iets omtrent my pa te hoor.”
Lallie trek haar mond op ’n plooi, ’n fronsie kepend tussen haar grys wenkbroue terwyl sy die een langbroek na die ander uittrek totdat sy lank en skraal in haar ligblou bloes en duifgrys langbroek voor Erika staan.
“Gaan tannie nou my vraag beantwoord, of speel tannie doof?” vra Erika verwytend.
“Ek huiwer net, hartjie, want … Ek het ’n dure belofte aan jou ma gemaak dat ek nooit oor jou pa sal praat nie.” Sy sug. “Maar ek het ook ’n belofte aan jou gemaak en noudat jy volleerd is en op jou eie voete kan staan, gee jy seker nie om as ons tweetjies so saam-saam die huis belet word nie, liefietjie?” Lallie klink onseker.
Erika glimlag ongesteurd. “Glad nie, tannie. Ek is seker een van ons vriende sal vir ons ’n blyplekkie gee totdat ons ons eie woonstel kan kry.”
“Dit sal hartseer wees om na al die jare die huis te verlaat waarin ek grootgeword het, jou oorlede oupa- en oumagrootjie Villiers se huis, en die plek waar ek jou help grootmaak het, hartjie,” sug Lallie, “maar liewer dít as om saam met jou ma hier te bly as sy haar mes vir my in het nadat ek jou alles vertel het.”
Sy raap die langbroeke op. “Bring jy die bloese, Erika. Ek het hoeka ’n bottel sjampanje in my yskassie gebêre sodat ons jou prestasie vandag kan vier. Ek het darem nie heeltemal vergeet nie, hoor! Dit het my net ’n oomblik ontgaan toe jou ma my so vies gemaak het. Wil jy hê ek moet jou ma vra om saam met ons ’n glasie te kom klink? Soos ek haar ken, sal die verkrampte vrou sê geleerdheid is nie ’n verskoning om vroegmiddag dronk te word nie.”
“Gaan ons dronk word, tannie?” vra Erika skertsend.
“Liewerster nie, gesiggie. Om oud te wees, is erg genoeg; oud én dronk kan ’n liederlike prentjie wees,” antwoord Lallie vroom en frons kamtig toe Erika spontaan lag.
“Stadig, julle twee skelm drinkers,” praat ’n diep manstem uit die rigting van die voordeur. “Ek het my eie bottel Franse sjampanje saamgebring sodat ons jou groot dag behoorlik kan vier, Erika.”
Erika en Lallie draai om en sien hul bejaarde buurman, Jasper Rademan, lank en lenig nader kom uit die rigting van die oop voordeur, ’n bottel sjampanje in sy linkerhand.
Sy wens oom Jasper was haar bloedeie oupa, wel die begeerte vir die soveelste maal verlangend in Erika se binneste op. Daar is wysheid, begrip en warmte in dié oudregter se donkerbruin oë wat van hom ’n vriend en ’n vertroueling van jonk en oud maak. Op sewentig is hy nog aantreklik met sy silwerwit hare, sterk gelaatstrekke en vierkantige ken, besef Erika goedkeurend, en wens tant Lallie wil dit ook erken, want net dalk kan oom Jasper dan aangetroude familie van haar word.
Maar Lallie gee natuurlik voor dat ’n bejaarde man lastiger as ’n bedorwe kleuter kan wees.
“Oom Jasper!” Erika wag nie om sy uitgestrekte regterhand te skud nie, maar loop tot teen sy bors en gee hom ’n spontane drukkie. Sy staan op haar tone en soen hom op die wang. “Dankie dat oom onthou het. Oom het altyd verstaan hoe vreeslik belangrik hierdie dag vir my sou wees.”
Jasper druk ’n soen op haar voorkop. “O ja, ek het, nooientjie.”
“Jasper, dis my en Erika se dag. Hoekom moet jy nou jou lang neus en jou bottel duur sjampanje in ons partytjie kom steek?” kom dit verpletterend van Lallie.
“Lallie, my lief, Erika het my lank gelede genooi om vandag saam met julle te kom vier.” Hy vervolg sagter: “Sy het my ook vertel dat julle vandag oor haar pa gaan gesels en oor hom kan ek mos ook ’n bydrae lewer. Ek het belowe ek sal haar vertel wat ek van die saak weet.”
“Jou lief? Gmf!” antwoord Lallie met ’n hooghartige snuifie. Sy voel of haar krullerige hare nog netjies is en vervolg toegeeflik: “Aangesien dit so ’n spesiale geleentheid is, Jasper, kom saam na my private sitkamer toe, want sou Phoebe se studeerkamer se deur onverwags oopgaan, word ons van drankmisbruik en wangedrag beskuldig.”
Erika en Jasper kyk na mekaar.
“Toe, toe, gesiggie, gryp die bloese en bring hulle saam na my suite toe.”
Erika klink ’n glasie sjampanje met Jasper en Lallie en gaan sit op ’n gemakstoel teenoor die rusbank waarop hulle reeds sit. “Wie gaan my eerste van my pa vertel?” vra sy na ’n haastige proetjie aan haar drankie, en sy kyk gretig na Lallie. “Tannie kan begin. Watter doodsonde het my pa begaan dat niemand oor hom praat nie?”
Jasper kyk na die glasie in Erika se hand. “Die onkunde van die onskuldiges,” kreun hy asof hy swaar gewond is. “Lallie, waarom het jy Erika nooit geleer dat ’n goeie drankie nie soos koeldrank afgesluk word nie? Die besonderse aroma, die smaak wanneer dit op die tong …”
“Ja, ja, Jasper, en die borrels wat die neus kielie. Dis ’n groot lekkerte om sjampanje te drink, maar Erika gaan aan ons siele torring totdat ons haar van haar pa vertel het. Drink jy jou sjampanje maar ruik-ruik en proe-proe, my geleerde vriend, terwyl ek en Erika gesels.”
“Jy beskik oor die sonderlinge vermoë om my skuldig te laat voel oor my wetsgeleerdheid, Lallie,” verwyt hy.
“Hou op rusie maak met oom Jasper, tannie,” pleit Erika en por haar aan: “Toe ek tannie in my kleintyd oor my pa uitgevra het, het tannie my na my ma toe gestuur. Maar sy het –”
“Sy het gesê wie en wat jou pa is, is nie belangrik nie, aangesien hy jou nie ken nie,” voltooi Lallie haar sin onwillig, hartseer soos grys newels in haar oë. “Die onreg wat sy hom aangedoen het … of dalk moet ek sê: die onreg wat hulle mekaar aangedoen het.
“Hulle is albei skuldig.”
Erika betrag Lallie in stilte en sê-vra met oortuiging: “Tannie, ek vermoed al my lewe lank my ma wou my nooit gehad het nie.”
Lallie blik flitsend na Jasper wat sy kop beamend knik en met ’n afkeurende frons uitdrukking gee aan sy misnoeë met Phoebe se optrede.
“Waarom vermoed jy dit, my liefietjie? Sy deel nou wel nie drukkies en soentjies uit nie, maar nie alle vroue is demonstratief nie.”
“Dit is waar, tannie, maar ek dink nie dit is bloot haar geaardheid nie. Ek bewonder die sukses wat sy van haar loopbaan gemaak het, maar ek dink sy het dit soms ook as ’n verskoning gebruik om my te ignoreer … Toe ek klein was, was haar verskoning altyd dat sy op kantoor moet wees, dat haar beroep as sakevrou haar onverdeelde aandag vereis, daarom dat sy nie tyd gehad het om my belangstellings te deel of skoolkonserte of sportbyeenkomste by te woon nie. Ander sakevroue, selfs enkelma’s, kry dit wel reg om hul kind af en toe te ondersteun. Teen die tyd dat ek student was, het ek lankal aanvaar dat ek nie werklik in haar oë bestaan nie, want sy kyk dwarsdeur my, verby my, asof ons nie in dieselfde vertrek is nie. Wees eerlik met my, tannie: Wou sy nie ’n kind gehad het nie? Of was dit my pa? Het hy my en my ma verwerp omdat hý nie ’n kind wou hê nie? En nou verkwalik sy my omdat hy weggegaan het? Was hy dalk teleurgesteld omdat ek nie ’n seun was nie?”
Lallie byt op haar onderlip, lyk besluiteloos en antwoord aarselend: “Net jou ouers ken die volle waarheid, kindjie, en praat ek vandag … Ek kan jou ma se ewige vyandskap op die hals haal as ek te veel sê. Dalk moet jy tog maar weer probeer om inligting oor jou pa van haar te kry.”
“Soos op my mondigwording? O nee, tant Lallie. Ek was toe dwaas genoeg om te glo my ma sal besef ek het die reg om meer omtrent my pa te weet, dalk ’n foto van hom te sien, maar ek het my liederlik misgis. My ma het
