aan. “Wat bedoel jy daarmee?”
“O, die liewe onskuld! Jy het nog nooit vir my ’n ruiker gekoop nie, maar Lelani spog reeds met ’n ruiker bloedrooi rose.” Haar oë vernou tot skrefies glimmende haat. “Ek is nie onnosel nie, Roland Stadler. Ek is skielik nie meer goed genoeg vir jou nie, omdat jou nuwe minnares saam met jou onder dieselfde dak woon. Maar ek sal sorg dat sy weet watter soort monster …” Haar sin rafel uit toe hy vinnig omdraai en na sy perd toe stap.
“Ja, toe, hardloop weg, lafaard! Jy is te bang om die waarheid te hoor!” skree sy uit jouend.
Hy klim op sy perd en staar haar enkele oomblikke in stilte aan. “Jóú waarheid. Jy was nooit my minnares nie, Yvette, want ek is nogal kieskeurig. Onthou om dit aan Lelani te sê,” sê hy, sy stemtoon koud. Hy swaai sy perd om en ry op ’n vinnige galop weg.
Nee, sy was nie, dink Yvette met ’n gevoel van bitterheid terwyl sy hom agternakyk. Daardie bloedlose man van graniet het nooit ’n vrou in sy lewe nodig gehad nie. Maar Lelani weet dit nie en Lelani is net naïef genoeg om enigiets te glo, dink sy en loop met ’n gedempte lag op haar lippe na haar motor.
Oom Giepie gluur na die ruiker rooi rose asof dit ’n giftige slang is wat hom enige oomblik kan pik. Hy pluk sy kromsteelpyp, wat onaangesteek uit sy regtermondhoek hang, uit sy mond en beduie daarmee na Lelani wat hom met ’n onnutsige glimlaggie aankyk. “Jy sê daardie vent het vir jou die ruiker gestuur?” vra hy twisgierig.
“Ja, oom Giepie. En daar was ’n kaartjie by waarin hy my om verskoning gevra het,” antwoord Lelani met gedwonge bedeesdheid.
“Dis bedrog! Ek wed jou Engela het namens daardie vent die ruiker bestel en die kaartjie geskryf.”
Lelani haal Roland se kaartjie onder haar kopkussing uit. “Lyk dit soos daardie vent se handskrif, of soos dié van tant Engela, oom?” vra sy met ’n liewe glimlaggie en hou die kaartjie na hom uit.
Hy kom nader, neem die kaartjie en lees dit fronsend. Hy snuif ’n paar keer om nog uiting aan sy ongeloof te gee en gee die kaartjie terug aan haar. “Ons ken nie sy handskrif nie. Enige man kon die kaartjie geskryf het.”
Lelani lag borrelend, begin hoes en leun hygend terug teen haar kussings.
“Ek maak nie reg nie,” sê oom Giepie spytig. “Ek vergeet dat jy ’n siek kind is. Maar ek kon ook nie langer stilbly nie, Lelani. Daardie vent…” Hy kug toe sy glimlag. “Ek bedoel, Roland is ’n gewetenlose sot wat behae skep in sy medemens se lyding. Toe hy jou uitlag… Ek was nog nooit so na aan moord pleeg nie.”
“Ek het nie gely nie, oom Giepie. Ek was bitter moeg en ek het griep onder lede gehad. En toe skrik ek vir die perd. Ek veronderstel enigiemand anders sou my ook uitgelag het. Is dit werklik so ’n groot sonde?”
Oom Giepie frons, suig aan sy pyp, pluk dit geïrriteerd uit sy mond en prop dit in sy hempsak. “Jy verkwalik hom nie?” vra hy onwillig.
“Ek dag oom gaan ook kerk toe. Is ’n mens nie veronderstel om jou medemens te vergewe nie?” vra sy vroom, maar haar oë vonkellag in syne.
“Snip!” Hy glimlag oorwonne. “Jy is gelukkig hier, ounooi? Jy wil nie hê ek moet vir ons elders losies kry nie?”
“Ek is klaar lief vir tant Engela, oom Giepie. Ek sê nie ons moet vir altyd hier woon nie, maar ons kan ’n rukkie hier kuier.”
“Solank Roland hom gedra.” Hy gluur weer na die ruiker. “As hy die ruiker gestuur het – en ek glo nie hy het nie – moet jy dubbel versigtig wees, Lelani. Daar is mans wat vir meisies blomme en allerlei geskenke aandra, en dan in ruil verwag dat … e …” Sy sin rafel uit en hy soek naarstiglik na sy pyp.
“Ek is ’n hospitaalsuster en mooi groot, oom Giepie. Oom hoef niks verder te sê nie,” sê sy glimlaggend.
“Presies. Roland is nie die soort man wat geskenke sonder bymotiewe …” Hy swyg, sy mond nog oop, toe ’n skaaplam agter hom blêr.
Lelani staar verras na Roland wat met ’n sneeuwit lammertjie in sy arms in die deuropening staan en na oom Giepie kyk.
“Dis reg, oom Giepie: ek bring nie vir Lelani ’n geskenk sonder ’n bymotief nie. Soos hierdie lammertjie.” Hy kyk na haar. “Jy is nie bang vir die lam nie, is jy, Lelani?” vra hy onseker.
“Natuurlik nie,” antwoord sy laggend. “Hy is te pragtig. Mag ek hom ’n rukkie vashou?”
“Ek het gehoop jy sou wou,” sê hy, kom die kamer binne en lê die lam in haar arms neer. “Sien, hy byt nie. En wanneer hy eendag ’n groot skaap is, sal hy ook nie byt nie.”
Sy kyk op in Roland se gesig en sien die lag soos vloeibare sonlig in sy donker oë lê.
“Spot jy met jy, meneer Stadler?” vra sy kamma vies.
“So ’n klein bietjie. Maar ek dink jy weet wat ek probeer doen.”
“Ek weet,” antwoord sy terwyl sy oor die lam se sagte wol streel. “Skape en perde byt nie.”
“Orig,” snou oom Giepie. “’n Skaap hoort in ’n kraal, Stadler. Vat die vuil ding hier uit en gaan gee hom vir sy ma.”
“Sy ma het haar voorpoot gebreek, daarom sal ons hom hans grootmaak, oom Giepie,” antwoord Roland en blik hoopvol na Lelani. “Dalk sal jy kan help, Lelani.”
“Die dogter het griep. Sy kan onmoontlik –”
“Oom Giepie!” val Lelani hom verwytend in die rede. “Ek gaan nie vir altyd siek bly nie. Boonop het ek nog nooit ’n eie troeteldier besit nie. Dankie, Roland. Ek sal graag die lammertjie help grootmaak.”
“Mooi!” sê Roland ingenome. Hy blik na die venster en sien hoe die reën in ’n deursigtige, silwergrys gordyn uitsak. “Arme tant Breggie gaan papnat reën. Sy wag voor oom se woonsteldeur.”
“Nou hoekom het jy dit nie lankal gesê nie, vent?” vra oom Giepie knorrig, stap na die kamerdeur toe en steek vas. “Hoekom het jy vir die dogter blomme gekoop?”
“Om haar om verskoning te vra, oom,” antwoord Roland gelykmatig.
“So sê jy. Ek sal vir Engela sê sy moet hierheen kom. ’n Ongetroude man hoort nie in ’n meisie se slaapkamer nie,” sê oom Giepie vyandig en loop die vertrek uit.
“En ek dag ék is befoeterd!” kom dit onthuts van Roland.
“Jy is, maar jy en oom Giepie is albei oujongkêrels,” terg sy en verwens haarself toe die uitdrukking op sy gesig verdonker. “Het ek iets verkeerd gesê?” vra sy spytig.
“Nee.” Sy stemtoon is bruusk, sy blik deurvorsend in hare. “Het jy gedurende die loop van die middag besoek van Yvette gehad?”
“Tant Engela het my vertel sy was hier, maar ek het geslaap.”
“Ek sien.” Hy kug, lyk asof hy nog iets wil sê, maar hou sy hande na haar uit. “Gee nou die lam. Ek moet hom in die buitekamer kry voordat dit te hard reën.”
“Sal jy hom môre weer na my kamer toe bring?” vra sy toe hy die lammertjie by haar neem.
“Ja,”
