het nog net ’n paar minute, dokter,” herinner Sylvia hom sagweg en ruim die laaste paar vuil borde en koppies weg.
Dai loer skuinsweg na haar.
“’n Regte slawedrywer, jý! Sê nou ek verstik omdat ek so vinnig moet eet!”
“Jy sal in goeie hande wees, dokter!” sê sy en glimlag terwyl sy haar hande aan ’n vadoek afdroog.
“Wat wou!” antwoord hy lighartig. “Dié ou spul weet net so ietsie van beendere af. Kom ek wed jou as iemand hoes, dink hulle hy het sy sleutelbeen verstuit!”
“Wel, jou longe sit mos in daardie omgewing!” sê sy gemaak ernstig.
“Nou toe nou!” sê Dai sag en leun agteroor om haar deur vernoude oë te beskou. “Ek het al begin dink jy’s bang vir grappies!”
’n Oomblik lank lyk dit asof sy nie weet wat om te antwoord nie, en daar is ’n effense kleurtjie in haar andersins bleek wange. Dan glimlag sy en dit laat haar vreemd weerloos lyk.
“Nee, jy maak ’n fout. Ek is bang vir erns.”
Toe swaai sy om en loer in die gang af.
“Ek moet gaan skrop,” kondig sy aan. “Hier bring suster Jones al die pasiënt op die trollie!”
My goeie aardbol! dink Dai geamuseerd. Nou net asof ek nie weet die arme pasiënt is in aantog nie, en asof ek nie al jare der jare lank voor ’n operasie geskrop word nie. Sy is so ontwykend as wat kan kom! Nes ’n mens wil gesels, slaan sy op die vlug!
Toe stap Dai op sy tyd na die operasiesaal, staan soos ’n sfinks terwyl Sylvia sy operasieklere vasmaak, en wens sy wil iets verkeerds doen. Hy wens sy laat die masker val of trap op sy toon of iets. Solank hy haar ’n behoorlike afranseling kan gee. Sy is darem só perfek . . .!
Hulle kry vroeër klaar as wat hy gedink het, en hy kan tydsaam by al sy pasiënte inloer. Sylvia doen saam met hom die rondte en is so op datum met alles dat hy feitlik niks aan haar hoef te verduidelik nie.
Dai ry huis toe in ’n beter gemoedstemming as die oggend. Dis asof daar effens lig gekom het – vanwaar weet hy nie, maar dit is daar. Hy weet immers nou dat die saak hanteer kan word. Nee, dit móét nou hanteer word, korrigeer hy homself. En eerlik soos hy is, weet hy dat hy dié saak te lank gelaat het. Die tyd toe hy kon praat en effek verwag, is verby. Hy sal iets moet dóén. Maar dis asof die antwoord hierop net buite sy brein bly hang. Onwillekeurig dink hy aan suster Saunders. Nee, Sylvia. Suster Saunders is by die spreekkamers te vinde. Dis Sylvia wat hy nooit kan vasvat nie. Suster Saunders is vir hom tot groot hulp, maar Sylvia, moet hy erken, irriteer hom. Dis asof hy nie tot haar wese kan deurdring nie. Dis vreemd prikkelend om oor haar te wonder. ’n Mens moet haar tóg kan teken, dink hy. Sy is mooi, sy is bekwaam, sy is vriendelik . . . sy is hom tot hulp. Maar dit alles sê werklik nog niks van háár nie.
Meteens dink hy aan die skeppingswoorde wat oor die vrou uitgespreek is: . . . as hulp vir Adam . . . En, in skielike openbaring, weet hy: Sylvia is die ideale hulp vir hóm. Sy is altyd daar, maar sy eis niks.
Dié gedagte bly in sy kop sit en begin verteer. Die volle implikasie tref hom toe hy die wit sportmotor, wat intussen met die skip gekom het, by die motorhuis intrek. Hy bly sit ’n rukkie agter die stuurwiel en laat sy gedagtes bedaar . . .
Dan klim hy uit en stap deur die begroeide vierkant na die agterdeur. Toe hy deur die klein kombuisie met die donker houtkaste stap, hoor hy die eerste klanke. Dit kom onteenseglik uit die sitkamer. Helder klaviernote, wat soos druppels in ’n poel die hele atmosfeer vloeibaar maak. Dit gee ’n trilling van lewe aan die eksklusiewe woonplekkie en ontstem Dai op ’n vreemde manier. Hy bly ontroerd staan in die portaal met sy hand op die blink gepoleerde trapleuning. En hy luister . . . Chopin se polonaise in C mineur. Dan die nokturne in E mol. En met ’n ongelooflike verandering van aanslag, ’n jubelende jazz-nommertjie . . .
Hy het ’n paar weke gelede genoem dat Sylvia gerus vir hom kan uitkyk vir ’n goeie vleuelklavier. Sy het dit klaarblyklik as verrassing vir hom vandag laat kom. En hy weet dat dit sý is wat speel. Hy wéét dit net. Daar is iets herkenbaars wat uit die musiek vloei en deursypel na die ander vertrekke . . .
Te bang om te roer, staan hy doodstil en luister met oorgawe. Daar is geen vertoon in haar spel nie, maar sy vertolk haar diep verskuilde self in die musiek. Daar is niks eensydigs aan Sylvia nie, besef Dai. Sy is fyn geslyp met baie fasette . . .
Toe kan hy nie meer stilstaan nie. Hy beweeg sag die sitkamer binne. Sy voetstappe maak geen geluid op die sagte Aubusson-mat nie. Die klavier staan teen die agterste binnemuur. Dis ’n pikswart vleuelklavier. En dit ís Sylvia wat speel. Sy hoor hom nie. Maar toe sy meteens ophou speel, gaan hy staan. Sien hoe sy ingedagte met haar lang vingers oor die klawers vee. Sy het nog haar uniform aan en moet sekerlik gejaag het om voor hom hier te kom. Sy maak die boonste keelknopie los en pluk die gestyfde kopdingetjie af. ’n Paar fyn blouswart stringetjies hare kom los en hang swewend om haar gesig. Sy sit die wit mussie ongeërg op die klavier neer en skuif reg om weer te begin.
Voordat haar hande die klawers raak, begin Dai sing:
“Who is Sylvia? What is she? That all our swains commend her . . .?”
Sy diep baritonstem stroom deur die vertrek. Sylvia swaai verskrik om en wil net opvlieg, maar hy druk haar ferm aan die skouers terug.
“Speel!” sê hy en begin weer die lied sing.
Aanvanklik speel sy huiwerig, byna stokkerig, met niks van die spontane vertolking van netnou nie. Maar gaandeweg kom sy onder die bekoring van lied en stem, en teen die tweede strofe het sy vergeet vir wie sy speel. Sy is ’n goeie begeleidster ook, en haar spel smee saam met sy sang, ’n voordrag wat weinig kritiek op ’n konsertverhoog sou uitlok.
Toe dit klaar is, lag sy effens uitasem op in sy gesig. Weg is haar skuheid, haar raak-my-nie-aan-houding.
“Dit was eenvoudig heerlik! Ek het natuurlik geweet jy sing mooi. Maar dis veel meer as dit! Ek is nou lus om jou te vra waarom jy dokter geword het?” sê sy opreg.
Dai lag en steek sy hande in sy sakke, gaan sit op die hoepelbeenstoel vlak langs haar.
“Nee wat, jong, ek sien myself darem nou nie op die operaverhoog nie! Ek sing maar sommerso vir myself en vir my vriende . . . veral my vriendinne . . .!”
Dis asof daar ’n deur toeklap tussen hulle, asof hy meteens heeltemal alleen in die vertrek is. Sy staan op, neem die wit mussie en reik na die leerskouersak wat sy altyd by haar dra.
“Ek moet nou gaan. Dit was voorbarig van my om so te sit en speel. Ek het gedink jy sal eers gaan eet, dokter. Eintlik . . . wou ek net hoor of die klank regtig so goed is as wat dit in Christie’s geklink het . . .”
“Christie’s . . .?” vra hy afwesig terwyl hy sukkel om te probeer peil wát haar op loop gejaag het.
“Ja, hulle het mos elke dag ’n veiling,” sê sy meer bedaard. “Ek het gehoor ’n mens kon vandag op ’n Niendorf-vleuelklavier bie. Gistermiddag het ek na die voorskou gaan kyk en geluister. Ek het mevrou Thatcher gevra om te gaan bie . . .” Sy vou haar hande bedees voor haar en swaai een slanke enkel voor die ander. “Ek . . . ek is bevrees ek het . . . e . . . jý het byna tweeduisend pond daarvoor betaal . . . Eintlik was jy baie gelukkig, daar kon nie baie belangstellendes gewees het nie, want só ’n klavier . . .! En jy hét gesê jy wil ’n goeie een hê . . .” Haar oë is groot en bekommerd in
