Lani betrag Jan-Erik en vra koel: “Skort iets met jou gehoor, Jan-Erik? Ek het gesê jy is die regte man – jy is die man wat deur oom Awie gestuur is, want jy lyk soos ’n gebore dorpenaar.”
“As ek soos ’n plaasjapie lyk …” Jan-Erik stoot sy vingers deur sy windverwaaide kuif en voel-voel aan die donker baardstoppels aan sy kake en ken. “Ek vra om verskoning, maar oom Awie se versoek was so onverwags dat daar nie tyd was om te skeer of ’n snyerspak aan te trek nie. En die suidooster was natuurlik in my hare.” ’n Glimlag plooi om sy lippe en versprei na sy staalgrys oë. “Gaan jy my nou met die hand groet of is dit iets wat net ons plaasjapies doen?”
“Ag, jammer, Jan-Erik. Ek dag jy hou jou hand uit met die hoop Danika deel haar skyfies met jou.” Sy steek haar hand uit en snak amper hardop na haar asem. Die aanraking stuur stuwende opwinding deur haar, warm en aangenaam en terselfdertyd verwarrend. Iets vreemds gebeur, besef sy, bewus van haar versnelde hartklop, die onbekende flikkering in haar maag, die wyse waarop haar hand tintel toe sy groot hand om hare sluit.
Sy, Lani Taljaard, wens haarself jare lank al geluk omdat geen man nog daarin kon slaag om haar gedissiplineerde emosies te versteur nie, maar Jan-Erik van Eeden is die bron van onbekend erotiese sensasies in haar, erken sy onthuts aan haarself.
Daar moet ’n wet wees teen mans wat so onweerstaanbaar sexy lyk.
Sy kyk op en verdrink dadelik in sy oë. ’n Sweem van ’n glimlag pluk aan sy mondhoeke. Wat ’n pragtige mond! Sy het nooit besef mans kan ook mooi lippe hê nie. Om net na hom te kyk, is pure sensuele genot, soos om ’n sappige, soet vrug te eet.
Die begeerte oorweldig haar byna om met haar vingers oor sy onderlip te streel en die tekstuur van sy vel te ontdek. Sy wil sy speelse glimlag deel maak van haar. Terselfdertyd vou ongelooflike warmte haar soos ’n kombers toe.
“Hoekom soen julle nie net en kry klaar nie?” vra Danika wrewelrig, die joos in vir die astrante duiwe wat haar vis en skyfies verslind het, en steeds te na aan haar kom vir haar gemoedsrus.
Selfbeheersing is haar enigste wapen, herinner die innerlike stemmetjie van Lani se trots haar. Sy laat Jan-Erik se hand tydsaam gaan en sê vertroulik aan hom: “Die magtige dreuning wat jy so pas gehoor het, voorspel nie ’n donderstorm nie – dis Danika se hongerpyne wat haar so laat lawaai. Danika, raak ontslae van die duiwe en groet die plaasjapie.”
“Die duiwe vertrap my al ’n halfuur lank, maar jy maak asof ek onsigbaar is. Hoekom jaag jy hulle nie weg nie? Hulle wil nie na my luister nie,” kla Danika terwyl sy haar verkyk aan Jan-Erik.
“Skoert, duiwe!” beveel Lani in haar strengste stem, maar word natuurlik deur Danika se geveerde gaste geïgnoreer.
“Skoert!” bulder Jan-Erik en klap sy groot hande vlak langs Danika se kop.
Danika wip van die skrik en gryp na haar regteroor, terwyl die duiwe protesterend na die naaste tafeltjie fladder om ander kliënte te loop irriteer. “Agge nee, man, wil jy nou my oortrom laat bars?” vra sy ergerlik, staar hom oomblikke lank gegrief aan en sug voordat sy vervolg: “Sjie … Lani het altyd ‘sjie’ gesê – sy sê dit eintlik steeds af en toe, maar haar ma sê sy wil eintlik ‘eish’ sê …” Sy byt haar onderlip vas en maak ’n ergerlike gebaar: “Nee, ek praat ’n klomp tjol! Dit is jou skuld, Jan-Erik. Jy lyk vreeslik aantreklik in jou plaasklere – is jeans en gholfhemde julle plaasjapies se amptelike drag? My pa sê toe my oupa jonk was, was safaripakke die amptelike drag van alle mans met gespierde bene – en die ouens met dun kuite het twee paar kniekouse gedra om beter te lyk.”
“Danika, wat wil jy nou eintlik vir Jan-Erik sê?” vra Lani diplomaties, bewus dat Danika nie kan ophou praat wanneer sy senuweeagtig is nie.
Danika verkyk haar nog ’n oomblik aan Jan-Erik en sug weer. “Ek het mos gesê: Dis Jan-Erik se skuld. Dink jy nie ook dis net ’n sonde en ’n versoeking vir ons arme meisies as ’n man so groot en gespierd en alles is wat Jan-Erik is nie?”
Jan-Erik se laggie is kort, sy uitdrukking ongelowig. “Vertel jy elke man wat jy ontmoet dat hy aantreklik is, of skeer jy die gek met my omdat ek byna jou oortrom laat bars het, Danika?”
“Ek was amper doof, maar my visie is twintig-twintig. Daardie man met die maer skouers en dun armpies en groot adamsappel, is nie aantreklik nie. Sy blonde haartjies is te yl en hy het amper nie ’n ken nie. Moontlik is hy van die Europese adelstand, want sommige van hulle het ook hul kenne weens ondertrouery verloor. Ek komplimenteer net mans wat werklik aantreklik is, want hulle stel tog nie belang in alledaagse meisies met moederliefde in hul harte nie. Maar ek het lankal geleer om nie oor die maan of ’n aantreklik man te huil nie.”
Jan-Erik kyk Danika oorbluf aan, kug ongemaklik agter sy hand en rig ’n onbegrypende blik op Lani. “Is sy altyd so?” vra hy gedemp.
“Ja, maar net as sy dink ’n man is uiters aantreklik, of as sy honger is,” verduidelik Lani ernstig en klap hard op die tafelblad toe ’n duif op haar skouer land.
“Is sy honger?” vra hy vertroulik, sy kop nader aan Lani wat stip na sy sonbrons vel bokant die oopgeknoopte kraag van sy gholfhemp staar.
“Ek dink so, want die duiwe het haar middagete verorber. Myne ook, maar ek is nie meer honger nie. Sal ons ry?” vra Lani oënskynlik opgewek, maar in werklikheid tam van haar stryd teen die lam gevoel in haar maag en bene, en haar begeerte om doodstil te bly sit en Jan-Erik vir die res van die dag net aan te staar.
“Is julle nie moeg na die lang rit nie? Ons kan rustig saam middagete geniet, ’n koppie tee of koffie drink en nog voor tweeuur in die pad val. Ons behoort dan teen vieruur tuis te wees as als goed gaan,” stel hy voor, trek ’n stoel nader en gaan sit langs Lani. “Vis en skyfies weer vir jou, Danika?”
Voordat Danika kan antwoord, val ’n onverwagte skadu oor Lani. Sy kyk op in Rikus se toornige gelaat en frons verbaas.
“Hoekom het jy vir my gelieg, Lani?” Rikus druk met sy linkerhand op die tafelblad, sy regterhand op die rugleuning van haar stoel, buig sy gesig dreigend tot digby hare, agterdog en woede in sy oë.
“Nog ’n ylende, honger mens,” sê Lani vies. “Hoekom draai jy hier rond, Rikus? Sou julle manne nie strand toe gegaan het nie?”
“Jou ma glo haar mooi, slim dogtertjie gaan by ’n liewe ou oom en tannie op Silwersee kuier, maar intussen het jy ’n geheime vakansie saam met ’n wildvreemde man gereël. Ek kan my eie oë nie glo nie! Dat jy so agterbaks en onbetroubaar kan wees, is erg genoeg, maar om boonop die onskuldige Danika te dwing om saam met jou te lieg, is verregaande! Of gaan jy nou vir my sê jou ma weet van al jou skelmstreke?”
“Haai! Hou op, jong!” Danika pluk Rikus so hard aan die arm dat sy elmboog knak en hy verplig is om orent te kom en na haar te kyk. “Dit is beter,” sê sy selfvoldaan en glimlag innemend. “Ek wed jou honger maag het ook jou breinselle aangetas, daarom praat jy nes ek ’n klomp tjol. Oom Awie Badenhorst het dié gawe plaasjapie gestuur om ons na Silwersee te vergesel. Sy naam is Jan-Erik van Eeden. Jan-Erik, dis Rikus Vermaak. Hy het saam met ons grootgeword en dink hy is ons heeltydse lyfwag, maar eintlik is hy net lastig en ’n klikbek.” Sy draai na Rikus en dreig: “Waag om so ’n liegstorie oor Lani en hierdie Jan-Erik by haar ma aan te dra, en ek vertel jóú ma wat jy verlede Desember saam met Elize …”
“Danika!” val Lani haar gou in die rede. “En jy, Rikus, het juis oom Awie se selnommer. Bel hom en vra hom om ’n verduideliking. Ek weet nie of Jan-Erik sy vuiste gebruik wanneer ’n man hom irriteer nie, maar hy is na alles ’n plaasjapie en hulle kan, soos ons weet, humeurig
