draaistoel tot teen die muur skuif, “ek was nie daar nie, en die aangeleentheid het niks met intimidasie te make nie. Maar daar is ’n lykskouing op die oorledene gedoen. Lykskouings lieg nie. En Moord en Roof word nie ingeroep vir nonsens nie.” Hy stap om die lessenaar en kom staan byna teenaan haar. “Wat het daar werklik vanoggend met jou kind gebeur, mevrou Dorfling?”
Haar kop wil nie meer reguit dink nie. “Ek weet nie.”
Hy draai na die vrouespeurder. “Maak ’n aantekening dat die verdagte nie behoorlike samewerking wil gee nie.”
Uit die hoek van haar oog sien sy die vrou skryf iets. Sy skrik. Of sy dit wil erken of nie, sy is bang. Nie vir die waarheid nie, maar vir die onbekende terrein waarop sy beweeg. “Kan ek asseblief ’n kopseerpil kry?”
“Teken haar versoek aan,” sê hy vir die vrouespeurder en draai weer terug na haar. “Dis teen polisieregulasies om medikasie te verskaf tydens ondervraging. Antwoord nou my vraag: wat het daar werklik vanoggend met jou kind gebeur?”
Hy gaan nie ophou nie. Waaragtig nie. En haar kop wil bars. “Hy het verdrink. Ek weet niks meer as dit nie.”
“Hoe het hy dan in die bad gekom?”
Sy moet dink; herroep presies in watter volgorde die nag verbygegaan het.
“Alexander was heelnag wakker, besig om pleister af te kap met die beiteltjie. Hy was besmeer met sementpoeier en kaassmeer. Sy lyf was yskoud en ek wou hom probeer bad en by my in die bed tel om te kyk of hy nie tot ruste sal kom nie.”
Stofdroë mond.
“Die badwater was ingetap, maar hy het verseg om te bad voor die kaassmeerpot leeg was. My voete was seer en ek het op die bed gaan lê terwyl hy by die televisie gesit en die kaassmeerpot uitgelek het. Ek wóú nie slaap nie. Toe ek wakker word, het ek hom in die bad gekry.”
Water. ’n Stoel. Asseblief. Haar bene en voete kan dit nie meer uithou nie.
Hy beweeg weg uit haar persoonlike sfeer, kruis sy hande agter sy rug, stap kop vooroor geboë op en af in die kantoor. Toe hy agter haar instap, slaan die hoendervleis teen haar skouerblaaie uit. Hy is gevaarlik, weet sy. Genadeloos. Slim. As daar dan regtig iets in die lykskouingsverslag staan wat háár onder verdenking kan bring, moet sy haarself sterk maak, anders gaan hy haar op ’n onregverdige manier knak, so seker as wat die Here leef. Van almal in die wêreld is sy die allerlaaste een wat Alexander sou skade aandoen.
Hulle kan beweer wat hulle wil.
Sy sou nie.
“Jy sê die badwater was klaar ingetap. Beteken dit jy het die krane toegedraai voor jy aan die slaap geraak het?”
“Ja, ek het.”
“Die huis is oorstroom, mevrou Dorfling. Wie het die krane weer oopgedraai?”
“Alexander het graag met krane gespeel. Hy kon dit self oopgedraai het.”
“Sy geboorte, mevrou, was dit ’n normale geboorte?”
“Ek het vroeër gesê: twee weke vroeg, andersins normaal.”
“Hy is gebore toe jy reeds drie-en-dertig was; tien jaar ná jou twee ouer dogters. Wóú jy die kind gehad het?”
Die Vader weet hoe graag sy en Dawid ’n seun wou hê. Veral Dawid. Hy het nooit ’n geheim daarvan gemaak nie. Toe sy swanger word, was dit Dawid wat die nuus deur die dorp gesaai het.
As posmeester op ’n plattelandse dorpie het hy elke dag met baie mense omgegaan. Die poskantoorstoep was een van die dorp se gewilde geselsplekke. En mense het van Dawid gehou, hom maklik vertrou. Hy het altyd ’n oor gehad vir andere. Raad gegee met jaggewere, visstokke, boomhuise. Lief om saam met die manne poker te speel vir geld. Party Saterdae sy klompie rande op die perde verwed. Soms nog vir die dorpspan rugby gespeel. Flank. Ywerige ondersteuner by die gholfklub. Nie ’n groot drinker nie. Nie tóé nie. Dopmaak is een ding, het hy altyd gesê, suip is ’n ander ding. Erg oor geselskap en stories en grappe. Kon met so ’n aansteeklike dreun uit sy maag uit lag dat al die koppe in sy rigting draai.
Eintlik wou sy wag tot haar twaalfde week verbygaan voor sy die nuus uitlaat. Maar Dawid sou dit nooit tot dan kon stilhou nie. Sy het nie omgegee dat hy vertel nie, want sy was ewe bly. Teresa en Zettie ook. Hulle was toe nege en elf, en nog nie skaam oor ’n verwagtende ma nie. Het dit by die skool uitgeblaker, en voor haar agste week van swangerskap het die hele dorp geweet. Almal wat by die bank ingekom en met hulle deposito’s en banksake by die toonbank kom staan het, het uitgevra oor haar datum, of sy kon aanvoel of dit ’n seun of ’n dogter is. Kousies en gehekelde borslappe aangedra. Rate gegee oor sooibrand en rekmerke en borsvoeding, en die groeiende ronding van haar maag bekyk.
“As jy in jou boude dra, soos jy, is dit ’n seun,” het tannie Koekoes van langsaan gesê toe sy een laatmiddag met ’n paar jong skorsies uit haar groentetuin oorgeloop het. “Seuns los lelike rekmerke op mens se bobene. Jy moet jou bene saans ná badtyd met lou olyfolie invryf. Laat die botteltjie in kookwater lê.”
Jeremia van Miriam het al die pad van die lokasie af geloop om te kom sê as dit ’n klongtjint is, sal hy hom leer draadkarre maak en boomgom tap. En hy sal hom wys hoe om hoender te slag.
“En sê nou dis ’n meisiekind, Jeremia?”
Hy het gelag en sy kop gekrap. “Nee gottatjie, miss Ingrid, dan wis ek nou nie helemal so mooi nie. Miskien kan Miriam haar leer modderkoekies bak. Rondetjies wat mooigemaak is met seringbessies, soos die kloggoed daar by ons bak.”
Rosie van die koshuiskombuis, voorste vroedvrou van baie lokasiebabas, wat altyd Teresa en Zettie se klein geworde klere oorgeneem het, het ’n bottel boegoeasyn gebring.
“Is vir later as miss Ingrid se voete aan swelle gaan. En miss Ingrid moenie op missus se hurke in die tuin sit en werk nie. Juis die ander dag toe ek met die taxi hier verby is koshuis toe, toe sien ek miss Ingrid sit op missus se hurke doer by die rosebedding. Is ’n ding wat maklik miskraam maak om só te sit. Die Xhosavrouens het my geleer ’n mens sit nooit só voor die dag dat die kleintjie moet gebore kom nie. As die pyne styf opmekaar kom en dis druktyd, gaan hurk hulle teen ’n binnemuur, of sommer teen ’n boomstam, en ek sê miss Ingrid, net twee goeie drukke, dan’s die kleintjie uit.”
Almal weet alles van almal op die dorp.
Klompe kuiermense wat kom tee drink het; gebreide goedjies aangedra het. Dikwels was sy naar en sooibranderig, maar sy kon nie die VLV of die leeskringklub of saans se wyksbiduur mis nie. Die dominee en sy vrou het kom huisbesoek doen en gelees van Abraham en Isak en die offerlam. Agterna tot laat gekuier. By die tennisklub het hulle gespot dat sy ’n dubbelpaar uitmaak en gediskwalifiseer behoort te word.
Almal was bly.
Ná alles, die nuus van ’n laatlam was nuus vir ’n halfdooie dorp. Handjie vol mense saamgebondel in die bakarm van die berg wat soos ’n oervader agter die dorp uitgetroon het. En al het sy en Dawid nog net drie jaar op die dorp gewoon, was hulle reeds spontaan opgeneem in die hart van die gemeenskap. Dawid was op elke kommissie en raad en komitee, in elke span. Ook voorlagter en voordanser by elke bymekaarkomplek.
Hoe absoluut normaal was hulle nie.
Vleis gebraai. Vrolike karavaan-naweke by die see saam met Mirna en Lida en Hannah en hulle mans en kinders. Hegte kring gevorm, sy en Mirna en Lida
