dan!” Dit is duidelik dat Ian sy lag met moeite inhou. “Tjoppie is ’n varksog, so, volpunte vir jou oplettendheid daar.” Die oordrewe artikulasie van die woord varksog, bevestig haar vermoede dat sy so pas haar naam met ’n massiewe plank geslaan het. “En Bles,” hy bulder weer kliphard van die lag, “wel Bles is ’n hings. Een wat nie daarvan sal hou dat jy of enigiemand anders wonder of hy ook ’n wyfie is nie.”
Langsaam onthou sy: O ja, ’n sog en ’n beer. ’n Merrie en ’n hings. Wanneer laas het sy hoegenaamd aan hierdie soort woorde gedink? Hoekom sake onnodig kompliseer met soveel verskillende terme vir die manlike en vroulike vorm van die verskillende dierespesies?
“Wel, ek het jare gelede ’n mannetjieskat gehad. En ek het laas op TV ’n perd gesien. Ek kan nie onthou of dit ’n merrie of ’n hings was nie. Ek is ’n haarkapper, nie ’n plaasvrou nie.”
“So dan is jy ’n haarkapper?” Ian kyk af na Nina wie se kop skaars tot by sy skouer kom.
“Ja, en ’n stilis. Nadat ek klaar geleer het, het ek ’n jaar in ’n salon gewerk voordat ek my eie plek twee jaar gelede oopgemaak het met ’n sommetjie geld wat oupa Dawie aan my bemaak het.” Nina loer sydelings na Ian wat lyk of hy diep nadink.
Hy staan terug sodat sy voor hom by die huis kan instap.
Oukei, niks fout met grootmeneer die Kalahariboer se maniere nie, glimlag Nina. Sy stap met al die grasie waartoe sy in staat is voor hom uit, steeds skaam omdat sy haar flussies probeer slim hou het.
“Maar as jy jou eie haarsalon bedryf, kan jy seker nie negentien of twintig wees nie?” hoor sy Ian verbaas agter haar uitroep, asof hy dit pas besef het.
Sý, nogal ’n skrale negentien, twintig?
Nina steek so skielik in haar spore vas dat Ian trompop teen haar rug bots voordat hy tot stilstand kom. “Wat bedoel jy miskien, twíntig? Ek word oor ’n paar maande drie-en-twintig!”
Die kennismaking met Ian se harde, manlike liggaam het haar opnuut van haar ewewig beroof. Sy trek sy reuk diep in. Dan is dít hoe ’n boer ruik? Pure man. Net son en veld en …
“Naeltjies.”
“Ekskuus?” vra Ian slegs ’n paar sentimeter bokant haar regteroor sodat die hoendervel verraderlik oor haar arms uitslaan.
“Het julle naeltjies in die huis?” is die enigste logiese vraag waaraan Nina kan dink. “Ek verbeel my ek ruik naeltjies.”
Vir ’n paar tellings knyp sy haar oë toe. Hoekom tog altyd sê wat sy dink? Die warm, kolkende gevoel is weer terug agter haar eie naeltjie, iets wat sy netnou vir die eerste keer in haar lewe so intens ervaar het. As sy haar oë lank genoeg toehou, sal sy haar maklik kan verbeel sy sweef, dink sy droomverlore.
Dan ruk sy haar reg en draai om, net om te sien hoe hy haar met ’n geamuseerde glimlag dophou.
“Nie net ’n mooi gesiggie nie,” kom dit tergend. “Wil sommer met die intrapslag begin kook ook, sien ek. Moet tog geen moeite ontsien nie, Nina.”
Nina ignoreer sy tergende opmerking. “Kan jy my asseblief net wys waar ons slaapkamer is?” vra sy so saaklik moontlik om haar verleentheid te probeer verbloem.
“Sjoe, Nina! Is alle stadsmeisies geneig om so haastig te wees, of is dit net die rooikoppe? Ek meen nou maar net, ons kan altyd later van plan verander as jy nog steeds voel ek en jy moet ’n kamer deel, maar miskien moet ek voorlopig net eers jóú kamer vir jou gaan wys.”
Nina gloei van verleentheid. Hoeveel keer sal sy haar nog voor hierdie man verspreek? “Jy weet baie goed dat ek na my en ouma Anita se kamer verwys het,” kry Nina dit net-net uit terwyl Ian se oë haar steeds takseer.
“Kom,” grinnik Ian.
Nina loop agter hom aan deur ’n ruim leefvertrek waarna hy links in ’n gang af stap. Die blink gepoleerde plankvloer kraak onder sy voete. Sy bekyk hom van kop tot stewels terwyl sy nou die geleentheid het sonder dat haar ouma by is om alles met haar wakker oë raak te sien.
Wat aan die man is nou eintlik so … wel, so aantreklik? Sy deurmekaar donkerbruin hare? Dit kan tog nie moontlik wees nie, probeer sy haarself oortuig. Waarvandaan kom die gevoel dan dat sy graag haar vingers daardeur wil trek?
Nina klem die pakkies stywer vas.
Die spiere onder sy hempsmoue bult. Spiere wat beslis nie in ’n gimnasium opgebou is na ’n dag in ’n koel kantoor nie, maar deur harde fisieke werk in die buitelug, onder die ongenadig warm Kalaharison. Haar oë sak outomaties na sy … ummm … netjiese sitvlak en lang bene wat met groot treë voor haar uitstap. Ja-nee, reg, daar is meer as genoeg om na te kyk, en dit is nog net die mansmens se agterkant.
By die derde deur aan die regterkant van die gang kom Ian tot stilstand, sit die tasse neer en maak dit oop.
Wat ’n lieflike ruim slaapkamer is dit nie, met ’n massiewe bed en pragtige antieke meubels wat slim gerangskik is om die maksimum vloerspasie te laat. Die vertrek ruik na meubelolie en vloerpolitoer. ’n Pragtige bont laslappieskombers en wit gehekelde deken op die bed. Eintlik noem ’n mens dit seker ’n katel, dink Nina met ’n glimlag.
“Ons hou die gordyne maar meestal dig toe in die somer,” waarsku Ian haar. “Soos jy nog sal agterkom, is ons afhanklik van sonkrag op die plaas en kan ons die waterverkoeler nie snags ook laat loop nie.”
Ian tel haar bagasie op en sit dit op die riempiesbankie voor die groot venster neer. Hy plant sy hande in sy sye. “Jy’s skielik stil,” torring hy. “Dink jy die kamer sal darem voldoen aan ’n volbloed-stadsmeisie se hoë standaarde?”
“Dit is regtig die lieflikste kamer,” moet sy toegee. “Baie, baie dankie, Ian,” sê sy opreg en sien die verbasing op sy gesig. “En dit is so heerlik koel! Ek en Ouma sal nie weet wat ons getref het om met al die mooi goed bederf te word nie.” Nina kyk na die skoon handdoeke en bakkie met sjokolade toegedraai in helderkleurige blink papiertjies op die spieëltafel.
Op ’n tafeltjie langs die riempiesbank staan ’n handvol van die rooi kannas, lossies in ’n groot deurskynende vaas ingedruk, bo-op ’n stapeltjie tydskrifte. Glad nie sleg vir twee mans nie, dink sy in haar skik. Sy en haar ouma kon beswaarlik vir beter gewens het.
“Die kamer is net vir jou, Nina. Tannie Anita slaap in die kamer langsaan. Die badkamer is die volgende deur laer af in die gang.” Hy begin deur toe loop. Loer dan weer om die kosyn. “O ja, jy kan later self vir Jenny dankie sê vir die mooimaak van die kamer. Ek het regtig niks daarmee te doen gehad nie.”
3
Jenny! Wie sou dit wees? Dit wonder Nina vir die soveelste keer sedert Ian haar vanmiddag genoem het. Sy lig haar skouers en begin om haarself driftig af te droog. Moontlik ’n vriendin van Ian?
Die stekie jaloesie maak haar sommer vies vir haarself. Wat maak dit nou eintlik saak wie Jenny is?
Nina staan op haar tone om haar gesig in die toegewasemde spieël te probeer sien. Genugtig, moet die spieël dan so hoog hang? Sy dink aan Ian se ellelange lyf en sien in haar verbeelding hoe hy sou moes dubbeld vou terwyl hy skeer as dit laer gehang het.
Sy sien haar groen oë en die nat rooi hare wat teen haar wange hang. Toe trek sy skewemond vir haar dowwe spieëlbeeld en haal die borsel
