moet jou regruk en vinnig ook, Nina, maan sy haarself terwyl die borsel onnodig hard oor haar kopvel gaan. Haar tande loop ewe onsag onder die tandeborsel deur terwyl sy die wasem met die handdoek in haar ander hand van die spieël afvee.
Sy leun nader om die rytjie sproete oor haar neus van nader te bekyk. Ja-nee! Dít ook nog! Net ’n paar ure in die buitelug en nie net is haar skouers verlaag na kersierooistatus nie, maar daar pronk boonop ’n goeie strooisel ekstra sproete oor haar effense wipneus.
Sy smeer geurige lyfroom met lang hale aan haar bene en arms. Hier sal sy moet oppas of sy gaan ’n hele paar kilogram optel. Die bruingebakte skaaptjops en aartappelslaai wat hulle vir aandete gehad het, het vorentoe gesmaak, om nie te eens te praat van die pampoenkoekies en ’n watertand-groenboontjiegereg nie.
Wie sou die kos voorberei het? Sy het niemand anders gesien nie, maar sy twyfel of oom Chris of Ian kook.
Selfs nagereg het nie agterweë gebly nie. Sy is bevrees sy het haar byna vergryp aan die heerlike malvapoeding en tuisgemaakte vla.
Malvapoeding. Goeie herinneringe aan gesellige maaltye maak Nina skielik weemoedig. Dit was oupa Dawie se gunsteling-nagereg. Ouma Anita het dit nog nooit weer na sy dood gemaak nie, besef sy nou eers.
Sy smeer nog room aan en sorg dat haar sonvernielde skouers genoeg daarvan kry. Deur die matglas van die badkamervenster agter ’n fyn kantgordyntjie sien sy dat die son al baie laag sit en wonder verbaas hoekom dit dan op die verkeerde plek ondergaan.
Sy trek haar wenkbroue op en sug gelate. Sy gee nie om waar die son ondergaan en môre weer opkom nie; solank dit net op ’n gereelde basis gebeur, sal sy daarmee kan saamleef. Na haar blaps met die diere, sal sy maar liewers nie vir Ian daarna vra nie.
Die huis is besonder stil, besef Nina terwyl sy haarself vir oulaas krities in die spieël bestudeer en haar kort, rooi somerkamerjas aantrek. Met haar wysvinger stryk sy tussen haar oë waar ’n plooi pas verskyn het. Wil jy ook nog voortydig ’n verrimpelde gesig opdoen, Nina du Toit?
Haar vuil klere bondel sy bymekaar en rits die toiletsakkie met heelwat meer drif toe as wat nodig is. Ian! Waarom vul die man haar denke, selfs al is hy nie eens teenwoordig nie?
Dink aan Carl, dink aan jou salon, aan enigiets anders, preek sy vir haarself.
Vererg ruk sy die badkamerdeur oop.
Voor haar staan die voorwerp van haar gedagtes, kaal bolyf, met slegs ’n ligblou handdoek laag om die heupe gevou. Die ligte kleur van die handdoek beklemtoon die sonbruin van Ian se gespierde liggaam selfs nog meer sodat dit onmoontlik is om dit nie met veel, veel meer as net terloopse waardering op te let nie.
Hy lyk ’n bietjie uit die veld geslaan oor die hardhandigheid waarmee die badkamerdeur so pas oopgeruk is. Dan volg sy smeulende oë hul eie pad en trek warm strepies oor haar lyf.
Nina sien hoe sy blik momenteel stol, iewers onder die soom van haar kort rooi kamerjassie wat haar bene blootstel. Dan beweeg sy oë al hoe laer af, stadig oor die lengte van haar bene.
Eindelik fokus hy stip op die grond.
Dan buk hy sonder meer terwyl Nina met ingehoue asem bespiegel of die vou in die ligblou handdoek dié soepel beweging sal kan weerstaan. Haar oë volg hom asof alles in stadige aksie plaasvind, terwyl hy die driehoekige stukkie vleeskleurige kant, wat met die oopruk van die badkamerdeur voor sy voete geval het, tussen sy wysvinger en duim vasknyp en van die grond af oplig.
Dit lyk verspot klein in sy groot hand.
Og, dit kan eenvoudig nie waar wees nie. Dit is nie regtig aan die gebeur nie. Nina knyp haar oë ’n paar oomblikke styf toe.
“Dít,” begin Ian en sy loer met een oog om te sien hoe hy die stukkie lap aandagtig bekyk terwyl hy dit soos ’n vlaggie aan sy wysvinger heen en weer swaai, “behoort beslis nie aan mý nie.” ’n Kuiltjie verskyn en verdwyn herhaaldelik langs sy een mondhoek toe hy dit uiteindelik na haar toe uithou.
Ten spyte van haar groot verleentheid, dwaal Nina se blik vir oulaas sommer vanself na sy sonbruin bors voordat sy haar kantbroekie met ’n gedempte dankie van sy vinger af pluk en haar na haar slaapkamerdeur haas.
Skoon oorweldig deur skaamte, trek en rem sy tevergeefs aan die toe deur.
“Anderkant toe. Die deur maak binnetoe oop, Nina,” hoor sy Ian se geamuseerde stem agter haar. Hy lag saggies terwyl hy die badkamerdeur agter hom toestoot.
Sy hoef nie eens in die spieël teen die muur te kyk om te sien dat haar gesig tamatierooi van die verleentheid is nie.
“Nina? Nina-kindjie?”
Nina hoor hoe haar ouma na haar roep, maar lê doodstil met toe oë op die groot bed. Sy sien eenvoudig nie kans om op te staan en almal ’n goeie nagrus te gaan toewens nie. Veral nie as Ian ook teenwoordig is nie.
Sy luister skuldig hoe haar ouma saggies omdraai en in die gang af stap om vir Ian en oom Chris te gaan nag en dankie sê vir hulle kamers wat so heerlik koel en gerieflik is. Sy sal later vergoed vir die voorgee dat sy reeds slaap.
Haar gedagtes dwaal terug na alles wat gebeur het sedert hulle voordag uit Pretoria vertrek het. Hoe dankbaar is sy nie dat haar oupa vir Gogga gekoop en help regmaak het nie. Sy was nog in haar matriekjaar toe hulle twee saam die verbleikte geel Kewer in die motorhuis afgeskuur en van voor af gespuitverf het. Haar oupa het selfs laggend meegedoen toe die gier haar beetpak om groot swart kolle oral op die tamatierooi bakwerk te verf.
Gogga, het oupa Dawie die Kewer net daar gedoop, terwyl Nina besig was om wimpers en wenkbroue met die oorblywende swart verf bokant die hoofligte te verf.
Ai, die leemte wat haar oupa se heengaan in haar en haar ouma se lewens gelaat het, is onmeetlik groot.
Dan herleef sy weer haar eerste indrukke van die Noord-Kaap. Sy volg die hobbelrige grondpad tot duskant Geluk en eindelik, voor haar, Ian se gestalte op die rug van Bles, sy híngs.
Ergerlik draai sy op haar ander sy. Wat moet die man na die badkamerepisode van haar dink? Sy verwyt haarself omdat sy die deur met soveel geweld oopgepluk het dat daar van haar, wel, allerpersoonlikste kledingstukke in die proses op die vloer voor Ian se kaal voete te lande gekom het.
Ag, wat maak dit tog saak wat hy dink?
Was dit ’n hoender wat gekraai het, of het sy net gedroom? Wag, daar is dit weer! Dit is beslis een. ’n Hoenderháán, Nina. Onthou, die henne kekkel en lê eiers, en die hane kraai.
Sy beter haar stadmaniertjies afskud die rukkie wat hulle hier gaan wees en twee keer dink voordat sy weer een of ander onsinnigheid voor Ian of oom Chris kwytraak. Dit was wel besonders om Ian so uit volle bors te sien lag, maar volgende keer sal sy verkies om haar aan hom te verwonder wanneer hy oor iets anders as haar onkundige uitlatings lag.
Ja! Daar is dit weer en dit is beslis ’n hoenderhaan.
Nina staan op en loer deur ’n skrefie in die gordyn. Dit is nog nie eens lig nie en die haan is al wakker. Dan hoor sy ’n lang uitgerekte moe-geluid. Dit moet ’n bees wees. Maak alle beeste dieselfde geluid? Of is dit net koeie wat so moe? Hoe hard sy ook al in haar geheue probeer delf, sy kan eenvoudig nie dink aan ’n geluid wat ’n bul van ’n koei onderskei soos hoenders nie. Die woord “loei” skiet haar gedagtes binne. Of is dit nou “bulk”? Sy kan om die dood nie onthou wat dié moe-geluid nou weer genoem word nie.
Koffie
