a, Danika! Ons help mekaar altyd, en ons is maats vandat ons saam in die kerk op ons doopdag gehuil het,” sê Lani partydig en glimlag paaiend vir Rikus. “Wil jy saam met ons ’n koppie tee of koffie drink, Rikus? Of wil jy oom Awie eers bel, my inmengerige vriend?”
“Ek maak altyd ’n gek van myself omdat ek … e … ek verantwoordelik voel vir julle twee meisies,” mompel hy en kyk skuldig na Jan-Erik. “Jammer oor die misverstand, Jan-Erik. As jy wil hand gee …”
“Bly te kenne, Rikus,” groet Jan-Erik ongesteurd en groet Rikus met die hand. “Ek is seker die meisies se ouers waardeer jou besorgdheid oor hulle. Ek verseker jou ek is bo verdenking, want ek is met my werk getroud, en veels te besig om meisies uit te neem. As dit jou meer gerus sal laat voel: Ek sal waghond speel en jou laat weet as Lani geheime vakansies met vreemde, onbetroubare mans reël.”
Lani merk Jan-Erik se veelseggende glimlag en vra belangstellend: “Moet ek gevlei of beledig voel?” Sy sien die ingenome uitdrukking op Rikus se gesig en sê ergerlik: “Jy is ’n wrak na jou eksamen, Rikus, want jy ly boonop blykbaar aan geheueverlies. Het jy vergeet ek gaan nooit meer as drie maal met dieselfde man uit nie? Wat op aarde laat jou dink ek het ineens in ’n sedelose flirt verander wat geheime vakansies met onbekende mans reël? Genade, man, kyk na my: Ek is nog Lani, nie ’n … e … verleidster nie.”
“E … ja. Ek bedoel, ek weet dit eintlik, maar noudat jy so lank weg gaan wees en seker nie gereeld huis toe sal kom nie … My pa is bereid om vir my ’n nuwe motortjie te koop wat ek dan oor ses-en-dertig maande teen ’n lae rentekoers van hom sal koop, maar brandstof en verblyf is duur. Ag, wat ek eintlik wil sê … Solank jy … en Danika, natuurlik, net sal onthou dat ek en die ander manne altyd bereid sal wees om julle te help.”
Danika klik met haar tong. “Rikus, as dit ’n liefdesverklaring aan Lani was, bars ek in trane uit. Jou arme man, lees jy nie liefdesromanses nie? Vra my ma om vir jou ’n paar van haar boeke te leen, want sy het hope. Moet net nie haar boeke met vuil hande lees nie, want dan gee sy jou ’n draaiknyp wat jy nie sou verwag nie.”
“Weet jy, ’n duif sit op jou kop, Danika?” Rikus klink nydig en staan op. “Ek waai nou. Tot siens, julle meisies … jy ook, Jan-Erik. Lani, ek sal nou en dan vir jou ’n boodskap stuur. Sien, julle!” groet hy en draf oor die grasperk weg.
Die drietal om die tafeltjie roep hom groetend agterna, kyk na mekaar en wag swyend dat iemand moet praat.
“Sien jy nou, Lani? Rikus het nie ontken dat hy jou liefhet nie,” kom dit met ’n selftevrede glimlaggie van Danika wat met ’n versigtige wysvinger steek-steek na ’n duif wat op die tafel sit.
“My liewe mens, na al die jare besef Rikus jy is soos ’n druppende kraan wat nie ophou as jy jouself van iets oortuig het nie. Trou Rikus môre met Sanet of Janet, sal jy na tien jaar nog glo hy is verlief op my,” antwoord Lani onverskillig.
“Hoekom ken ek hulle nie? Rikus het niks oor Sanet en Janet vir my gesê nie. Was hulle saam met ons op varsity?” vra Danika.
Lani blik moedeloos na Jan-Erik en glimlag halfhartig.
“Is dit die duif of die hongerte, Danika? Iets tas jou logika aan,” sê Jan-Erik gemoedelik, staan op en tel die duif van die tafel af.
“Einaaa!” skree sy skril toe dit voel of die duif se kloue in haar hare gaan vashaak. “Deksels, man, ek het juis probeer om die duif sonder drama hier weg te kry, en nou mik die dier se kloue na my hare se kant toe!”
“Hou jou in, Danika!” fluister Lani blosend, bewus van die laggende kliënte aan die tafeltjies om hulle. “Goed, jy kan gerus maar bedaar. Die probleem is opgelos,” knor sy toe Jan-Erik die duif in die lug gooi.
Danika spring op: “Gaan koop asseblief vir ons lekker eier-en-kaastoebroodjies en koeldrank. Ek sal liewer in my motor eet, want hier in die Kaap is die duiwe lastiger as vlieë. Ek gaan nou dadelik loop en in my kar klim. Bring asseblief my kos en koeldrank soontoe, Lani. Baie kos. Ek is ekstra honger na my ure lange stryd teen die ongeskikte duiwe.”
“Natuurlike jogurt en fonteinwater, Danika. Jy het gesê jy begin ’n nuwe lewe met gesonde eetgewoontes,” terg Lani haar.
“Ons sal wel iets gesonds en lekker vir jou koop, Danika,” beloof Jan-Erik en staan saam met Lani op. “Kom ons loop,” nooi hy hoflik.
Sy knik en sluit by hom aan. Daar gebeur iets wonderliks in sy teenwoordigheid, want sy ervaar ’n gevoel van warmte en sekuriteit wat haar omring vanaf die oomblik toe sy die eerste maal in sy oë gekyk het, en sy stap saam met hom die restaurant binne.
Hulle dra hul pakkies na die toonbank, maar sy lang vingers sluit ferm om haar gewrig toe sy geld uit die toegeritste sakkie van haar jeans wil haal. “Oom Awie het my gevra om vir julle middagete te betaal. Ek betaal vir alles, hoor.”
Die warmte van sy hand stuur pyltjies van genot deur haar lyf, en sy praat met ’n ongewone ademloosheid toe sy protesteer: “Ons kan nie op die arme oom Awie teer nie!”
Hy hou nog haar hand vas, onbewus van die roekelose gepols van haar bloed deur haar are, en lag gerusstellend, sy kop digby hare. “Die arme oom Awie is skatryk en fiks en gesond op die ouderdom van byna sewentig. En as Danika gewig wil verloor: Oom Awie draf elke oggend tien kilometer om die rugbyveld – dis veiliger as die oop pad, want daar is ’n groepie wat gereeld soggens saamdraf.”
Sy geur vul haar longe, warm en anders, ’n aardse geur soos ’n man moet ruik, maar sy besef ook sy durf hom nie weerspreek nie, want haar stem sal haar emosies teenoor hom verraai. Sy knik net en hoop hy aanvaar haar gedwonge glimlag as ’n woordelose dankie.
“Waar het jy jou motor geparkeer?” vra sy toe hulle by die restaurant uitstap, dankbaar dat sy nie meer soos ’n uitasem bakvissie klink nie.
“Agter julle motors.”
Sy kyk verras en skepties na hom en besef hy hou haar dop, maar die uitdrukking op sy gelaat verraai niks meer as vriendelike belangstelling nie. “Hoe weet jy watter motors behoort aan ons?”
“Oom Awie het die registrasienommers en beskrywings van julle karre by jou ma gekry. Oom Awie sê jou ma is dokter Taljaard. Is sy ’n mediese dokter?”
“Nee – ’n doktor met ’n graad in finansiële bestuur of iets dergeliks oninteressant. Jy weet – ryk mense wat weet hoe om nog ryker te word.”
Jan-Erik knik instemmend.
“Dit maak my senuweeagtig – of dalk voel ek net skuldig omdat ek nie in die eiendomsmark belang stel nie. Ek weet my ma sou oneindig dankbaar gewees het as ek haar eiendomsfirma eendag by haar sou kon oorneem. Orion Internasionale Eiendomme behoort al geslagte lank aan ons familie. Maar dis genoeg oor my. Boer jy op jul familieplaas?”
Jan-Erik glimlag wittand in die son en antwoord skertsend: “Het ek jou sowaar oortuig ek is ’n plaasjapie?”
“Wel …” Sy wikkel haar neus nadenkend. “Ek het aanvaar jy is ’n dorpenaar, maar jy het na jouself as ’n plaasjapie verwys. Dit lyk asof jy dikwels in die buitelug werk, want jy is so mooi bruingebrand dat ek soos ’n spook langs jou voel. Wat doen jy?”
“Help tant Ragie in haar yslike groentetuin of lê op die strand wanneer ek lui is. As jy lui raak, kan jy saam met my strand toe kom.”
“Sluit jou uitnodiging Danika in?”
