kyk haar nie direk aan nie.
“Wel, hy is en hy is ook nie,” sê Adam. “En moet nou nie vir my kom sê die woorde klink kripties nie, professor. Wag en kyk self.”
“Kom hy dan huis toe vir Kersfees?” vra Jansie en smeer dik botter op die sagte brood om sommer dadelik te eet.
“Ek weet nie,” antwoord Anna rustig en teug aan haar tee. “Hy laat mos nooit weet nie.”
“Vabond,” brom Adam. “Hy kom ook met moord weg en dit net omdat hy Kiewiet is.” Maar hy kom soen sy ma goedig op haar kroontjie toe hy uitloop om Karel by hul kantoor te gaan ontmoet.
Dis op die punt van Jessica se tong om meer uit te vra oor Kiewiet, maar sy byt die woorde terug. Wat sal sy nou nuuskierig wees oor ’n wildvreemde man? Dis tog duidelik dat sy eie mense nie veel erg aan hom het nie.
Sy verwonder haar opnuut oor Anna se bedaardheid toe hulle Populier toe ry en die vrou glimlaggend beken hoe baie sy uitsien na haar eerste kleinkind se koms. Dié mens het ’n innerlike stilte wat ver anderkant gelatenheid of berusting lê, besef Jessica. Iewers langs die pad moes sy gely en oorleef het.
Sy wil-wil daarna uitvra, maar toe hou Anna langs ’n koringland stil waar die stof hang soos wat twee groot stropers spook om die oes af te kry. Anna klim uit, buk by die venster en sê: “Ek hoor net gou by Stephen hoe ver hulle is. Sit ’n rukkie, hoor!”
Jessica tuur met vernoude oë oor die geelwit branding van die lap koring naaste aan haar en kry die nou bekende geur van ou hout. ’n Briesie laat die blink halms dein en vloei en sy wens skielik om soos ’n kind daarin te spring en weg te raak. Hier sal ’n mens maklik kan vasgroei, dink sy loom. Anna kom klim in en hulle ry haastig huis toe. Sara het vandag vry, beduie Anna, en Karel kom aans terug van die kantoor af om Stephen-hulle by die droogoond te gaan help. Hy sal vroeg wil eet, want die koring is baie klam en hulle sal naglank daar sit.
Jessica het lus om Populier alleen te verken toe haar aanbod van hulp met kos maak van die hand gewys word. Sy en Karel stap saans lang ente, maar nog nooit het hy voorgestel dat hulle in die rigting van Kiewiet se plek loop nie. Nou kies sy koers deur die blougroen skemering van die populierlaning, draf die laaste entjie met die grondpad om die kop langs en is effens uitasem toe sy by die dam kom. Sy loop verby die ry kerspopuliere op die oewer, skrik ’n slag haar hart koud toe ’n paar wildeganse snaterend uit die riete opvlieg en sy voel die pols in haar kuiltjie klop toe sy die oop werf met die drie rondawels betree.
Sy staan ’n rukkie en kyk. Dis so ’n anderster plek. Daar kleef ’n stilte saam met die vars veldgeur aan die ronde sandsteenmure en die dig gedekte grasdakke. Die grond in die lapa is glad gevee asof iemand elke dag met ’n grasbesem kom om die boonste lagie sand en stof te verwyder. Wie Kiewiet ook al is en waar hy hom ook al bevind, hy is nie ’n man wat sy plek ashoop toe sal laat gaan nie. Alles is pynlik netjies. Die vensters blink pas gewas, maar staan bot gesluit en die drie buitedeure is gegrendel. Sy loop tot in die skadu van die lapa se grasdak en kyk ondersoekend rond. Ten spyte van die bekoring, besluit sy, is dit nie ’n plek wat ’n mens welkom heet nie, Dis wel ’n warm nes in die oopte, maar die boodskap is: bly weg!
Sy tuur oor die rooipers dam waar die sakkende son vuurmaak in die water, kyk hoe ’n verdwaalde bosluisvoël verbysweef en verlate in die top van ’n wilg op die oorkantste oewer gaan sit. Hier, dink sy vredig, sal ’n mens kan wegraak, maar hier sal jy ook jouself vind …
Sy skrik op toe ’n motordeur iewers klap, draai vervaard om. Sy is glad nie voorbereid op die verskyning van ’n lang man wat met haastige, knarsende treë om die rondawel kom nie. Hy steek vas en sy hande gaan na sy heupe. Sy stem is yskoud toe hy vra: “Kan ek help?”
Verskeie los gedagtes gaan soos ’n hand vol klappers in haar kop af. Sy het hom met ’n oogopslag herken. Mevrou Geyer se Clark Gable-sonder-snor. Die TV-nuusman Loek de Jager. Dié slag sonder sy deftige pak en das in ’n swart oopnekhemp en effens verweerde denimbroek. Hý met sy brandende swart oë en volmaakte mond, hier op Kiewiet se plek. En hy lyk so tuis. Haar mond sak oop. “Maar … u is mos …”
“Bill Clinton,” sê hy pront en kyk haar sonder die geringste spoor van ’n glimlag aan.
Sy staar terug, merk die bekende trekkie van siniese verveling om die mond. Nou ja, dink sy opeens heeltemal nugter, twéé kan probeer snaaks wees. Sy tik met haar vingers op haar hart. “Maggie Thatcher,” sê sy. “Maar wat maak u so ver van u eie plekkie af?”
Die donker blik vernou toe sy koeltjies op ’n antwoord wag. Toe trek hy argeloos ’n skouer op. “Ek vlug hierheen as ek van Hillary se oorheersing wil wegkom. Dis tog logies. Maar wat maak ú hier? Met al u weliswaar verouderde ervaring in óns veld, behoort u te weet hoe gevaarlik vreemde terrein is?”
“Nie halfpad so gevaarlik soos ’n ambisieuse vrou nie, Billy.” Sy glimlag opeens lief met hom. “Maar toe maar, hier by Kiewiet sal jy veilig wees. Hy duld glo niks nonsens nie. Almal dans na sy pype omdat hy so spesiaal is. Nie dat ék hom al ooit gesien het nie, maar ’n mens sou sweer hy swaai die septer hier. Vreemd dat iemand in sy afwesigheid so kan regeer, nè?”
Toe draai sy om en begin ligvoets wegdraf kerspopuliere se kant toe. Sy is al ’n ent op die oewer weg toe sy Loek de Jager duidelik oor die water hoor skree: “Tata, Maggie!”
“Baai, Bill!” skree sy terug en hol vinniger. Halfpad in die koelte van die digte laan gaan sy brandasem staan. Toe vou sy dubbeld en begin lag. Sal mevrou Geyer nie in die wolke wees as sy haar hiervan vertel nie? Dis nou as sy haar ooit gaan glo. Sy wat Jessica is, het mooi Loek de Jager ontmoet en sy mense noem hom sommer Kiewiet. Dis net logies, soos hy self sou sê, want daardie kiewietnes van ’n plek is die ideale wegkruipplek vir ’n beroemde gesig wat die kollig wil ontwyk. En sy kan dit begryp. Met sy soort voorkoms is hy seker ’n gesogte prooi vir al wat broekjagter en sosiale gryper is.
Jessica skud haar kop vir haarself en stap aan. Wel, ontken kan ’n mens dit nie. Die man is onmoontlik aantreklik en sy kan verstaan dat sekere vroue histeries raak oor hom. Maar, besluit sy toe sy weer begin stap, by my sal niemand hoor dat Kiewiet, alias Loek de Jager alias Bill Clinton, opgedaag het nie.
Hoe nader sy aan die huis kom, hoe sterker word die vermoede dat al die Malans hom in elk geval te wagte is. Hulle beskerm sy privaatheid soos kiewiete wat lamvlerk draaie om die nes gooi om die aandag af te lei. Karel wat van homself en Adam in een asem praat en dan van Kiewiet. Kiewiet wat ’n De Jager is en nie ’n Malan nie. Tog is hy Anna Malan se kind, dit weet sy bo alle twyfel as sy aan die mooi vrou se sterk gelaatstrekke dink. Die groot oë met die digte wimpers ook. Net háre is blou soos Karel s’n. Loek moes sy De Jager-pa se gitswart kyk geërf het.
Sy is so ingedagte dat sy nie vir Karel sien waar hy stil by die voordeur op haar wag nie. Selfs in die laat lig lyk hy bleek en ontstemd. Sou hy ergerlik wees omdat sy alleen gaan stap het?
“Ek was daar by Kiewiet se plek,” bieg sy doodeerlik, maar hy raak lig aan haar skouer.
“Natuurlik, dis baie mooi daar.”
“Nou maar wat pla dan?” vra sy baie sag.
Hy trek sy asem in en sy stem is vol gedempte drif: “Adam het die vakansie by ’n vriend van hom gehoor dat Daniël Krause ook van volgende jaar af by die universiteit van Noordwes aangestel is. En … hy is van sy vrou geskei. Het jy dit gewéét, Jess?”
Dis of die soel skemering plotseling om hulle wegsak. Sy staar blindweg na hom. “Nee …” antwoord sy hees. “Nee, ek gee jou my woord dat ek nie geweet het nie.”
3
