kan nie glo sy was so dom om vir ’n oomblik te dink dat dit ’n aardbewing is nie. “Ek is skuldig en vra om verskoning,” sê sy verleë.
Erika besef die man kyk na haar met intensiteit wat haar ongemaklik laat voel. Hy het woudgroen oë, verskuil agter onmoontlike lang donker wimpers, ’n groot mond, ’n sterk manlike nek en breë bors wat na smal heupe lei. Dit maak van hom ’n baie aantreklike vreemdeling. Hy leun terug teen die boomstam, sy bene lank voor hom uitgestrek. Haar oë dwaal na sy groot hande en lang vingers wat ontspanne op sy bobene rus.
“Is jy die nuwe eienaar van die huis, meneer?” vra sy ongemaklik.
“Ek is maar net ’n tuinwerker, juffroutjie. Jy lyk nie na die tipe wat graag met tuinwerkers gesels nie.” Sy woorde is uittartend.
Sy bloos en staan gou-gou op. “Um … Ons het toestemming om perskes in die boord te pluk.”
Hy kom orent en troon skielik oor haar. Sy wil by hom verbyskuur, maar hy gryp haar hand. “Hoe weet ek jy praat die waarheid? Dalk wil jy die perskes steel?”
Erika staar na sy groot, warm hand. Sy is seker heeltemal laf, want sy geniet nogal die gevoel daarvan om hare. Sy ruk haar reg. Die man het haar immers so pas beledig. Hy insinueer mos nou dat sy ’n dief is.
Sy kyk op na die vreemdeling wat haar hand gevange hou. Sy is van plan om hom met wrewelrige verontwaardiging aan te gluur en te eis dat hy haar onmiddellik laat gaan. Hulle oë ontmoet egter, raak verstrik. Haar mond is ineens kurkdroog en sy lek senuweeagtig oor haar bolip.
Wat makeer haar? vra sy haarself ontsteld af. Hy is ’n wildvreemde man, maar sy ervaar fisieke genot net deur so naby aan hom te wees. Die deurdringendheid van sy blik laat haar besef dat hy stellig ’n sweem van die gevoelens op haar gesig waargeneem het.
“Toe, juffrou Strauss,” hy buig nader terwyl spot in sy oë dans. “Vertel die waarheid.”
“Natuurlik steel ek nie,” sê sy verontwaardig. “Los my!”
“Ou vriende sê gewoonlik asseblief.”
“Ou vriende? Ek ken nie eens jou naam nie,” tier sy.
“Moos. My naam is Moos. Wil jy weet wat my van is, juffrou Strauss? Stel jy werklik soveel in my belang? Tuiniers het gewoonlik nie universiteitsgrade soos jy en ook nie soveel geld nie.”
Sy merk weer die flikkering van ’n glimlag in die enigmatiese groen oë en sê agterdogtig: “Jy spot met my. Wie en wat is jy werklik, Moos? Hoe weet jy wie ek is? Ek is seker ek het jou nog nooit ontmoet nie.”
“Mag ek jou hand nog vashou as ek al jou vrae beantwoord, juffrou Strauss?” vra hy hoopvol.
“Absoluut nie!” Sy pluk haar hand uit syne, maar onmiddellik voel sy spyt, want sy mis die aanraking. Sy kyk stip teen sy bors vas en praat met soveel onwilligheid dat haar kakebeen pyn: “Moos, hoe weet jy wie ek is?”
“Daai gawe ou oom met die spierwit hare wat aan julle regterkant bly, het my vertel. Ek wou aan julle voordeur geklop het, maar toe keer die oom met sy bottel sjampanje in die hand my voor. Hy het my vertel die huis behoort aan die Strausse en dat ek hulle liewer nie moet pla nie, want hulle is besige mense. Maar mense wat soggens sjampanje drink, kan tog nie te besig wees nie.”
Erika glo hom steeds nie. Dié man het die tipe arrogansie wat sy nog nooit by ’n tuinwerker teëgekom het nie. “Het jy miskien die Coetzees se huis gekoop?”
“Jy praat van miljoene rande en ek is net ’n tuinier, juffrou Strauss,” antwoord hy nederig.
Sy kyk flitsend na sy hoekige ken, waag ’n kykie na sy hoë voorkop waaroor sy kuif terugval, en sê ongeduldig: “Goed, Moos, jy is ’n tuinier en ek is ’n roomysverkoper.”
“Hoop jy miskien ek gaan jou nuwe buurman word, juffrou Strauss?”
“Nee,” maak sy rusie. “As jy die dag intrek, emigreer ek na Alaska of dalk liewer Vlaandere, want daar is oorgenoeg ooreenkomste tussen Afrikaans en Vlaams.”
“Ek is opreg jammer, juffrou Strauss, maar ek is nie jou nuwe buurman nie. Toe ek laas gehoor het, was die Coetzees nog die eienaars van die huis, maar dalk het hulle al ’n koper.”
“Nou maar goed,” sê sy, “laat ek verbykom sodat ek die perskes kan kry en ons mekaar nooit weer hoef te sien nie.”
“As jy die perskes nie wil steel nie, moet jy daarvoor betaal.”
“Ek het jou gesê ons het toestemming.” Erika sit haar hand teen sy bors om hom uit die pad uit te druk, maar hy staan ferm. Vir ’n oomblik voel sy verwonderd hoe sy spiere onder haar hande beweeg en probeer sy die vonkies van plesier ignoreer wat deur haar lyf skiet.
Dan sluit sy sterk arms skielik om haar.
“’n Soen vir elke perske, juffrou Strauss? Sal jy tevrede wees met ses perskes?” Sy baritonstem is ’n streling op haar wang, sy glimlag reeds so intiem soos ’n soen.
2
Erika sluk hoorbaar, verward deur die tintelende onrus wat wipplank ry met haar begeerte om haar oomblikke van onverklaarbare ekstase in sy arms te verleng.
Iets waaksaams in haar verstand wuif desperaat ’n waarskuwing, maar uitgerekte oomblikke lank luister sy nie daarna nie. Sy wil net die gevoel van hierdie aantreklike man se arms om haar geniet.
Dan dring dit tot haar deur: Dié man is ’n ongeskikte, opdringerige tuinier wat besef sy is Erika Strauss, die enigste dogter van die skatryk Phoebe Strauss. Hy is agter hulle geld aan. Vanselfsprekend is hy bewus van sy aantreklikheid en dalk hoop hy sy sal voor sy onweerstaanbare sjarme swig. Sy sal onmiddellik wegbreek uit sy ongevraagde omhelsing, besluit sy met haar verstand, maar haar voete weier om die opdrag uit te voer.
Hierdie onbekende gevoelens moet die effek van die glasie sjampanje wees, probeer sy haarself oortuig. Sy draai haar gesig op na hom, bewonder die glans van die son op die man se kastaiingbruin hare en glimlag flitsend in sy ondersoekende mosgroen oë. Hoekom voel sy so sielsgelukkig in sy arms, asof sy hom haar hele lewe lank al ken?
Hy is tog ’n vreemdeling.
Hy kreun en bring sy gesig nader. Haar oë is op sy lippe, en sy voel hoe haar eie lippe vanself oopgaan. Weer kreun hy en soen haar.
Sy lippe is hard en warm, ’n kombinasie wat verbasend aangenaam is. Vir ’n oomblik is sy te oorweldig om te beweeg, maar dan reageer sy en soen hom gretig terug.
Nee! protesteer ’n leeftyd van waarskuwings en selfbeheersing in haar verstand. Sy beur terug in sy arms, haar laggie selfbewus. Sy sit haar vingers op sy lippe.
Hy kyk af na haar, sy asemhaling vinnig, en agter die verwarring wat sy in sy oë lees, herken sy ’n weerkaatsing van haar eie begeerte. Die besef skok haar terug tot die hier en nou, skok haar uit die wêreld van fantasie en euforie waarin sy verdwaal het.
Ondanks die warm somerson, bewe haar hele liggaam.
O aarde, sy durf haar eie oordeel nie meer vertrou nie, want haar emosies het haar verraai. Hoe ironies dat sy, wat vandag die einde van haar studie in die sielkunde vier, so pas nie haar eie emosies kon beheer nie. Sy weet werklik nie wat in haar
