verminder spoed toe die bestuurder voor haar aandui dat hy soontoe wil afdraai.
Hmm . . . Bokkomlaan? Interessante straatnaam. Klink na pure Weskus.
Sy sal die een of ander tyd moet kom kyk wat hiér aangaan. Tannie Wollie het gesê sy moet ná Bokkomlaan se bordjie by die sesde straat regs indraai.
Aha! En hiér is die eerste ingang.
’n Paar honderd meter verder raak die huise links van die pad op en word dit plaas.
Dit is skielik besonder stil in die motor. Belinda steel weer ’n kykie in die truspieël. Klara se neusie is plat teen die ruit soos sy die nuwe wêreld om hulle inneem.
Twee.
Drie.
Vier.
Vyf.
Die pad maak ’n knak en dan is die sesde ingang binne haar gesigsveld. Draai regs en dadelik weer regs in die doodloopstraat.
Belinda vind tannie Wollie se wit dubbelverdiepinghuis agter ’n verdorde grasperk tweede van die hoek af. Hier is ’n lang geplaveide oprit wat agter verby die huis loop, ’n voorhek en ’n heining. ’n Handgeverfde bordjie is op die sypaadjie geplant. Dit lees: Wollie se Chalét op Flaminkevlei.
Belinda vind die naam nogal komieklik. Die huis is tegnies gesproke ’n bietjie groter as ’n chalet, maar die rympoging verdien ten minste vyf uit tien.
Sy sal maar eerder in die straat stilhou. Dit is mos net goeie maniere dat die gasvrou haar innooi voor sy vir haarself voorregte soos parkeerplek toeëien.
“Ons is hier.” Belinda skakel die bakkie af. Sy maak haar veiligheidsgordel los en hoor hoe Klara haar handjies opgewonde saamklap.
Belinda wip van skrik toe die hond skielik begin blaf. Sy gryp na haar bors en kyk instinktief om. “Sheila! Wat gaan aan? Sjoesh nou!” raas sy.
Maar die hond bly blaf. Sy krap onophoudelik met haar poot teen die kappie se agterste venster.
“Mamma, Mamma! Kyk die kat!” klink Klara se skril stemmetjie op. Klink of die twee ’n duet sing. Sheila blaf in bariton en Klara gil in sopraan.
Belinda loer by die deur se venster uit. Vanuit die oop veld oorkant die straat kom ’n vet, goed versorgde gemmerkat aangestryk. Die kat paradeer langs die bakkie voor die oorgehaalde hond. Toe hy nog nader kom, sien Belinda in die kantspieël hoe hy sy lyf teen die agterste regterwiel vryf voor hy grasieus, met swaaiende agterstewe, wegtrippel en op tannie Wollie se geplaveide oprit gaan sit en wag.
Die blaffende Sheila vlieg om en Belinda voel hoe die bakkie se suspensie vir ’n oomblik onder die hond se gewig meegee. Met een sprong kom Sheila te lande voor die oop venstertjie tussen die kajuit en die bak. Sy grom en laat die kat nie vir ’n oomblik onder haar oë uit nie.
Klara druk haar hande oor haar ore en begin lag toe die hond net duskant haar kop begin blaf.
Deksels! Dit is seker die tannie se kat. Sheila kon nog nooit ’n kat verdra het nie. Wollie het nie in hul gesprekke genoem dat sy ’n kat het nie. En sy was baie tegemoetkomend toe Belinda oor verblyf vir Sheila gevra het. Ag nee, man. As sy dít geweet het, het sy mos ’n ander plan met die hond gemaak.
“Sheila wil die kat vang!” gil Klara, bo-oor die geblaf, skynbaar heel in haar noppies met die gedagte dat die gemmerkat moontlik in hulle Deense hond se bek kan beland. Dié kind tog; sy dog dan Klara is kamma so besorg oor die diertjies . . .
“Mamma, Mamma, Sheila wil die kat vang!” Net om seker te maak haar ma het haar gehoor.
“Nié vandag nie,” fluister Belinda en haal Sheila se leiband uit die paneelkissie. Sy klim uit, loop om die bakkie en sien dat die kat steeds soos ’n gemmerstandbeeld met ’n vermakerige glimlag in die oprit sit en wag. Net sy mooi donsige stert kwispel so af en toe. Hy laat haar nogal dink aan die Cheshire-kat in Alice in Wonderland.
Belinda maak sagte skoertgeluide en beduie vir die kat dat hy moet loop, maar die gemmerkat roer nie.
Waar bly hul gasvrou tog? Sy moet haar kat kom wegvat voor hier groot marakkas kom.
Belinda maak Klara se deur oop met die leiband steeds ferm in haar een hand. Die dogtertjie glip uit haar stoeltjie se gordel en steek haar arms na haar ma toe uit. Belinda help haar by die hoë voertuig af, want die beentjies is nog te kort om self uit te klim. Dan stap hulle na die bakkie se agterste kapdeur.
Sheila se blaffery het bedaar, maar nou maak sy klein tjankgeluidjies en trippel desperaat met haar groot lyf agter in die bakkie rond.
Belinda sluit die deur oop en maak haar gereed om die hond aan haar halsband te gryp voor sy probeer uitspring.
“Mamma, kan ek Sheila se band aansit?” Klara pluk-pluk aan die leiband in Belinda se hand.
“Nee, wag nou, Klara. Staan so bietjie terug. Sheila gaan weghardloop. Mamma moet maar eerder.”
Die dogtertjie vra nie weer nie, maar Belinda sien uit die hoek van haar oog hoe Klara haar armpies ergerlik voor haar bors vou.
Belinda lig die deur en staan reg. Die tjankende hond laat sak haar groot kop en hou dit by die opening. Haar lyf is skielik stil in afwagting. Lyk kompleet of sy regmaak vir die wegspringknal in die honderd meter.
“Julle is uiteindelik hier!” Dit is tannie Wollie se stem.
Belinda kyk net vir ’n oomblik op en sien hulle gasvrou, geklee in ’n pers kaftan, haastig in die huis se oprit aangestap kom.
Maar dan stamp Sheila die kappiedeur verder oop en met een verbasend ratse beweging is die formidabele lyf buite die bakkie.
“O, donner!” Belinda gryp na haar kop en sien al in haar geestesoog hoe Sheila die kat se lewelose lyf in haar bek rondruk voor sy dit by Wollie se voete gaan neersit.
Die hond trek haarself plat soos ’n jagluiperd wat haar prooi bekruip en verdwyn blitsig om die bakkie.
“Sies, Mamma praat lelik.” Maar daar is nie tyd om jammer te sê nie, want die selfvoldane kat sit steeds houtgerus op die plaveisel.
“Die kat. Tannie se kat!” gil Belinda freneties. Sy onderskat Sheila geensins nie. Deense honde is geteel om te jag.
Die kat het vir Sheila gewaar, maar sit en wag verwaand tot Sheila amper by hom is. Dan vlug hy miaauend oor die heining van die bure op die hoek en verdwyn.
“Toemaar, Bokkom is vinnig. Hy sal nie vir hom laat vang nie,” sê Wollie wat intussen by die bakkie aangekom het. Haar bottelrooi hare is met ’n pers band uit haar gesig weggebind.
Belinda reageer nie. Haar aandag is steeds by Sheila wat pas besluit het om die kat te gaan soek, en sy verdwyn ook al blaffend om die bure se heining.
“Ek gaan vir Sheila haal,” sê Klara baie vasbeslote.
Belinda vat haar aan die hand sodat sy nie kan stap nie. “Wag eers, netnou raak jy ook weg.”
Deksels! Sê nou maar die hond verdwyn? Sheila ken nie die plek nie. Goeie jagter
