hou Fransien aan: “Ag, jy het nog nie eens my goedjies gesien nie. Wag, hier’s my kaartjie!”
Triomfantlik haal sy ’n kaartjie uit haar handsak en hou dit op. Die smaakvolle swart kaartjie met goue drukwerk word oorheers deur ’n swierige hoofletter E – Ebony se kenteken.
Dis skielik so stil jy kan ’n speld hoor val.
Meteens roep ’n opgewonde stem: “Ebony! Julle ouens, Fransien werk by Ebony!”
Dit klink of almal gelyk begin praat, maar dan is Mitzi se stem duidelik hoorbaar bokant die skielike stemmegedruis: “Nee, sy werk nie vir Ebony nie, sy ís Ebony. Fransien is die eienaar van Ebony.”
Uitdagend kyk Fransien in Tessa se oë. Vandag is die bordjies verhang, dink sy. Hierdie oomblik vergoed vir baie van die vernederings wat ek in my skooljare moes verduur.
Tessa word rooi, maar sy hou sonder om te aarsel haar hand uit vir die kaartjie.
“Dankie, dit verander die situasie natuurlik heeltemal. Ek sal jou beslis kontak.”
Die harde blik in haar oë sê egter dat sy nie so maklik die aftog gaan blaas nie.
Sy lees die naam op die kaartjie hardop: “Mmm … Fransien de Swardt? So, jy is toe nooit getroud nie. Jy sal seker maar altyd ’n alleenloper bly, nè?”
Die woorde klink onskuldig, maar Fransien weet dis ’n subtiele verwysing na haar gewaande seksuele voorkeur.
Sy voel hoe rooiwarm woede in haar opstaan, maar haar glimlag word net breër en haar stem vriendeliker. Twee kan hierdie speletjie speel!
“Jy is reg, Tessa. Ek is ook ’n alleenloper soos jy, maar uit eie, vrye keuse. Ek is darem nie van plan om een te bly nie. Wanneer ek die dag ’n man ontmoet wat my knieë lam maak, sleep ek hom onmiddellik kansel toe, en ek maak seker dat hy nooit weer loskom nie.”
Die wind is uit Tessa se seile en dis duidelik dat sy nie weet wat om te antwoord nie. Sy het twee egskeidings op haar kerfstok en almal hier weet dit.
“Dis so lekker om met julle te gesels, maar nou moet julle my verskoon, asseblief,” sê Tessa vinnig. “Ek moet gaan kyk wat gaan in die kombuis aan.”
Fransien kyk haar ’n oomblik agterna voordat sy weer aan die geselskap rondom haar begin deelneem. Werktuiglik lag en gesels sy, al voel sy nie werklik daarna nie.
Ná ’n rukkie maak sy haar doelbewus los uit die groep. Haar blik soek na Barnie, maar hy is nêrens te sien nie. Sy trek saggies aan Mitzi se mou.
“Mitzi, waar is Barnie? Ek wil so graag ’n bietjie met hom gesels.”
Mizi se oë dwaal deur die saal. “Ek sien hom nie nou nie. Kom gou saam met my, ek wil gaan kyk of die tweeling hulle nog gedra. Dalk kry ons vir Barnie langs die pad. Of miskien is hy al hier as ons terugkom.”
Hulle stap die ent na die gradeklasse toe al op die stoepe langs.
“Hier lê baie herinneringe,” mymer Fransien. “Maar ek is bly daardie tyd lê agter my.”
Mitzi klik haar tong simpatiek. “Ja, my ou maat, veral vir jou was dit nie aldag maklik nie. En vir Barnie.”
“Ek was altyd so jammer vir Barnie. Dis goed om te sien hy het nie letsels oorgehou nie.”
“Hoekom? Jy was altyd so beskermend teenoor hom, maar julle was feitlik in dieselfde bootjie. Ek dink jy is selfs meer as hy geteiter.”
Fransien sug. “Ek weet, maar ek kon dit nie help nie. Miskien omdat ek liefde by die huis gekry het, al was daar nie veel aardse goedere nie. Arme Barnie se huis was nooit vir hom ’n toevlugsoord nie. Geen kind behoort deur te maak wat hy as kind deurgemaak het nie. Weet jy, ek het altyd ’n rympie in my kop opgesê: ‘Tant Heila huil, Barnie is bang en oom Willem is wild.’ Dit het vir my die situasie in hulle huis opgesom. Woon tannie Heila nog in die spoorweghuis?”
“Nee, kort ná oom Willem se dood het Barnie haar kom haal. Sy bly nou in ’n woonstel nie te ver van hom af nie.”
Hulle is nou naby aan die gradeklasse en die gejil en gelag van die spelende kinders is duidelik hoorbaar.
“My twee sal seker buite wees. Hulle was baie opgewonde omdat hulle ‘groot skool’ toe kom, maar ek weet die speelgoed is die groot trekpleister. Gelukkig is hier ’n paar graad 11-dogters wat ’n ogie hou!” lag Mitzi toe hulle om die hoek stap.
Fransien steek in haar spore vas toe die speelterrein in sig kom. “Dis onregverdig! Hoekom het dit nie in ons dae ook so gelyk nie?”
Die klaskamers se buitemure is versier met tonele uit bekende sprokies, en die speelterrein is ’n lus vir die oog met sy lowergroen grasperke en helderkleurige speelapparate. Kinders swaai, gly, klim en klouter oral rond.
“Mamma! Mamma!”
Twee blonde dogtertjies storm roekeloos op hulle af. Fransien verstar. Asof in stadige aksie sien sy hoe die voorste een tevergeefs probeer uitswenk om ’n swaaiende swaai te vermy. Die hoek van die swaai tref haar teen die kop en sy struikel. Half verdwaas gaan sit sy op die gras en vat aan die diep sny bokant haar wenkbrou, wat onmiddellik begin bloei het.
“Eina! Eina … Mamma, dis seer!” Sy begin hartroerend huil.
Mitzi is dadelik op haar knieë langs die kleintjie. Sy raap haar in haar arms op en hou haar vas terwyl sy sagte trooswoordjies prewel.
“Toemaar, Mamma se skat, toemaar. Hier is Mamma. Kom, Mamma vee gou die nare ou bloedjies af. Kyk, hier is tannie Fransien. Sy is mooi, nè? Sy gaan gou vir Pappa vra om die motor nader te bring, dan gaan kuier ons vir oom Dokter. Hy sal die eina sommer gou-gou wegvat.”
Die ander kleinding het intussen styf teen Mitzi kom staan en haar lippies begin ook bewe.
4
Fransien spring in aller yl weg saal toe. Dankbaar dat sy gemaklike stewels aanhet, vat sy kortpad deur die tuin. Die plantegroei is baie ruig. Die skoolkinders mag nie hier kom nie en die struike en bome groei ongehinderd. Haar voete vind outomaties die pad deur die halfskemer onder die hoë bome deur.
Dan struikel sy oor iets en slaan neer op die dik grasmat. Sy is dadelik weer op haar voete en loer vinnig oor haar skouer. Sy verstar. Dis ’n mens oor wie sy gestruikel het!
Ten spyte van haar haas om by Daan te kom, draai sy om. Hoekom sal iemand hier lê en slaap? Sy vat aan die man se skouer om hom wakker te maak, maar die kop val slap agteroor en die oë staar leweloos in die niet.
Asof ’n slang haar gepik het, spring sy agteruit. ’n Paar oomblikke is dit asof haar brein weier om te registreer wat sy voor haar sien. Dan storm sy paniekerig in die saal se rigting. Sy moet by Daan kom!
Daan is in die middel van ’n jagstorie toe Fransien die saal binnehardloop en hom uitasem aan die arm gryp. Sy sukkel om te praat. Met ’n gedempte kragwoord vat hy haar stewig aan die skouers en skud haar.
“Wat is dit? Fransien! Wat is fout?”
Sy haal diep asem. “Die motor … Jy moet die motor na die speelterrein toe vat, een van die tweeling het seergekry.”
Sy
