hoe ouma Anita skuins in haar sitplek draai terwyl sy haar met onverdeelde aandag en ’n geamuseerde glimlaggie beskou.
Nina kyk vlugtig na haar ouma wat blykbaar lank oor haar vorige vraag moet nadink. “Sê my eerlik, wat dink Oumsie van Carl?” vra sy gou in die hoop dat haar ouma die twak sal vergeet wat sy pas kwytgeraak het. Sy wou buitendien lankal weet presies wat haar ouma van hom dink. Sy wens soms hy kan net ’n bietjie meer … méns wees. Selfs partykeer iets verkeerds sê. Ag, soms ook net ’n fout begaan. Alles wat hy doen, is altyd so … korrek.
Haar vriendinne beny haar omdat Carl toenemend haar geselskap opsoek en haar gereeld vra om saam met hom uit te gaan, maar … dit is al asof sy onberispelike maniere en afgeronde voorkoms haar deesdae onverklaarbaar irriteer. En daardie soen van eergisteraand? Waar was die vonk waarvan sy al so baie gelees het, of is dit maar net ’n mite? Dalk was dit net te onverwags.
“Hoe sal Ouma nou vir jou sê? Hy’s intelligent en ooglopend baie toegewyd, duidelik suksesvol in sy beroep. Behulpsaam en ’n goeie vriend vir jou. Sag op die oog en ordentlik.” Nina voel sommer daar kom ’n “maar” aan: “Maar kan jy aan hom dink as ’n moontlike lewensmaat, my kind?”
Verbaas kyk Nina van ouma Anita af na waar Ian van sy perd se rug afgly en met groot treë loop om die hek oop te stoot. Sy sal haar ouma liewer ’n antwoord skuldig bly. Dit het nog nooit eens by haar opgekom dat sy en Carl moontlik …
Vlugtig dink sy terug aan verlede week toe daar ’n waterpyp by die haarsalon gebars het. Midde alles wat tot stilstand kom as daar nie water in die salon is nie, het sy asof vanselfsprekend Carl se nommer geskakel om te hoor of hy nie vir haar raad het nie. Hy was binne ’n halfuur daar, maar het net gebuk en aan die pype gevat-vat voordat hy ’n loodgieter ontbied het. Ian, aan die ander kant, lyk nogal na die soort man wat net daar en dan onder die stukkende pyp sou ingekruip en dit eiehandig reggemaak het.
Nina se ore raak gloeiend warm van die prentjie in haar verbeelding. Liewe tyd, waar kom dít nou vandaan?
Sy ry deur die breë plaashek. Dankbaar vir die sonbril, volg sy elke beweging van Ian met haar oë in die truspieël. Hy trap in die stiebeuel, swaai hom met die grootste gemak terug in die saal en ry verby hulle in die rigting van ’n groot opstal.
“Is dít die huis waarvan Ouma gepraat het?” Nina skeur haar oë met moeite van Ian weg.
Haar ouma knik ingenome.
“Maar hier is dan nie eens bome nie.” Nina se oë fynkam die toneel voor haar en neem ’n groot wit huis in met ’n goed beplande tuin bestaande uit ’n wye verskeidenheid vetplante en plaveisel wat kunstig uitgelê is. Aalwyne vorm die middelpunt van dié eienaardige tuin.
Langs die huis is ’n lang stoep waar ingeboude betonsitplekke ’n wye halfmaan vorm met ’n braaiplek langsaan. ’n Hele bos kannas groei teen die kant van die huis, en Nina vergaap haar aan die blomme se rooi vlammetjies. Aan die ander kant van die huis staan darem ’n enkele witgatboom, perdestalle en die motorhuis. In die yl skadu van die boom lê ’n besonderse vet boepenshond …
Of, nee, wag, dit is g’n hond nie! Toe hulle langs die huis stilhou, het die dier opgespring en nuuskierig nader gedraf.
“Tjoppie, gedra vir jou!” kom dit bevelend van Ian.
Tot Nina se verbasing gehoorsaam die massiewe vark dadelik en kom na Ian toe, wat die teuels van sy perd oorhandig aan ’n jong man in ’n blou oorpak wat vriendelik groet. Die vark kom staan soos ’n wafferse werfbrak by Ian. “Daar’s hy, dit is mos nou ’n soet ot,” gesels Ian terwyl hy hard agter die dier se ore krap. Die vark snork en steun van pure genot en stoot-stoot met die snoet teen Ian se been wanneer hy ophou krap. “Genoeg, Tjoppie!”
Dadelik gehoorsaam Tjoppie en loop lui-lui na die skaduwee aan die kant van die huis. Daar slaan sy soos ’n os neer en rol heen en weer op die grond.
Ian kyk Tjoppie met ’n glimlag agterna. Elke dier op hierdie werf erken beslis sy gesag. Nina is seker haar mond hang oop van verwondering oor al die eerste indrukke.
’n Ouerige, lang man kom by die voordeur uitgestap met ’n piepklein skaaplammetjie al blêrende op sy hakke.
Ouma Anita stap hom tegemoet en hulle soengroet mekaar in blye weersiens. Trane van aandoening dam in Nina se oë op terwyl sy kyk hoe haar ouma en oom Chris mekaar omhels en vir ’n lang ruk so bly staan. Dit moet ’n wonderlike dag vir hulle wees om mekaar na al die jare weer te sien. Hulle was glo baie na aan mekaar as jong mense en het mekaar sedert haar ouma en oupa getroud is, nooit weer gesien nie, net af en toe gebel of ’n brief in die pos gegooi.
“Kom ek stel jou voor aan my oupa,” sê Ian.
Saam loop hulle tot by die ander twee. “Oupa, dis tannie Anita se kleindogter, Nina. Nina, dis nou my oupa Chris.”
Nina hoor die onverbloemde trots in Ian se stem terwyl haar hand wegraak in die ouer man s’n. Oom Chris moes voorwaar besonder aantreklik in sy jong dae gewees het, besluit sy terwyl sy na hom kyk. Hy staan steeds fier en regop, terwyl sy grys hare nog dig om sy kop kartel.
“Het ek jou nie gesê Nina sal ’n skoonheid wees nie, ou seun? Net soos haar ouma,” lag oom Chris. “Maar kom laat ons julle bagasie aflaai. Julle vergaan seker al van die dors.”
“Nooit nie, Oupa. Ons het skaars ’n kwartier gelede heerlike groot bekers egte moerkoffie in die veld gedrink,” antwoord Ian met ’n glimlag in ouma Anita se rigting.
Hy draai om en begin van die tasse uit die motor haal.
Nina help met al die kleiner, los items wat rondlê na die ure lange rit vanaf Pretoria. Sy buk by die linkerkantste voordeur en Ian aan die ander kant.
Hy vat nog ’n kleiner tassie in sy groot hande vas en kyk in Nina se rigting. “Ek hoop jy het ander klere saamgebring as net daardie soort rokke,” sê hy met die frons skielik terug tussen sy oë.
“Natuurlik het ek,” snip sy terug. “Of dink jy dalk ek gaan heeltyd só hier in die gramadoelas rondloop?”
Ian buk om die bagasie langs die motor neer te sit, en Nina kan nie anders as om te bewonder wat sy aan die ander kant van die motor sien nie. Sy voel hoe ’n warm gloed deur haar trek toe hy omkyk.
“Wel, dis goeie nuus. Want hierdie gramadoelas, soos jy dit noem, kan nogal ongenaakbaar met ’n sagte velletjie wees. Ek dink jy het meer as genoeg sonlig vir een dag gehad, Nina. Kom, laat ons jou in die huis kry.” Effens gesteurd wonder sy of sy nou soos die perd en die vark agter hom moet aantrippel toe hy sy stem so dik maak.
“Is daai perd van jou ook ’n wyfie?” Nina kyk op na Ian wat meteens vassteek en uitbars van die lag.
Haar maag draai behoorlik toe sy na die kuiltjies langs sy mond staar. In haar gedagtes sien sy vir Carl. Hy lag eintlik baie min. En beslis nooit so uitgelate soos Ian nie.
“’n Wyfie, sê jy?” Hy proes nog ’n maal hard en skud sy kop voor hy weer verder loop.
“En wat is miskien so snaaks daaraan dat ek wil weet of jou perd ook ’n wyfie is?”
“Ook ’n wyfie? Hoeveel ander wyfies het jy al hier teëgekom, meisie?” kom dit met ’n ingehoue lag wat sy oë laat blink.
“Wel, Tjoppie is ’n wyfie, dink ek, en die perd …? Wel, ek is nie seker nie. Ek het … Wel, ek het nou
