help met die uitwerping van die plasenta, kyk digby die gloed van die olielamp en Tristan se flitslig of die membraan heel is. Toe help Debora Sysie om weer reg te lê en vat die kleintjie aan om hom nog ’n slag deeglik te ondersoek. Sy voel diep gelukkig toe sy hom weer vir sy ma gee en aankondig dat hy eksie-perfeksie is. Die vrou se trane loop geluidloos. Een vinger vee bewend oor die wangetjies.
“Ai. Hoe moet ek dankie sê?” wil sy hees weet.
“Ons sê almal vir die Modimo dankie, Sysie,” antwoord Marnitz.
Debora vee net sag oor die vrou se voorkop omdat sy self na aan trane is.
Hulle bly nog tot ongeveer vieruur die oggend om seker te maak dat die baba met gemak drink en alles wel is. ’n Nukkerige Daïrus kom haal hulle met die trekker toe een van die werkers hom gaan inlig dat die kind gebore is.
Op pad terug dorp toe is hulle al drie stil. Marnitz sug net een maal hard.
“Liewe Vader, as die kind vasgesit en haar baarmoeder geskeur het …”
“Moenie daaraan dink nie,” is al wat Debora kan uitkry.
Teen die tyd dat hulle tuiskom, slaap almal steeds. Net die stoep- en trapligte brand. Tristan word ingenooi vir koffie. Hy verkies tee en vir die eerste maal glimlag Debora spontaan met hom.
“Ek ook,” sê sy.
Terwyl sy die drinkgoed maak, praat die twee mans saaklik oor môre se werk by die hospitaal. So asof hulle van ’n gewone kuier af kom.
“Werk jy dan?” wil Debora by Tristan weet en onderdruk ’n gaap. “Ek dag jy hou vakansie.”
“Ek hou beslis vakansie. Maar dis goed om weer in ’n plattelandse hospitaal en praktyk te kom waar probleme soos ’n swerm spreeus op jou toesak en jy hulle twee-twee tegelyk moet vang.”
Marnitz lag sag. “Jy stel dit goed, dokter.”
“Nee regtig, dis baie interessant om weer in ’n algemene praktyk so ’n bietjie op die sypaadjie te staan en kyk.”
“Hy staan g’n op die sypaadjie nie. Ek leer ook by hom,” sê Marnitz pront en gaap agter sy hand.
Debora sit die tee voor Tristan neer en hul oë ontmoet. Sy blik hou hare vas. Heldergrys irisse wat haar laat voel hy sien te veel raak. Juis nou dat sy so deurmekaar voel. Sy draai weg en sit haar pa se koffie voor hom neer. Hy sluk dit oudergewoonte so gou moontlik warm af. Staan op en sê nag.
“Jou pa is spookbleek,” merk Tristan op toe hulle hom met die trappe hoor opgaan. “En na dié nag is dit ook geen wonder nie. Het jy sy liefde vir die ginekologie geërf?”
Sy kyk na die man oorkant die tafel. Blote oogkontak wil haar na suurstof laat hap. Maar sy knik kalm. “Moontlik, ja. Ek sal maar eers ’n paar jaar wag en kyk.”
Hy stoot sy regterhand deur sy blonde kuif. Dit moet ’n gewoontetjie wees, want hy het dit vroeër in die nag daar in die hut ook gedoen. Toe hy onverhoeds opkyk, sit sy weer vasgevang.
’n Fyn laggie roer om sy vol, ernstige mond. “Jy is veel meer as wat Jakob gesê het jy is.”
“En wat het hy nogal gesê?” kry sy dit kwalik hoorbaar uit. Sy kan behoorlik voel hoe die hoendervleis op haar arms uitslaan. En sy moet konsentreer om reëlmatig asem te haal. Watse twak is dit dié?
Tristan vou sy vingers agter sy kop inmekaar en sy oë vernou. “Hy dink jy is die beste ding sedert die inryteater. Jy is so oop soos die sterrehemel, so natuurlik soos die aandwind en hoogs vermaaklik wanneer mens dit die minste verwag.”
Sy haal diep asem. As haar liewe neef Jakob nie reeds minus mangels was nie, het sy nou oorkant toe gestap en dit vir hom sonder narkose uitgehaal. “Ek gaan hom vermoor,” sê sy en sy weet dat haar gesig nou so uitdrukkingloos is soos wat haar pa s’n soms kan wees. Tristan lag sag; die grys irisse glim silwer.
“Dis nie al wat hy gesê het nie, maar ek kan nou ook iets byvoeg.”
“Maak gerus so,” nooi sy koud.
Hy leun vooroor en lê sy palms boontoe oop op die tafel tussen hulle.
“Om terug te kom na die inryteater. Jy kies self wat gaan wys. En ek dink dis meesal ernstige, stigtelike films. Dan en wan ’n Wilde Weste-prent. Of dalk ’n spioenasieriller. Slegs vir afwisseling en sodat almal tevrede kan wees. Maar … as al die karre weg is en jy alleen onder die maanlig sit, kyk jy na liefdesverhale uit die vyftigerjare en soms selfs na ’n komedie.”
“Soos wat?” vra sy, teen haar sin geboei, al tik haar hart teen haar borsbeen.
Hy glimlag. “An Affair to Remember met Cary Grant en Deborah Kerr. Roerende verhaal. En natuurlik die oulike Pillow Talk met Rock Hudson en Doris Day.”
Haar mond sak oop. Sy sit weerloos voor hom. Hoe op aarde kon hy geweet het dat dit onder haar allergunstelingfilms tel? Jakob, die klikbek, vir seker. Sy trek haar asem diep in. “Wel. Al wat ek kan sê is dat die inrymense ook een of ander tyd huis toe gaan. Na die werklikheid toe. En dis al.”
“Nee, ek glo nie dis al nie. Jy maak van die werklikheid ’n mooie fantasie.”
“Wat bedoel jy?”
“Kyk na vannag, dokter Debora. Wat aaklig kon gewees het vir daardie vrou, het jy met ’n sagte hand help verander. Jy het die nag vir haar vol sterre gemaak.”
’n Gloed trek deur haar lyf, setel in haar wange. “Ek het amper niks gedoen nie. My pa was die held van dié fliek, dokter.”
“H’m. Maar jy het dit in Technicolor gemaak.”
“Is dit ’n kompliment?”
Hy lag. “Dit het Jakob ook gesê. Dat jy onskuldig is. Soms dodelik so. Maar ja, dit is ’n kompliment. Jy het kleur aan die nag gegee.”
Dodelik onskuldig. Praat hy van haar? Sy wat al van barensnood tot doodsangs aanskou het. Tog is dit sekerlik waar. Die dinge van die hart (as dit nou is wat dit is), maak haar deurmekaar. Soos nou. Soos nog altyd. Net, nou is sy die een wat nie weet wat om te voel of te dink nie.
Sy leun oor om sy leë koppie te vat. Maak die fout om op te kyk. Sy blik hou haar weer vas sodat sy vervaard sluk.
“Ek is honger,” sê hy soetjies.
Sy staar ’n oomblik. “Waarna soek jy, Breakfast at Tiffany’s?”
Hy glimlag so gaaf dat sy pens en pootjies daarvoor val. Toe sy haar kom kry, maak sy roereiers en spek, roosterbrood met plaasbotter en Ouma se appelkooskonfyt.
Tot haar stomme verbasing sit hulle doodstil en eet. Rustig. Weg is die bietjie ongemak van gisteraand voor die bevalling. Dis omdat diep dinge soos sterfgevalle en kindergeboorte al die nonsens wat vlak sit netjies wegvee, dink sy en vat ’n laaste hap roereiers.
“Waaraan dink jy?”
Sy skrik op en besef dat sy bord seker lankal leeg is. “Ek reken dat so ’n nabyervaring van kindergeboorte mens van binne skoonvee.”
Sy oë word stil.
