sal mý pas,” sê sy kalm.
Hy stik effens en vee oor sy mond met die agterkant van sy hand. “Wat sal jou pas?”
“So ’n pos.”
“Hoekom?” vra hy belangstellend, asof hy regtig wil weet. “Jy kan tog regtig trou, ek bedoel …”
“Ek weet wat jy bedoel,” sê sy rustig. “Maar ek het ook al my vingers verbrand, by wyse van spreke. Ek dink jou advertensie is eerliker. Die maanskyn en rose wat die ander mans aanbied, kom tog neer op dieselfde ding. Hulle soek iemand om hulle wasgoed te was en te sorg dat daar kos op die tafel is.”
“Jy’s sinies.”
Sy haal haar skouers op en drink haar wyn klaar. Hy gooi dadelik weer haar glas vol en syne vir die derde keer. “Soos ek sê,” herhaal sy, “ek het al ’n stel of twee afgetrap. Daai mooi woorde hou nie lank nie, dan begin hulle vir jou jok, of hulle begin vatterig raak, of hulle probeer jou verander, of …”
“Ek sal dit nie doen nie,” sê hy. “Ek is nooit lank genoeg by die huis om dit te doen nie.”
“Dis goed,” sê sy. “Dis hoekom ek sê jou advertensie sal eerliker wees. Jy sê reg van die begin af wat jy soek. Jy verdoesel dit nie onder valse woorde en beloftes nie. Sentimentele praatjies wat niks beteken nie.” Haar stem het ’n bitter klankie.
Hy bekyk haar meer intens, maar hy kan nie goed sien nie. Die buiteligte is nog nie aan nie en die derde glas wyn het beslis sy sig aangetas. “Sou jy dus reageer op so ’n advertensie?”
“Miskien.” Sy gee ’n laggie. “Nie dat ek koerantadvertensies lees nie. Ek sal dit nie raaksien nie.”
“Ja,” sê hy koppig. “Maar ás jy dit nou sou raaksien?”
“H’m,” sê sy. “Mits ek kan ophou werk.”
“Dit spreek vanself. Wil jy dan ophou werk?”
“Ek het jou mos gesê, ek vind dit baie vervelig. Ek wil by die huis bly en nes ek genoeg geld kan maak uit die spyseniering, los ek die ander werk.”
Sy besef blykbaar nou eers dat die son nie meer skyn nie en haal die verflenterde hoed af. Haar hare is platgedruk, behalwe ’n paar slierte wat teen haar voorkop vasgesweet het waar die hoed haar gedruk het. “Ek is nie die soort mens wat daarvan hou om elke dag in die verkeer uit te gaan nie. Ek wil by die huis bly. Ek hou van kosmaak en in die tuin werk en naaldwerk doen en …’n outydse meisie.”
Hy knip sy oë ’n slag en is bly toe die buiteligte skielik outomaties aanskakel, want hy voel beslis ’n bietjie dof in sy kop. “As jy met my trou, hoef jy nie meer te werk nie.”
“Oukei,” sê sy en lig haar pols om bysiende na haar horlosie te tuur. “Haai, dis laat. Ek gaan die blomme hier los, maar ek wil vanaand al die komkommersop maak. Dis altyd beter as dit behoorlik koud geword het en die geure van die knoffeluitjies deur die mengsel getrek het. Dan hoef ek net die room by te gooi voor ek dit opdien.”
“Oukei?” herhaal hy asof hy nie die laaste deel van die gesprek gehoor het nie. “Wat beteken dit? Sal jy op hierdie voorwaardes met my trou?”
Sy staan op. “Jy’t nog nie die advertensie geplaas nie.”
“Maar as jy gewillig is, hoef ek dit nie te doen nie. As jy die pos aanvaar …” Hy maak keel skoon. “Want dit is wat dit is, ’n pos. Jy moet die leisels in die huis oorneem, jy moet die kruideniersware koop en sorg dat loodgieters of tuiniers of wie ook al doen wat hulle veronderstel is om te doen. Ek wil van die huis niks weet nie. As jy nie self ’n gloeilampie kan omruil nie, moet jy iemand kry om dit te doen. As die grassnyer petrol nodig het, moet jy dit gaan koop.”
Sy speel met die rand van haar hoed. “Hoekom bly jy nie in ’n hotel nie?” stel sy voor. “Dis ook ’n oplossing.”
“Ek bly vir ten minste twee weke uit elke maand in ’n hotel. Dit irriteer my selfs meer. Ek het die huis nodig; ek hou van die stilte, die swembad, die tuin. Dis net dat ek nie gemoeid wil wees met die onderhoud daarvan nie.”
“Ek sien. Soos as die suiker op is.”
“Ja, maar ek het mos verduidelik dit behels ook meer as dit. Jy sal my moet vergesel na geleenthede. Soms selfs saam met my oorsee gaan.”
Haar oë skitter. “Regtig? En ek sal na die Verbode Stad toe kan gaan?”
“As jy wil, ja.”
“Oukei,” sê sy. “Dis ’n ooreenkoms, maar ek dink jy moet ’n kontrak opstel. Dis altyd die beste, dan kan niemand later verwyte rondslinger nie. Ek sal met vreugde die beheer van jou huis oorneem, maar jy mag nie met my lol nie. Dit moet neergeskryf word.”
“Lol?” herhaal hy. “Ek kan jou verseker …”
“Ja, maar ek wil dit nietemin swart op wit hê. Mens weet nooit nie. Vir vatterige mans is ek lankal moeg.”
“Ek kan jou verseker,” val hy haar gesteurd in die rede, “ek is nie die soort man wat …”
“Skryf dit in die kontrak,” sê sy gelykmatig. “Ek sal môreoggend redelik vroeg hier wees om die blomme te doen en die tafel te dek, maar ek sal jou nie hinder nie. Tot siens.”
Hy loop effens onseker na die rand van die swembad en spring weer in. Die derde glas wyn op sy nugter maag was ’n fout. Sy kop voel glad nie baie helder nie, maar as hy lank genoeg in die koue water bly, kom hy dalk weer tot sy sinne.
Hoofstuk 3
Toe Roland Saterdagoggend wakker word, voel sy kop asof iemand daarop trom gespeel het. Hy verstaan dit hoegenaamd nie. Normaalweg kan hy twee whiskies voor ete, ’n hele paar glase wyn tydens die maaltyd en miskien nog ’n glas port na die tyd drink sonder om noemenswaardig beïnvloed te word. Hy onthou wel dat hy nie die vorige dag middagete geëet het nie, juis omdat hy sy werk vroeg moes afhandel om eers supermark toe te gaan. Dit moet dit wees, besluit hy – die koue water van die swembad en drie glase wyn te vinnig gedrink. Hy druk sy handpalm teen sy kop, loop badkamer toe en sluk twee hoofpyntablette voor hy sy tande hardhandig borsel en kombuis toe loop om koffie te maak.
Hy het net die ketel aangeskakel toe hy bewus word van ’n sagte geneurie. Eers dink hy dis sy kop wat so sing, maar nadat hy die koffie gemaak het, loop hy na die spensdeur en steek vas.
Victoria is besig om blomme te rangskik. Onder die venster staan ’n hoë rangskikking irisse, rose, delphiniums en veelkleurige loof. Voor haar is ’n plat silwerbak waarin sy pienk rose en wit madeliefies rangskik. Sy kyk op toe sy hom sien en haar oë gly krities oor sy kaal bene, die donkerblou kortbroek, sy kaal bolyf, verkreukelde gesig en deurmekaar hare.
“Môre,” sê sy en gaan voort met die blomme. “’n Nuwe blik op Roland Meyer, sakeman.”
“Ek het nie iemand hier verwag nie.”
“Ek het gesê ek kom vroeg.” Sy lig die skêr op en sny ’n stingel korter. “Ek het gedínk jy’t daardie drie glase wyn te vinnig gedrink.”
“Drank het geen uitwerking op my nie,” sê hy kortaf.
“Uh-huh.”
