fluister sy terwyl sy deur haar vingers na hom loer.
Haar woorde het ’n onmiddellike uitwerking op sy lyf en met ’n swetswoord trek hy sy broek reg. Sy laat sak haar hande en beweeg vinnig tot agter die toonbank.
“Soos ek gesê het, dis nie ’n goeie idee nie. Ek …”
Die foon lui. “Ek moet antwoord,” pleit sy. “Gaan asseblief … weg? Ek … jy … moenie so vir my kyk nie!” fluister sy half desperaat en tel die gehoorbuis op.
Soos die spreekwoordelike skim verskyn Doug meteens van agter ’n rak. Hel, wanneer het hy ingeglip? Dis die allerlaaste mens wat Alan nou wil sien.
“O, hier is jy! Ons het gewonder wat van jou geword het. Ons is op pad. Wat maak jy nog hier?”
Voordat sy broer verder kan praat, is Alan reeds by die deur uit. Die laaste ding wat hy nou nodig het, is aanmerkings van sy broers. As hulle moet agterkom hoe die girl met hom toor, sal hy nooit die einde daarvan hoor nie.
Toe hy voor in die motor klim, slaan Quinn hom van agter op die skouer. “Het jy sowaar die hots vir die vroumens? Al wat ek kan sê, is sy is ’n groot verbetering op die kantoorjuffers wat jy gewoonlik uitneem. Sy lag maklik en lyk nie of sy honger ly nie.”
“Ja, seriously. Ek het al baie gewonder hoekom hou jy so van vroumense wat so teringmaer is en sulke vreeslike formele klere dra,” sê Edward. “Dis onnatuurlik!”
“En dan praat ek liewer nie van die stywe bollas wat hulle dra nie. Kry jy ooit kans om hul hare darem bietjie deurmekaar te krap?” terg Finlay.
Alan brom net onderlangs.
“Julle mos gesê,” skaterlag Finlay. “Watch this space – ons het wragtig nog ’n troue voor Krismis.”
“Is jy nou heeltemal besimpeld?” snou Alan sy broer oor sy skouer toe.
Doug skakel die motor aan. “Jy het nie die uitgeboulde uitdrukking op jou gesig gesien toe jy agter die girl aangeloop het nie – ons het.”
Alan vryf gelate oor sy gesig. “Sy’s ’n oulike girl en ja, ek het probeer om haar weer te sien, maar sy wil nie, einde van storie. Soos julle so pas opgemerk het, sy is in elk geval glad nie my tipe nie. Julle weet van al die moeilikheid by die werk – kan ons asseblief eerder daaroor praat?”
“Dalk dié dat jy nie so ver kom om te trou nie – jy moet dalk ’n ander tipe girl probeer uitneem,” raas Doug gemoedelik voordat hy oor die probleme met hul verskaffers begin praat.
Alan kyk by die venster uit en probeer sy lyf, sy hartklop, sy libido in beheer kry. Die hele situasie is so onwerklik. Die vroumens is reg – hulle twee saam is beslis nie ’n goeie idee nie.
3
“… en toe kom sy hier uitgestap, haar wange bloedrooi en haar oë skitterblink!” voeg Ella handeswaaiend by.
Tannie Lisa lag en klap haar hande. “Nou wat het in die kombuis gebeur?” vra sy opgewonde vir Corinne.
Corinne konsentreer op die rangskikking voor haar en maak asof sy nie hoor wat gesê word nie. Die anemone lyk mooi hierby en … sy kyk na die emmers wat om haar staan. Natuurlik, die delphiniums. Ridderspoor, soos dit algemeen bekend staan. Sy druk ’n delphiniumtak in die bos blomme. Haar hand vries. Wat doen sy? Onthuts staar sy na die ruiker waarmee sy besig is. Soos altyd, spoel haar emosies oor in die blomme wat sy rangskik, maar goeiste, anemone en ridderspoor?
“Kyk na die blomme wat sy vandag gebruik,” fluister Ella hard genoeg sodat Corinne dit kan hoor. “Van Dinsdag af ignoreer sy al die ander blomme, tot die pragtige gerberas wat ons ingekry het – dis net tulpe wat liefde verklaar, anemone wat op afwagting dui en die delphiniums!”
“Vurige verbintenisse,” mompel tannie Lisa onderlangs.
Corinne hoor Ella se woorde. Haar asem raak weg en verbouereerd bekyk sy die rangskikking. Haar hand huiwer bokant die delphinium, maar sy kan dit nie regkry om dit uit die ruiker te haal nie. Dit hoort daar. Net soos die anemone.
Sy draai weg en gryp die groot dagboek wat op die toonbank lê.
“Die afspraak met Doug Sutherland se bruid, Annabel, is Vrydagoggend as ek dit nie mis het nie, Ella. Tannie Lisa, is jy seker jy kan ons die Vrydagaand help?” vra sy en probeer haar gedagtes terug by haar werk kry, maar hier duik die Sutherland-van al weer op.
Tant Lisa neem uitasem plaas op die hoë stoel aan die ander kant van die toonbank. “Natuurlik, hartjie, maar ek kan die Saterdag ook vir julle help,” beduie sy opgewonde. “’n Skotse troue! Mans in kort rompies. Ek wonder nog altyd wat hulle onderaan aantrek!”
“Tannie Lisa!” lag Corinne en voel hoe ’n blos teen haar nek opstoot.
Dis presies waaroor sy ook die afgelope paar dae wonder en waaroor sy die een stomender droom as die ander het. Sy het nog altyd gedink sy is maar net nie ’n vreeslik passievolle vrou nie. Die een keer wat sy as student besluit het om vas te stel waaroor al die bohaai nou eintlik is, het haar leeg en hartseer laat wegstap. Van tromme en verskietende sterre was daar nie sprake nie; dit was ’n vroetelende, swetende, vernederende ondervinding. Maar die eksplisiete drome en onnoembare fantasieë van die afgelope paar dae laat haar opnuut wonder oor tromme wat slaan en sterre wat verskiet.
Sy wil mal word – sy kan nie ophou dink aan Alan Sutherland nie. Genade tog, sy het die man seker altesaam tien minute gesien, maar dis asof elke sekonde van daardie paar minute vir ewig in haar brein vasgesement is. Sy onthou alles van hom, maar dis veral sy geur wat haar agtervolg, wat haar op die onmoontlikste tye in die verte laat staan en tuur, en haar gewone rustige bestaan totaal omverwerp.
“Ek is oud, my kind, maar ek waardeer nog ’n mooi man. En ’n mooi man in ’n kort …”
Ella se histeriese lagbui laat tant Lisa genadiglik ophou praat, want sy begin ook giggel.
“Tannie Lisa, hoekom is jy nooit getroud nie?” vra Ella en gee haar ’n drukkie. “Jy sal enige man gelukkig kan maak!”
’n Oomblik kruip die bekende hartseer trek in tant Lisa se oë wanneer iemand haar dié vraag vra, maar toe glimlag sy.
“Daar was iemand, lank, lank gelede. Maar ag, kind, ek was jonk en dom, my voete het gejeuk. Ek wou die wêreld sien. En nou ja, ek het nie geweet hy sal die laaste man wees wat my vra om te trou nie. Wat my terugbring by jou, Corinne.”
Daar is ’n dringendheid in haar oë. Sy gryp Corinne se hande vas. “’n Mens dink daar is tyd, maar as jy gelukkig is om ’n man raak te loop wat jou hartklop opjaag, jou oë laat blink – hou styf aan hom vas, hartjie, dit gebeur net een keer in ’n leeftyd.”
Corinne rol haar oë. “Het jy al vir my ma gesê? Sy is al deur ses mans en elke keer sweer sy dis ‘die een’,” beduie sy en krom die aanhalingstekens met haar vingers.
“Het jy al ooit jou ma gevra hoekom sy kort-kort ’n ander man soek?”
“Dis tog duidelik, is dit nie? Sy wil nie alleen wees nie en is verslaaf aan mans se bewondering. En sy hou daarvan om haarself vir elkeen te re-invent, dit maak my so moedeloos!”
Tannie Lisa skud haar kop. “Jou pa was haar soulmate, kind,
