jy is al op die strand.”
“Dis niks.” Sy vermy sy soekende oë. “Ek was nie baie lus om te kom nie, maar bly ek weg, dink Alfons dalk ek is snaaks.”
“Nee wat, hy sal nie so dink nie,” sê hy, en laat die twee seuns toe om vooruit te loop met die smal paadjie. Toe hulle buite sig is, hou hy haar aan die arm teë. “Ons twee hoef nie te gaan as jy nie regtig lus het nie. Kom ons gaan stap sommer net ’n ent, toe wat.”
Sy kyk op in sy besorgde, gawe oë en ’n toegeneentheid roer skigtig in haar. Dit is ook so dat Paul nie mooi weet hoe hy dit met haar het nie. Die afgelope tyd vermy sy hom, of probeer dit ten minste so onopsigtelik moontlik doen.
“Nou goed,” sy glimlag toeskietlik, “kom ons stap eers ’n entjie en dan gaan eet ons saam met die ander op die strand.”
“Reg,” antwoord hy ingenome, en neem haar hand styf in syne toe hulle omdraai in die smal paadjie en weer die dorp in stap. Ouder gewoonte loop hulle luilekker en verkyk hulle aan die huise, waai vir al die bekendes en hoef maar net hul oë te lig om die beboste berg wat Die Vallei omsluit, te sien. Alles hier is altyd opnuut mooi.
In ’n ruie laan wat reghoekig met die berg loop, hou hy haar in die lang skadu van ’n digte struik terug.
“Is dit vir jou ook so onbeskryflik mooi hier in Die Vallei?” vra hy sag.
“Dit is, ja. Dis of dit selfs mooier word namate ’n mens ouer word en besef hoe ongerep die plek eintlik nog is.”
“Hm … En ek word liewer vir die mense ook.”
’n Skielike skuheid laat haar stilbly sodat hy angstig sê: “Danien? … Hoor jy my?”
“Ek hoor, Paul. En dit is ook so. Mense aan wie ’n mens in die kwartaal nooit dink nie, is vakansies so na aan jou dat jy wil huil as jy dink jy moet weer groet.”
“Juis, maar dis nie van almal ewe waar nie. Ek het die laaste tyd spesifiek aan jou gedink. Selfs meer as gewoonlik.”
“O?” Haar asem raak vlak. Sy wens sy kan voorgee dat sy nie gehoor het wat hy sê nie. En sy is hoegenaamd nie voorbereid daarop toe hy sy hande op haar skouers sit en haar sagkens nader trek nie.
Sy raak slap van skrik toe sy volgende woorde gesmoord kom: “Danien, ek is soveel jare al verlief op jou. Maar jy is so mooi … Só mooi … ek het gedink daar sal duisende op jou spoor wees.”
“Jy oordryf mos nou,” sê sy met ’n kalm glimlag, maar haar oë is wydgesper.
Hy skud sy kop heftig. “Nee. Ek oordryf glad nie. Trouens, ek het al begin dink dat alle mans in jou onmiddellike omgewing blind moet wees. Later het ek begin dink dat dit jy is wat nie kan besluit wie die naaste aan jou is nie, want jy’t dan nooit iemand hierheen saamgebring nie. Byna al die ander meisies het in die een of ander stadium ’n studentevriend saamgebring.” Hy buig sy kop effens om haar speurend aan te kyk.
“Ek … nee, ek het nooit nie, dis waar. Want daar was nie juis iemand wat só spesiaal was nie …” stamel sy. En toe met ’n skielike drif: “Ek glo nie daaraan om ’n man aan ’n lyntjie te hou nie, Paul.”
Daar sak ’n stilte waarin sy vingers stywer om haar skouers klem. Toe sê hy: “Jy is reg. So hoort dit ook. Maar, Danien, ek wil jou bitter graag beter leer ken. Of liewer, anders leer ken. Mag ek?” Voordat sy ’n woord kan sê, kom sy lippe op hare neer en sy arms skuif om haar.
Ons ken mekaar so goed, dink sy in haar agterkop, dat ek hom nooit willens en wetens wil seermaak nie. Hy is seker die gaafste man wat ek ken. ’n Meisie behoort baie gevlei te voel oor sulke attensies, komende van ’n aantreklike man soos Paul Hough. En – met hom is ’n mens nooit oneerlik nie.
Toe hy sy kop lig, is daar ’n hartseer laggie om sy mond.
“Nie juis rasend entoesiasties nie, nè?”
Sy skud haar kop ontstemd. “Nee … ek bedoel … ek weet nog nie. Veral nie nou nie. Miskien glad nie dié vakansie nie, Paul. Daar is te veel nuwe dinge wat op my wag en waarvan ek bitter onseker is.”
’n Klein fronsie vorm tussen sy wenkbroue, maar daar is skamper huiwering in sy oë toe hy vra: “Is dit nie dalk Alfons nie? Sy skielike verskyning hier het almal aan die fladder, weet jy.”
Dis of haar keel wil toesnoer.
“Haai,” begin sy onbeholpe, maar slaan gou oor na ’n nonchalante, “… en ek dag nogal julle twee is sulke goeie vriende, Paul. Is jy nie bly hy’s terug in Die Vallei nie?”
Sy mond klamp toe en hy kyk ver oor haar kop berg se kant toe sodat sy onwillekeurig diep asem intrek. Hou op, maan sy haarself. Hou tog op om aanhoudend onkant gevang te word as iemand net Alfons se naam noem.
“Ek is bly hy is terug,” sê hy skielik asof hy dit so gou moontlik van sy hart af moet kry. “Alfons is die één vriend wat oor die jare heen altyd dieselfde gebly het. Van hom kan ’n mens seker wees, het ek gedink. Want, Danien, ek plaas ’n hoë premie op egtheid. My vriende kan eksentriek wees, hulle kan soms verkeerd wees soos wat ek ook maar is, maar hemel tog,” sy stem het geklim, “hulle moet eg wees!”
Sy voel hoe droog haar mond is toe sy vra: “Wat laat jou twyfel aan Alfons se egtheid?”
“Ek weet nie mooi nie. Hy is nog Alfons. Ek voel dit in my murg. En tog is hy anders.”
“Hoe anders?” por sy angstig.
Hy sug en haak by haar in om weer aan te stap.
“Kyk, Danien, ek kan nie my vinger daarop lê nie. Ek hou van die man, maar dit lyk nie vir my asof hy juis ons vriendskap meer wil hê nie. Hy was nog nooit by ons vandat hy hier aangeland het nie. Hy praat skaars met my.”
“Hy’t dan altyd daar by julle geboer!” sê sy verstom en verswyg net betyds dat hy wel nog soms by hulle aan huis kom. Al is dit nou om met Frans indringend te gesels en haar skaars ’n blik te verwerdig.
“Ja …” sê hy ingedagte, “ek en hy het baie nagte omgesels. Veral hier in ons tienerjare. Hy’t tóé al ’n oog op jou gehad, hoor. Maar ons het albei tóé besluit dat jy nie die tipe is met wie ’n man ’n vakansieromanse aanknoop nie.”
Opwinding gly veerlig langs haar rug af. “Het julle my dan bespreek?” vra sy geskok, half oorstelp.
“Maar natuurlik!” Hy lag en gee haar arm ’n drukkie. “Jy’s tog ’n grootmens, Danien. En jy gaan onderwys gee. Weet jy dan nie hoe sulke opgeskote seuns praat nie? Natuurlik het ons oor jou gepraat. Vuriglik voor mekaar ontken dat ons op jou verlief is en jou met kamma objektiewe oorgawe bespreek. Van jou pragtige rooi hare tot jou fyn enkels, en so aan.”
“Wel!” is al wat sy kan uitkry, en sy weet sy gaap hom onverbloemd nuuskierig aan. Sy sou haar nuwe onderwyspos wou gee net om presies, elke woord, te weet wat hulle destyds oor haar gesê het. Maar vra, sal sy nie.
“Miskien,” sê hy sag, “is dit juis waarom daar nooit iets gebeur het nie. Dit was ’n soort uithouwedren tussen my en Alfons. Sou een van ons jou in alle erns nader, sou die ander mos weet van die groot liefde.”
“Dit klink asof julle buitendien weet.”
Dis
