neem dit en loop terug kombuis toe, waar hy dit met water afsluk. Hy is ’n praktiese, metodiese man, dink hy. Hy kan ’n probleem in ’n oogwink analiseer en die voor- en nadele, knelpunte en oplossings identifiseer. Hy maak lyste van goed wat gedoen moet word en hy tik hulle een vir een af soos hy of een van sy assistente hulle afhandel. Daarom verstaan hy nie sy verwarring nie. Hy loop terug spens toe.
“Het ons gisteraand ooreengekom om te trou?” vra hy.
“Uh-huh,” sê sy, haar aandag by die blomme.
“Ek het so gedink, ja.”
Sy gee hom ’n goedige blik. “Ek sal vanaand vir Jeff sê om vir jou net koue water te skink.”
“Wie’s Jeff?”
“Een van die kelners.”
“Moenie laf wees nie,” sê hy. “Natuurlik sal ek wyn drink. Gisteraand was net … ek dink ek was moeër as wat ek gedink het. Ek het nog nie tot stilstand gekom vandat ek van die vliegtuig afgeklim het nie.”
Sy staan effens terug en bekyk haar handewerk. “Ek los die blomme vir eers hier, dis lekker koel. Sal ek vir jou ontbyt maak, of kan ek maar begin om die silwer op te vryf?”
“Nee, nee, Eva kan dit doen.”
“Eva is weg.”
Hy stort ’n bietjie koffie oor sy hand. “Weg? Wat bedoel jy met weg? Sy’t gesê sy sal vandag help en dan môre en Maandag afvat.”
“Nee, sy is weg.” Sy stap by hom verby, trek een van die hoë kroegstoeltjies nader aan die toonbank en maak die kissie met swartgevlekte silwerware oop. “Wanneer het jy dié laas gebruik – net na die Groot Trek?”
“Ek weet nie,” sê hy ongeduldig. “Kom Eva nie weer terug nie, of is sy net vir die dag weg?”
“Sak en pak,” sê sy. “Sak en pak. Ek het probeer pleit en gesê dinge gaan nou verander en sy sal nie weer sonder kos of geld gelos word nie.”
“Ek het haar nie sonder kos of geld gelos nie!”
“Dis hoe sy dit sien,” sê sy rustig. “En dis wat tel. Sy het ook iets gesê van haar dogter. Ek dink sy was lus vir weggaan en jy kan niks daaraan doen nie.” Sy kyk op en glimlag vir hom. “Ek kan my huishulp saambring. Sy stryk net een middag per week vir my, maar ek weet sy is moeg om elke dag by iemand anders te werk. Sy sal hou van hierdie huis.”
Dis asof daar diep binne-in Roland ’n klein liggie begin brand, asof daar ’n las van sy skouers afrol. “En jy sal dit alles organiseer?” vra hy hoopvol. “Ek hoef niks te doen nie?”
“Niks nie,” verseker sy hom. “Ek gaan Maandag my bedanking indien, en nes jy die kontrak opgestel het, kan ons trou.”
“Uitstekend,” sê hy en gaan haal brood uit die blik. “Kan ek vir jou roosterbrood maak?”
“Nee dankie, ek het klaar ontbyt gehad.”
Hy bring die roosterbrood en ’n botteltjie duur, ingevoerde marmelade terug na die toonbank en begin eet.
“Genade!” sê sy toe sy die prysetiket op die botteltjie sien. “Ek sal self marmelade kook. Moet asseblief nie sulke belaglike pryse betaal nie.”
“Jy hoef nie suinig te wees nie. Ek het meer as genoeg geld.”
Sy gee hom ’n baie streng kyk. “Dis ’n kwessie van beginsel.” Sy sit die blinkgevryfde messe eenkant en kyk hulle tevrede aan. “Het jy nie werk om te doen nie?”
“Ja, ek het,” sê hy verontwaardig. “Ek het net gedink ons moet miskien … wel, mekaar beter leer ken.”
“Hoekom?” vra sy. “Dis mos ’n saketransaksie.”
“Ek weet, maar tog. As ons een van die dae gaan trou … Het jy nie ouers wat sal wil kom nie? Moet ons hulle nie laat weet nie?”
“Nee wat. My ma is lankal dood.” Sy kyk vinnig op. “Dis hoe ek leer kos maak het, want ek het twee jonger susters. My pa is weer getroud en bly in Kaapstad.”
“Sal hy nie wil kom nie?”
“Miskien, maar dit sal veel minder moeite wees om hulle net na die tyd te laat weet.” Haar wenkbroue lig. “Ons gaan tog nie in wit rokke en sluiers trou nie, gaan ons?”
“Nie ek nie,” sê hy grappig.
“Wat van jou?” vra sy. “Sal jou ouers wil kom?”
“Hulle leef nie meer nie. Ek het ’n broer, maar hy woon in Kanada.”
“Dan is dit glad nie gekompliseerd nie,” sê sy en sit die laaste vurk ook neer. “Magistraatskantoor. Maklik. Sê net wanneer ek daar moet wees.”
Hy dra sy vuil bord wasbak toe en spoel dit af. Hy het die vreemdste gevoel dat hy die deur gewys is, maar dit pla hom nie eens nie. Hy kan hom nou in sy studeerkamer terugtrek, want hy weet so seker as wat hy daar staan dat nie net die ete nie, maar ook sy huis nou in bekwame hande is. As Josef kom vra vir die sleutel van die tuinskuur sal sy weet waar dit is; as sy ’n kastrol of ’n skinkbordlappie of ’n tafeldoek nodig het, sal sy dit soek en vind. Sy gaan nie vir hom vra waar dit is of hoe sy iets moet doen nie.
“Kan ek alles nou aan jou oorlaat?” vra hy, net om doodseker te maak.
“Natuurlik,” glimlag sy minsaam, asof dit ’n dom vraag was.
“Jy sal van nou af alles hier rond doen?”
Sy knik.
“Toe ek dié keer van China af teruggekom het, is ek oorval deur probleme. Die stoepdak het gelek, die wasmasjien was stukkend, daar was ’n swerm perdebye in die eetkamer en daar het water in my klerekas ingelek en al my truie het gemuf. Dit het glo vreeslik gereën terwyl ek weg was.”
“Mm,” sê sy.
“Die geute was verstop,” verduidelik hy.
“Ek gaan nie geute skoonmaak nie,” sê sy ferm. “Ook nie perdebyneste verwyder nie. Ek hou nie van insekte nie.”
“Maar jy sal iemand kry om hierdie goed te doen?”
“Ek sal probeer, ja.”
“Peter en mevrou Steyn sal bly wees.”
“Wie’s Peter?”
My privaat sekretaris. Soort van persoonlike assistent. Hy en mevrou Steyn het genoeg om te doen, hulle wil nie nog na my huis en tuin ook omsien nie.”
“Nee, ek veronderstel nie,” sê sy besadig.
Vir die res van die dag sien hy haar nie eintlik weer nie. Op ’n tydstip het hy by die eetkamer ingeloer en hom verwonder aan die mooi gedekte tafel. Teen die middag raak hy bewus van wonderlike geure uit die kombuis, maar hy sien haar eers weer kort voordat sy gaste arriveer. Sy het bloot die vormlose bruin rok van die oggend verruil vir ’n vormlose swart rok, en haar hare is nie in ’n poniestert
