jy was weg en … Wel, ek is jammer. Ek kan niks meer sê nie.”
“Nee. Daar is eintlik nie nog iets om te sê nie.” Sy vroetel in haar handsak, sit ’n sleutel op die tafeltjie neer. “Hier is jou duplikaatsleutel. Ek sal dit seker nie weer nodig hê nie. Jou … vrou sal nou vir jou etes kook. Tot siens, Rudolf.”
“Catherine …” Hy gee ’n tree nader om haar te keer. Die woede in hom het bedaar. Hy voel gemeen en skuldig. Sy was ’n goeie vriendin. Sy het dikwels wanneer sy in die stad is, na sy woonstel gekom, na sy klere omgesien en wanneer hy moeg tuiskom, ’n heerlike gekookte ete vir hom voorgesit.
Sy kyk trots terug. “Tot siens, Rudolf. Jammer dat ek so … ontydig lastig was.” Daarmee is sy by die voordeur uit en ’n minuut later sien hy haar motor vinnig voor die gebou verby in die rigting van die stad ry. Hy sug en vryf oor sy oë. Watter bohaai oor niks!
Hy stap kombuis toe, skakel die ketel aan, sit twee koppies reg. Hy sal die meisie moet gaan wakker maak en dan sal hulle ’n plan moet beraam. Hier kan sy nie ’n minuut langer bly nie. Al moet hy haar dan ook by ’n hotel gaan aflaai en self vir haar verblyf betaal. Hoe gouer sy hier uitkom, hoe beter. Netnou stap hier nóg iemand onverwags in.
Hy word eintlik koud as hy net daaraan dink dat tant Kitty miskien hier kan opdaag. Hy is wel, soos Catherine tereg gesê het, haar “blou-oog-onskuld”, maar daar is sekere dinge wat tant Kitty selfs nie van hóm sal duld nie; ’n vreemde vrou in sy bed én in sy slaappak is een van daardie dinge.
Met twee koppies sterk koffie stap Rudolf kamer toe en klop aan. Daar is geen reaksie nie. Sy slaap seker nog vas van die inspuiting wat hy haar gegee het.
Hy het gedink sy moet maar goed uitrus en dan sal hulle deur die loop van die dag ’n plan maak. Maar hy kan nie langer wag nie. Hy sal haar moet wakker maak en haar hier wegkry. Hy maak die deur oop en frons toe hy die deurmekaar beddegoed sien. Hy sit eers die skinkbord neer en stap dan badkamer toe.
“Juffrou! Is jy hier? Ek het koffie gebring.”
Stilte. Hy klop harder. “Juffrou …”
Ná ’n rukkie word hy onrustig. Sy kon iets oorgekom het, weer flou geword het of so iets. Hy draai aan die knop en loer versigtig na binne. Daar is niemand nie …
Hy kyk in die vertrek rond. Haar rok lê nog oor die een stoel. Sy kan dan tog nie weg wees nie! Hy gaan loer weer in die sitkamer. Niks. Hy stap terug slaapkamer toe, sien toe die venster wat wyd oopstaan. Hy stap vinnig nader, loer na buite, gewaar net die melkman met sy karretjie. Hy vee ontsteld deur sy hare. Genugtig, sy het sowaar in sy slaapklere weggeloop!
Met ’n wanhopige sug gaan sit hy op die deurmekaar bed en tel een van die koppies op. Was dit nie dat hy oor sowat twee uur weer met sy dagtaak moet begin nie, sou hy nou vir hom ’n stywe dop gaan inskink het. Hy het dit nodig.
Wat dínk die vroumens? Sy kan mos nie in sy slaappakbaadjie die stad invaar nie! En hoekom het sy weggeloop? Wanneer? Sy was nog hier toe Catherine opgedaag het. As sy dan van plan was om weg te loop, hoekom het sy nie geloop vóór Catherine opgedaag het nie? Nou is hy sy nooi kwyt en, soos dit lyk, sy “vrou” ook.
Hy kreun en tel die tweede koppie koffie op. Dis nou wat hy vir al sy moeite en kommer oor ’n ander kry. ’n Mens bedoel om goed te doen, en dan gaan dit so, tier hy innerlik voort. Stank vir dank. Vroumense!
Neem nou vir Catherine byvoorbeeld. Sy ken hom nou al donkiejare. Maar, nee, die eerste keer dat sy hom in ’n verdagte situasie betrap, is sy maar net te gou om die slegste van hom te dink. Gee hom nie eens kans om te verduidelik nie. O nee! Soos sý die ding sien, so ís dit en basta.
En hierdie ander vroumens-kind … Hy het haar nogal jammer gekry. Bring haar woonstel toe, gee vir haar kos en dokter haar voet … verniet. Staan sy bed op die koop toe af, én sy slaappak … en dis wat hy daarvoor kry! Nie eens dankie nie. Nee. Klim sommer deur die venster en kies die hasepad met sy klere en al!
Hy klap met sy vuis op sy knie. Vervlaks! Sy kan nie net so wegloop nie! Daardie enkel van haar moet nog baie pynlik wees. Meer nog, sy is nie eens ordentlik aangetrek nie! Sy slaappakbaadjie sal wel soos ’n minirokkie om haar sit, maar tog. Hoe dink sy gaan sy deur die strate kom?
Dan ook, ten spyte van sy woede, en hoewel hy dit met die grootste teësin aan homself erken, voel hy nog steeds bekommerd oor haar. Sy het niks by haar nie, geen heenkome nie. Wat gaan van haar word? Sy is vreemd in die stad. Daarvan is hy seker.
Hy spring op en stap na die stoel waaroor haar rok hang.
Hy voel in die bosakkie – die enigste plek waar daar dalk iets sal wees wat hom meer van haar sal kan vertel. ’n Enkele tienrandnoot is al wat te voorskyn kom.
Sy lippe sluit grimmig opmekaar. Dis al wat sy by haar gehad het. Nou het sy nie eens dít nie. Maar hoekom dan nie ten minste eers haar rok aantrek nie?
Sy het nie gisteraand vir hom voorgekom asof daar iets met haar verstand skort nie, maar nou begin hy wonder. Hoe meer hy wonder, hoe meer verdwyn sy ergernis en neem sy kommer toe. Selfs toe hy ’n ruk later in sy motor klim om met sy hospitaalrondes te gaan begin, lê die kommer nog in sy oë en soek sy blik vergeefs deur die strate na ’n vreemde wesentjie met swart hare in die baadjie van ’n te groot slaappak geklee.
Natuurlik soek hy vergeefs, en toe hy die eerste saal binnestap, gee die verpleegsters mekaar ’n vinnige kyk. Dokter Van der Merwe is baie gewild onder die hospitaalpersoneel; hy is ’n gemoedelike mens en kom met almal oor die weg, maar as hy die oggend soos ’n donderstorm lyk wat elke oomblik kan begin uitsak, moet daar niks skeefloop nie. Vanoggend is een van dáárdie oggende.
Terwyl Rudolf met sy werk besig is en dit net met die grootste selfbeheersing regkry om sy aandag daarby te bepaal, swerf ’n vreemde wesentjie doelloos buite rond, onbewus van die vreemde blikke wat sy van verbygangers ontlok. Almal sien haar vir ’n hippie aan.
Maar sy het te veel bekommernisse om haar te steur aan wat mense van haar vreemde en buitengewone voorkoms dink. Weliswaar besef sy dat sy nog steeds in die goeie dokter se slaappakbaadjie geklee is, maar aangesien dit ver genoeg na onder reik om deur te gaan vir ’n jurkrokkie en sy die knope almal toegeknoop het, kan dit haar nie baie skeel nie. Dis nie nou van soveel belang nie.
Wat van belang is, is waarheen sy gaan en wat sy gaan doen – en daarop kan haar verstand geen antwoord vind nie.
Daardie middag sit Rudolf alleen in sy woonstel. Nou kry hy dit nie meer reg om die gesiggie waarmee hy al die hele oggend wegkruipertjie speel, te ontwyk nie.
Die bekommerde frons bly tussen sy wenkbroue. Hy kry dit net nie reg om die petalje te vergeet nie. Selfs terwyl hy besig is, bly ’n dowwe prentjie hom by en die oomblik dat hy sy gedagtes toelaat om te dwaal, sien hy haar gesiggie so duidelik dat hy haar sou kon skets as hy ’n kunstenaar was. Wat hom veral bybly, is daardie wrede merke om haar keel en op haar liggaam, daardie verlatenheid wat oor haar gehang het.
Haar woorde: “Ek het nie ’n adres nie,” het hom diep aangegryp. Hy weet daar is sulke mense, maar dis die eerste keer dat hy met so iemand in aanraking kom.
Hy self is nie iemand met vele bande nie. Behalwe vir tant Kitty is daar nie juis ander mense wat aan hom verbind is nie.
Maar nou het dit oornag, letterlik en figuurlik, verander. ’n Skraal gesiggie met blou oë vol skrik en angs het haar verskyning gemaak in die netjiese raamwerk waarin sy lewe afgebaken is, en met geen wil ter wêreld kry hy dit weer uit sy sisteem
