeskilpad in die museum gesien … Eet jý dit ook?”
Hy lag geamuseer. “Natuurlik! Dis heerlik! Wag maar, binnekort sal jy dit ook proe.”
Maar sy skud haar kop beslis.
“Nee wat, dankie. Ek gaan eerder dood van die honger.”
Hy kan die versoeking nie weerstaan nie. “Dis jammer, want dis omtrent al waarvan ons die volgende paar maande sal lewe in die lyn van vleis.”
Sy kyk hom ontsteld aan, maar bly onversetlik. “Dan word ek ’n vegetariër, maar ek sal nie …”
Hy klop haar op haar been en lag. “Toemaar, ek terg jou net ’n bietjie. Jy hoef nie seeskilpad te eet as jy nie wil nie. Wanneer jy eendag terugkeer na jou geliefde beskawing, wil ek hê jy moet net mooi herinneringe met jou saamneem.”
Toe sy niks daarop sê nie, vervolg hy: “In alle eerlikheid moet ek sê dat ek ook nie graag skilpadvleis eet nie. Ek het al gesien hoe die seeskilpaaie wat in ’n meer aangehou is, per boot na die Seychelle gebring word. Die arme goed lê wriemelend onderstebo en lyk so pateties met die voorflappe swaaiend in stille protes. Hulle huil ook.”
“Huil?” Karlien weet nie of hy ernstig is of nie.
“Ja, hulle sug deurentyd diep en droewig en daar drup sulke taaierige trane uit hul oë.”
Karlien voel ’n knop in haar keel en sy vee vinnig met haar hand oor haar oë. Sy hoop nie Julius sien hoe simpel sy is nie.
Maar Julius het gesien hoe aangedaan sy is. Hy sê egter niks; neem net haar hand in syne en gee dit ’n ligte drukkie. Genugtig, as sy net nie so jonk was nie!
Karlien kyk hom onseker aan en glimlag bewerig. Dis die Julius van wie sy hou. Die Julius van netnou, met die vierkantige kakebeen, die Noordpoolstem en die onbuigbare wil, dié maak haar bang …
Asof skilpaaie sy grootste belangstelling is, wei hy verder uit. “Op Aldabra kry jy die heel groot skilpaaie.”
“So?” sê sy, bly dat sy goeie luim hou. “Ek sal hulle graag wil sien.”
Hy glimlag. “Ek dog dan jy hou nie van skilpaaie nie?”
“Nee, maar landskilpaaie is anders. Kan ons eendag gaan kyk?”
Hy lag. Voorwaar, sy is nog ’n kind. ’n Oomblik lank verskyn ’n blonde vrou se gesig voor hom. Maar dan … Hy bekyk die meisie langs hom. Daar is geen vergelyking nie. Nie in die minste nie.
Hy skud sy kop. “Jy tref hulle eintlik net op die een besondere eilandjie aan, en ongelukkig kan ’n mens net met die gety uitgaan. Maar eendag kan ons kyk wat ons kan doen.”
“Hoe groot is hulle werklik?”
“Wel, jy sal seker ’n idee kan vorm as ek sê dat hulle, wanneer hulle volgroeid is, enigiets tussen drie honderd en vier honderd kilogram weeg.”
Karlien lyk nou beslis beïndruk. “Só groot? Ag, ek sou hulle darem graag wou sien.”
Die res van die vlug gaan sonder noemenswaardige voorval verby. Die atmosfeer tussen haar en Julius is gemaklik en ontspanne. Dis net soms, veral wanneer hy haar terg of na haar prille jeug verwys, dat sy haar ietwat vererg. Maar andersins vergeet sy byna dat die vlug nie vir ewig kan aanhou nie.
Julius se stem onderbreek skielik haar gedagtes. “Karlien, die Seychelle is waarlik ’n stukkie van die verlore paradys. Dis of die res van die wêreld met sy hartseer en smart, sy onreg en wreedheid, sy nood en valsheid, sy haat en afguns, ver agtergelaat is – op ’n ander planeet. Dis of daardie dinge klein en van minder belang word; asof dit deel is van ’n ander lewe, ’n ander aardbol. Elke keer dat ek moet teruggaan beskawing toe, kan ek nie gou genoeg terugkeer nie.”
Maar hierdie keer kom hy nie alleen terug nie. Hierdie keer het hy sy vrou saamgebring. Was dit verstandig? vra Julius homself af terwyl die lughawe van Victoria voor hulle opdoem. Was dit die beste oplossing vir jou probleem, of het jy net die probleem oneindig vergroot?
Hy kyk af op die fynbesnede gesiggie wat skaars tot by sy skouer reik. Sy is so jonk, Julius. Wat het jou besiel om haar hierheen te bring, na hierdie tuin van Eden? Is sy nie ’n bietjie jonk nie? Te jonk … vir Eden?
3
Karlien is onbewus van die man langs haar se gedagtes. Haar oë verslind die toneel voor haar. Sy is verras. Sy het nie so ’n goeie lughawe in hierdie afgesonderde wêrelddeel verwag nie.
Toe hulle deur die doeane is, sien Karlien hoe ’n donker man, seker so ’n paar jaar Julius se junior, met uitgestrekte hand nader stap.
“Julius! Welkom terug! Ai, die Seychelle is net nie die Seychelle sonder jou nie!”
“Malcolm!”
Die
