keer is sy onwillig … nee, bang is die woord as sy nou baie eerlik is, om na instink te luister. Want wat daardie stemmetjie vir haar sê, doen geen ordentlike vrou vroeg in die oggend nie! Die gevoelens wat deur haar bruis, is oorweldigend, intens, allesoorheersend en … en sjoe, stomend.
En sy wil nie so voel nie. Sy wil nooit, ooit soos haar ma alles los, haar kind inkluis, haarself elke keer probeer verander om te wees wat die nuwe man in haar lewe wil hê sy moet wees nie. ’n Mens kan mos darem jou gesonde verstand gebruik en goeie besluite neem.
Hoewel dit lyk asof haar gesonde verstand nie meer heeltemal so gesond is nie.
’n Blos dreig om weer teen haar nek op te kruip en sy kam haar hare agteroor met bewerige vingers. “Oukei, jy is dalk reg. Die man het my … die vent ís aantreklik. Maar ons het werk om te doen! Ons moet kyk of ons op kort kennisgewing verskaffers kan kry wat Skotse heide en distels betyds kan aflewer, ’n kwotasie uitwerk. Daar is nie nou tyd,” kreun sy en druk haar hand op haar maag, “om aan die vlinders hier binne te dink nie!”
Ella glimlag meewarig. “Gelukkig is ek nog oukei, al het die manne my ’n rukkie van stryk gebring. Ek sal heel eerste met ons gewone verskaffer praat en vra of hulle dalk ’n plan kan maak om Skotse heide in die hande te kry. Watter kleur moet dit wees? Wit of pers?”
“Wit,” sê Corinne en kyk na die foto wat Doug vir haar gegee het. “Wit heide beteken beskerming, en bring geluk vir bruide wat dit dra. Jy ken die mooi storie wat vertel word oor wit heide.”
“So, só romanties.” Ella sug en druk haar hand teen haar hart.
“Dit is spesiaal.” Corinne kyk vinnig deur die lysie. “Die Skotse distel behoort nie ’n probleem te wees nie, dis maklik om in die hande te kry. ”
Ella bel dadelik. Die verskaffer kan wit Skotse heide kry. Teen ’n prys, natuurlik, maar die bruidegom moet maar besluit of hy bereid is om dit te betaal. Corinne kan alternatiewe aanbeveel.
Uiteindelik het sy al die pryse. Daar is nog tien minute oor voor sy weer die Sutherland-broers sien, maar gelukkig werk sy vinnig kwotasies uit. Die fladdering op haar maag begin weer en sy voel die heerlike gloed van afwagting en opwinding teen haar nek opkruip. Sy gaan binne enkele oomblikke weer vir Alan sien.
Help! Die stemmetjie in haar binneste is al hees geskree.
Alan sou vinnig sy koppie koffie sluk en waai. Dis nie nodig om langer te sit en wag om te hoor van Doug en Annabel se blomme nie. Dit het op die aarde niks met hom uit te waai nie. Hy het sy ondersteuning gewys deur saam te kom, hulle het ’n bloemis gekry, sy plig as strooijonker en broer is afgehandel.
So, die rede hoekom hy nog hier in afwagting sit, beteken net een ding – hy wil weer die godin met die armbande sien. Corinne. In die paar oomblikke wat hy sentimeters van haar af was, het hy alles van haar raakgesien: haar helderblou oë, die vyf sproete op haar neus, die sysagtheid van haar koringblonde hare, die glimlag om haar lippe en, help hom, die klipharde puntjies van haar borste wat teen haar T-hemp druk. En toe kom die doodskoot – daai dun goue enkelkettinkie. Dat hy nie iets onbesonne aangevang het nie, soos om haar oor sy skouer te gooi en iewers heen te neem waar hulle alleen kan wees, waar hy kan voel …
Ongemaklik skuif hy op sy stoel rond. Hy wat skaars ’n girl se naam kan onthou na ’n date, het feitlik oombliklik elke detail van die vroumens opgeslurp. Net die gedagte aan haar stuur sy libido weer op ’n wilde weghol. En wat hy glad nie verstaan nie … sy lyk nie naastenby soos sy idee van die ideale vrou nie.
Magtig, hy is besig om dit te verloor, hy hoor die treiterende geklingel van daardie armbande al is sy nie eens naby nie.
“Hier is Corinne!” roep Doug uit.
Verlig staan hy saam met sy broers op. So, sy spook nie regtig by hom nie. Hy het reg gehoor; hy is darem nog nie heeltemal van sy trollie af nie.
Corinne beduie vir hulle om te sit. “Jul ma het julle mooi grootgemaak.” Sy skuif haar reg op die leë stoel langs hom en toe hulle inskuif, rus haar been ’n oomblik styf teen syne.
Hy voel die siddering wat deur haar lyf trek, maar voordat hy iets simpels kan doen soos sy hand op haar been sit, skuif sy haar stoel agtertoe.
Sy begin klik die pen wat sy in haar hand het en maak keel skoon. “Ek kan vir jou die Skotse heide kry; die wittes kom teen ’n prys, natuurlik. Daar is goedkoper alternatiewe.” Sy knipoog na Doug se kant, haar glimlag wyd. “Maar jy weet seker hoe spesiaal wit heide is. Dit dra so ’n besonderse boodskap oor en daar is ’n spesiale legende wat daaroor vertel word.”
Doug skud sy kop. “Nee, ek weet niks van blomme nie. Ek weet net Annabel soek ’n Skotse ruiker en ek sal oor warm kole loop om seker te maak sy kry wat sy wil hê.”
“Wow, jy’s ’n droombruidegom! Hier is die pryse.” Corinne oorhandig ’n vel papier aan Doug. “Blomme het hul eie taal. Die wit heide sê vir haar jy wil haar beskerm en hoop uit jou hart al haar wense sal waar word.”
Doug glimlag breed. “Ek hou daarvan. Maar ek het nie geweet blomme dra betekenis oor nie. Oukei, ek weet ’n rooi roos is liefde, maar jy leer my iets.”
“Ek het feitlik in my ouma se blommewinkel grootgeword en by haar geleer blomme ‘praat’ met jou. Elke blom het ’n betekenis, elke blom sê iets. Dis wonderlik om die uitwerking van die regte bos blomme op iemand te sien. Glo my, jou bruid sal mal wees oor haar ruiker.”
“Corinne, jy red my. Ek gaan hierdie lys vir Annabel gee, sy sal verder met jou onderhandel. Die prys maak nie saak nie, enigiets wat haar gelukkig maak.”
“Volgens die lysie wat jy my vanoggend gegee het, wil julle ook blomme in die onthaallokaal hê?”
Doug struikel effens oor die naam van ’n spogwynplaas buite Stellenbosch waar die onthaal gehou gaan word.
Corinne knik. “O ja, Plaisir d’Amour! Ek het al ’n slag die blomme vir ’n troue daar gedoen en weet presies hoe dit lyk. Pragtige plek. Goed, ek wag vir Annabel om my te bel.”
Sy begin opstaan en Alan sit vinnig sy hand op haar arm. Haar arm ruk onder sy vingers en hy laat sak sy hand.
“Die legende van die wit heide?” vra hy.
Sy kyk vinnig na sy broers voordat sy begin praat. “Volgens oorlewering was Malvina, die dogter van die Skotse digter Ossian, in die derde eeu verloof aan die Keltiese soldaat Oscar. Oscar is egter dood tydens ’n geveg en toe Malvina die nuus kry, het sy bitterlik gehuil. Daar word vertel die boodskapper wat die nuus gebring het, het ’n takkie pers heide aan haar oorhandig wat Oscar vir haar as ’n laaste teken van sy ewigdurende liefde gestuur het. Toe haar trane op die pers heide val, het dit wit geword. Sy het die wens uitgespreek dat die wit heide, hoewel die simbool van haar hartseer, geluk aan elke ontvanger daarvan sal bring.”
Sy skuif haar stoel agteruit en staan op. “Mooi, nè?”
Alan kyk vinnig na sy broers. Almal het dieselfde verdwaasde uitdrukking op die gesig, wat seker ook op syne is. Die girl kan ’n storie vertel.
Hulle spring weer almal op. “Dankie, Corinne,” sê Doug duidelik beïndruk.
“Kom ek stap saam met jou terug,” sê Edward en vat haar hand.
Voordat Alan kan dink oor wat hy aanvang, het hy haar ander hand in syne. “Ek sal saam met haar stap,” sê hy kortaf en
