style="font-size:15px;"> By die derde terras kyk hy die laaste maal om, maar sien net die wuiwende toppe van die populiere.
Hy haal die ander in. Hulle laat loop hul diere vinniger sodat hul nekke laer buig, en die lang bene met swaaiende hale die afstand afkerf. Agter hulle wis die plat branding hul spore uit.
“Waarheen neem jy my, Simon van Cirene?” vra Debora kamma berispend toe hy langs haar inval.
“Ek neem jou na ’n nuwe toekoms, my Debora,” sê hy bewoë. “Miskien Alexandrië – miskien iewers elders. Ek gaan jou gelukkig maak soos jy in Cirene was.”
En toe die ses Romeinse soldate by Simon Niger se huis stilhou, is dit stil daar. Net die populiere ruis in die warm namiddagwind. Groot Miga se twee perde, wat Esegiël uitgespan het, staan en drink uit Debora se wasvat. Debora se hanslam lê en herkou in die oop deur.
Die soldate loop deur die huis. Een haal Simon se velsak af en drink van die wyn.
“Die vervloekte Jood is weg,” sê die leier onnodig. Met sy swaard kap hy die nek af van die erdekruik wat Cornelius Rufus nog vir Debora gegee het. Hy gaan staan voor die herd waar die kole nog dof smeul.
“Kom,” sê hy, “ons moet hulle soek …”
Hulle spring op hul perde en sny spoor oor die werf. Dis moeilik, want die werf is hard getrap. Eindelik kry hulle die spore, volg hulle tot by die harde pad wat oor die terrasse loop, onder die waterleiding deur. Hulle aarsel daar, weet nie of hulle links na die see moet draai of regs nie.
Die leier steek sy perd met die hakke en ry verkeerd – na regs, by die stad verby na waar die karavaanroete na Alexandrië begin.
Simon kyk telkens om, soek na agtervolgers. Maar hulle is reeds om die groot kalkpunt wat die see met hoogwater aanraak. Alleen.
Hul skaduwees gly oor die strand uit, lank en smal, totdat dit later lyk asof hulle dwarsoor die see probeer reik.
7
Esegiël, wat heel voor ry, hou sy kameel skielik in en die klein karavaan kom tot stilstand. Hy beduie na die ooste.
“Alexandrië,” sê hy moeg, maar opgewek. “Daar lê Alexandrië.”
Cleopatra se stad lê soos ’n wit swaan in die blou waas van die vroeë aand.
Simon hou Debora dop wat sprakeloos kyk na die wanorde van tempelspitse, koepels en die swaai van die see waarop die seile van skepe nog duidelik sigbaar is in die skemer.
“Ons is vry, Debora,” sê Simon skor, sy gesig vaal van baie dae se stof. “Eindelik is ons weer vry.”
Debora praat nie. Haar oë glinster.
Hy druk sy kameel nader, druk haar hand en sy voel die ou krag in sy greep.
“God het ons gelei, net soos Hy Israel deur die Sinaiwoestyn gelei het,” sê hy.
“Dit was baie dae,” sug sy en soek na dié deel van die stad waar sy en Simon vir die eerste keer by mekaar uitgekom het.
“Ja, bitter dae,” sê Simon en hy kan aan haar sien hoedat Cirene haar nog vashou.
Daarom gly hy van sy kameel af en laat hare lê. Hy help haar van die dier af.
“Nie meer lank nie, dan is ons by Rufus,” troos Simon.
“Sal ons vanaand nog by hom kan uitkom?” vra Debora.
“Ons sal was en regmaak en dan gaan ons in.”
“Sal ons veilig wees? Die arms van Rome is lank …”
“Ons sal veilig wees. Niemand kon vinniger as ons getrek het nie,” verseker Simon. “Esegiël, Juba … ons maak reg, dan gaan ons in.”
Simon loop ’n paar tree tot waar hy alleen is, met sy gesig na die weste, na Cirene. Hy luister, soek na gevaar. Hy besef weer hoe ontsaglik sy oortreding is, en hy weet Rome laat nie met hom speel nie … Maar toe lê Cirene weer op sy gemoed beslag.
Hy is terug op sy grond – hoor die koei bulk, hoor die ruising van die wingerd en olyfboord.
Hy sien Groot Miga met sy bloeiende seun in sy arms.
Die lang pad waarmee hulle gekom het, met die see langs, oor plato’s, oor oneindige sandvlaktes waar die horison bewe van die hitte, lê egter onverbiddelik tussen hom en alles wat vir hom dierbaar was.
Jy is ’n lafaard, Simon Niger, dink hy met wrange selfverwyt. Jy moes nie gevlug het nie.
Hy skrik toe Debora langs hom praat. “Kom nou maar … wat was, is verby. Cirene behoort nie meer aan ons nie.”
“Ja, dit is waar,” sê hy net.
Hulle loop terug na die kamele, en haar woorde brand deur hom. Nou verstaan hy hoe onherroeplik die afskeid is.
In die donker was hulle met die water waarmee hulle die sakke net voor die middag by die watergat volgemaak het.
Nadat hulle klaar gewas het, haal hy vir haar ’n pak van die kameel af en sy trek die purper kleed aan wat Alexander vir haar gebring het.
“Simon Niger,” sê Esegiël, “nou kan ons weer karavaandrywers word en die wêreld sien.”
“Nee, nie weer karavane vir my nie,” antwoord Simon beslis. “Ek wil op die grond werk – iewers, ek weet nie waar nie.”
“Dalk kan ons na Jerusalem gaan,” sê Debora en vryf mirresalf in haar hande in. “Of miskien kan ons verder gaan na Galilea. Hulle sê daar is vrugbare grond, mooi valleie …”
Simon, wat sy tulband staan en omwoel, hou dadelik op daarmee. “Wat moet ons in Galilea gaan soek?”
“Dis ver van Cirene af,” skerm Debora. “Daar sal ons veiliger wees.”
“Maar dis die kontrei van hierdie Nasarener,” kla Simon.
“Wat het ons met die Nasarener te doen, my man?” Debora probeer onverskillig klink.
“Ek en my huis sal tot in ewigheid niks met hierdie timmerman te doen hê nie,” sê Simon heftig. “Ek wil nie eens naby Hom wees nie.”
“Hy het ons nog geen leed aangedoen nie. Waarom vaar jy so teen Hom uit?” hou Debora vol, want sy vererg haar altyd wanneer Simon so blind-opstandig is. So onredelik.
“Hy gaan Israel nog leed aandoen,” kap Simon teë. “Hy’s kop in een mus met die Romeine. Sê mos ons moet aan die keiser gee wat die keiser toekom … Los nou die Nasarener. Ek is moeg; ek wil nie verder oor hom praat nie. Ja, moeg en ontsteld, verstaan jy, Debora?”
Debora gehoorsaam, maar sy voel hartseer, ontsteld omdat Simon so onversetlik is. Hy hou selfs nie ’n skrefie van sy siel vir die Nasarener oop nie.
En Juba die Numidiër, wat alles gehoor het, wonder hoe hierdie vreemde Man lyk wat almal se vriend is, wat almal liefhet, soos hulle sê. Eendag het hy twee Jode op die mark in Cirene
