glo die Jood. Hy dink weer aan genade. Hy wil graag menslik wees, maar dan besef hy hy moet allereers Romein wees. En daar is net een rigsnoer: Die Ryk moet beskerm word.
“Jy is skuldig, Simon Niger,” sê Quirinius eindelik. “Het jy iets te sê?”
“Ek is skuldig, maar ek vra genade. Vitellius het my gedryf.”
“Genade? Jy het ’n burger van die keiser vermoor. Jy het Cirene in opstand gebring. Jy het ’n soldaat van die groot Tiberius vermink. Dan vra jy genade?”
Simon kyk na die soldaat op die bank. Hy praat weemoedig. “Dit … dit spyt my ek het daardie man met die fakkel geslaan. Ek vra vergiffenis.”
“Vergiffenis! Vergiffenis! Jy het my blind gemaak!” skreeu die man histeries, en toe lei hulle hom weg. Maar Simon hoor sy vervloeking. “Ek sal juig wanneer die son jou aan die kruis brand, Jood!”
Quirinius gooi die toga van sy skouers af soos iemand wat benoud voel, kyk op na die hoë gewelf, maak sy oë toe.
“Simon Niger,” sê die goewerneur, “jy sal aan die kruis sterf. Jy het teen Rome in opstand gekom … Neem hom weg na die kerker.” Quirinius staan vinnig op en stap weg deur die leë saal.
6
Toe hulle met Simon uit die praetorium kom, lê die plein leeg in die son. Maar dit is net die plein wat leeg is – die stad is vol dreunende geluid. Op die onderste treetjie van die trap gaan Simon staan.
“Cirene het ontwaak,” sê hy oorwinnend.
’n Wag slaan hom met die steel van sy spies tussen die skouers, sodat hy vooroor struikel. Tog let hy op dat die paleiswagte nou meer is. Hulle staan in digte gelid om die paleis. Ook voor die poort staan rye soldate.
Die rook het digter geword …
Rook dwarrel selfs oor die plein hier by die praetorium.
Simon snuif. Dit is die reuk van koring wat brand.
“Cirene het ontwaak,” sê hy weer, maar hierdie keer net in sy binneste.
Iewers in die rook is daar die groot rumoer.
Dreunende hoewe.
Die gekletter van staal op staal.
Die geskreeu van ’n worstelende skare.
“Gou! Hulle is voor die poort!” skreeu die Romeinse kaptein.
Die twee wagte gryp Simon aan die arms en druk hom vinnig vorentoe.
Dit is waar – hulle is voor die poort. Byna die al die inwoners van Cirene maal buite teen die mure van die vesting. Vannag het Simon met sy fakkel ’n vlam in duisende ander harte aangesteek.
En toe dit rugbaar raak dat hy na die praetorium geneem is, word hy vir hulle ’n martelaar wat gewreek moet word.
Die Romeinse legioen steier onder die eerste aanslag van die skreeuende skare.
Pyle slaan klappend in die skilde vas. Swaar knuppels kom dof op die helms neer. Ou swaarde dawer op die nuwe staal van Rome.
Die strydwaens loop paaie deur die vloedgolf van opstandelinge wat in die strate opruk. Romeinse pyle vlieg in sarsies uit die boë en laat mense na hul bloeiende wonde gryp.
Van agter die ronde skilde slaan die kort swaarde van die Romeinse falankse die worstelaars in die grond.
Maar dit stuit hulle nie. Dié wat sterf, sterf met die kreet van opstand op hul lippe. Dié wat leef, spring oor die lyke en hardloop doodsveragtend onder die Romeinse horde in.
Toe hulle met Simon by die kerker aankom, gewaar die verbouereerde kaptein dit: ’n Ligte perdewa swaai om die hoek van die kasernegebou. Die twee hingste hardloop oor die plaveisel, en die drywer ruk-ruk aan die leisels.
Hier by Simon ruk hy die diere so vinnig tot stilstand dat hulle in die tuie steier.
Die kaptein spring vorentoe, maar hy sterf met ’n pyl deur sy keel. Die twee wagte los Simon en hardloop oor die plein weg. Twee pyle haal hulle in en ook hulle val.
Vier manne spring uit die buik van die wa, gryp Simon en gooi hom op die wa. Toe sien hy eers wie die drywer is – Groot Miga, die smid.
Miga ruk die perde om en jaag terug, die wa rammelend oor die plein, by ’n sypoort uit, om die vegtende skare, na die buitewyke van Cirene.
Simon bly staan op sy knieë. “God van Israel, U het my verlos!” sê hy en steek sy vuiste in die lug. “Groot Miga, God seën jou!”
Miga se lang grys hare waai wild in die wind. Hy konsentreer daarop om die perde deur die nou strate te stuur waar hoenders en honde voor die wa uitvlug.
“Ek wil jou nie aan ’n Romeinse kruis sien nie, Simon Niger,” skreeu Miga oor sy skouer. “Ons het van die suidekant af gekom waar daar nie so baie burgers en soldate is nie. Ons moes lank wag voordat hulle jou uit die praetorium gebring het.”
“En Debora?” roep Simon bo die geratel van die wa uit.
“Sy is veilig by die huis. Ons hou haar daar.”
Voor ’n lae wit gebou laat Miga die perde opploeë.
Hy help Simon van die wa af. “Esegiël en Juba het my vannag kom vertel wat met jou gebeur het,” sê Groot Miga. “Maar nou eers die boeie … Gaan terug en gaan veg!” skreeu Miga vir die vier manne wat saamgekom het om Simon te bevry.
Simon gaan kniel by die aambeeld. Groot Miga kom met sy voorhamer en koubeitel aangedraf en begin die boeikettings afkap.
Die hele Cirene het opgestaan, vertel hy tussen die hamerslae deur. “Jy is vandag ’n held in Cirene, Simon Niger, want jy het dit aan die gang gesit.”
“Het jy vir my ’n swaard?” vra Simon.
Miga het die laaste boeiketting afgekap. Hy tel Simon se kettings op en gooi hulle tussen ’n klomp ou wiele.
“Jy gaan nie veg nie, Simon Niger,” sê hy beslis.
“Ek gaan veg!” hou Simon vol. “Gee my ’n swaard, ’n spies, enigiets … God het my gered om te veg!”
Miga gryp sy vriend aan die skouers. “God het jou gered om te lei … nie om te veg en te sterf nie!”
Simon wil hom nog teësit, maar toe hoor hulle dit – ’n harde geroep, ’n geskreeu van die skare. Die ligte wind waai dit na hulle toe aan.
“Hulle is deur die poort!” roep Miga juigend. “Cirene is vry!”
Hulle hardloop uit en staan voor die smidswinkel en luister.
“Groot Miga, seun van Natanael, ek dink Cirene is waarlik vry!” sê Simon. “Hulle juig op die plein van die praetorium.”
Miga ruk sy leervoorskoot af, gooi dit weg. “Laat ons ry, Simon Niger,” roep hy uit. “Jy moet by die praetorium wees.”
Hulle
