het met die stoeppaal opgeklouter,” sê hy gewoonweg, en gaan sit op die leunstoel by die venster. Hy strek sy lang bene voor hom uit en vou sy bruingebrande arms agter sy kop. Sy ooglede sak lui oor sy oë en hy beskou haar met ’n fyn glimlaggie. Dit bring haar tot haar sinne.
“Wat makeer jou?” vra sy kwaad. “Dis my slaapkamer dié.”
“Ek weet,” sê hy met spyt, sodat sy hom verbaas aanstaar. “En ek sou dit nie normaalweg vir ’n rendezvous gekies het nie, maar nou ja, jy wou nie afkom ondertoe nie.”
“Rendezvous?”
“Ja. Met my Goeie Fee, sien.”
“Loop soek vir jou ’n ander een om jou stoep te vee, Alfons. Ek is doodseker daar loop baie beskikbare en gewillige feetjies rond op soek na ’n geleentheid om goeie werkies te doen.”
Hy lag sag en staan op, kom tot by haar en neem die deken uit haar hande. Hy sit dit ewe netjies op die voetenent van haar bed neer en toe hy weer na haar kyk, is sy oë vol erns en kommer. Maar sy lig haar ken.
“Ek verstaan jou nie,” sê sy met ’n sug. “Maar jy moet nou loop …”
“Eintlik moet ek, ja, maar nou is dit ook so dat jou slaapkamer die perfekte plek is om met jou te gesels. Niemand sal ooit vermoed dat ek hier is nie.”
“Hoe bedoel jy nou?” vra sy, en voel hoe ’n bewing in haar bene begin en boontoe sprei, sodat sy haar hande styf voor haar vasklem. Sy wens hy wil tog nou loop. Behalwe die vrees dat haar ouers sal hoor hoe fluisterpraat sy met iemand, of dat Anel dalk nog sal kom kyk, kan sy hom nie langer hanteer nie. Want sy wil huil. Onbedaarlik en vir altyd huil omdat daar meteens weer ’n onbetwisbare, droewe erns tussen hulle is. Sy donker oë lyk swaar van ’n soort dowwe smart en hy frons kwaai asof hy trane wil keer.
“Wat is dit?” vra sy weer, en hierdie keer kyk hulle oop na mekaar; daar is geen voorgee tussen hulle nie. Dis asof hulle mekaar nog altyd só intiem geken het dat hulle hul gedagtes woordeloos vir mekaar kan aangee, wel wetende dat dit sonder kritiek ontvang en bewaar sal word.
“Danien,” sê hy baie sag, “ek weet nou dat ek dalk nie hierheen moes gekom het nie. Ek moes gebly het waar ek was tot alles verby is …”
“Tot wat verby is?” vorm haar lippe bang die woorde.
Maar hy skud sy kop ferm. “Nee, moet nooit vra nie. Hoor jy my, Danien?”
In sy dodelike erns het hy haar skouers pynlik vasgevat en sy voel die bewing van sy hande in haar eie liggaam afsak. Maar hy pluk hulle gou weer weg asof hy die gebaar berou. En sy staan morsdoodstil. Sy vra nie waarom sy nie moet vra nie. Want sy sien in sy oë ’n stugge, somber vrees, en dit keer haar meer om sy ontwil as haar eie.
“Luister,” sê hy radeloos voor haar stil gesig, “ek vermy jou nie omdat ek jou nie wil sien nie. Ek wil gekgraag met jou praat. En jou vashou. Maar, Danien, dis beter dat nie een van my ou vriende nóú te veel met my geassosieer word nie. Nie Paul nie en veral nie jy nie. Almal sal begryp dat ek soms met Frans kom gesels, want hy en ek het altyd oor alles geargumenteer. Maar miskien moet ek hom ook nie weer besoek nie. Ek wil selfs nie met julle op die strand praat nie.”
Vashou, dink sy, en die begin van ’n laggie roer om haar mond sodat hy haar vervaard aankyk. Hy wil my vashou. En sy is nie seker of sy enige ander woorde gehoor het nie.
“Ek verstaan jou nie,” sê sy rustig. “Maar dis alles reg, Alfons.”
Hy staan ’n oomblik stom met sy hande op sy heupe, skud toe sy kop heftig.
“Nee, dis alles verkeerd, glo my! Maar dit kan nou werklik nie anders nie. Sê my net, is daar iets tussen jou en Paul?”
“Het jy ons afgeloer?” vra sy, en loer van onder haar wimpers na hom, sien met tevredenheid die ergerlikheid om sy mond.
“Ek het natuurlik gesien hoe hy jou probeer soen het,” sê hy styf.
“Wel,” sê sy met ’n breë glimlag, “dan kan jy mos jou eie afleidings maak. Jy as regsgeleerde moet al gekonfyt wees daarin. En jy was nogal ooggetuie ook …”
“Asseblief, Danien!” sê hy skaars hoorbaar, en sy oë smeek openlik dat sy dié speletjie moet staak. Tussen hulle twee is dit oorbodig, weet sy eensklaps helder.
Sy raak baie lig aan sy skouer.
“Daar’s niks tussen my en Paul nie, Alfons. Niks nie.”
Hy staan dit fronsend en oordink.
“Moenie dat hy jou weer soen nie,” sê hy kortweg. “Ek hou nie daarvan nie.”
Daarmee draai hy hom om en loop terug balkon toe. “Nag,” fluister hy net voordat die donker hom insluk en sy sy sagte skuifelgeluide hoor, soos wat hy weer met die stoeppaal afgly ondertoe. Tóé eers loop sy op die balkon uit om turend die nag in te kyk. Maar sy hoor en sien niks. Net toe sy wil terugdraai, merk sy die vuurvliegiespel skuins onder in die struike. Af en aan, af en aan. Hier, daar, hier, daar …
Dis soos hy, dink sy toe sy weer terug is in die kamer en die deur styf toemaak. Verskyn en verdwyn. Die aan-en-af-goggie …
En eers toe sy stil onder die laken lê en wag dat die slaap moet kom, dink sy weer aan Fenella. Maar dit pla haar nie meer nie. Want dis reg tussen haar en Alfons. Al is alles anders verkeerd. Een ding weet sy nou: sy wil Alfons hê. En dié keuse gaan sy kwota aan verdriet bring. Sy weet dit so seker as wat sy leef, en tog wil sy dit nie anders hê nie. Maar sy bly nog lank wakker en wonder oor sy woorde. En oor die vreemde, wonderlike verbondenheid wat daar nog altyd tussen hulle was.
3
Alfons sál my nog vertel wat hom so pla, maak Danien haarself onophoudelik wys. En hy sal weer na my toe kom. Die een of ander tyd sal hy weer in my rigting kyk. Of met my praat. Of iets.
Tog gebeur dit nie. Soggens op die strand flankeer Alfons met al wat ’n eenstuk of ’n bikini dra, tot die groeiende verbasing van veral Frans en Paul.
“Wat sou dit met Alfons wees?” wonder Frans een oggend toe almal uitgestrek onder die sambrele lê. Hy stoot homself op sy elmboë orent en tuur fronsend na waar Alfons ringtennis speel met ’n baie jong dingetjie, pas uit die skool.
Niemand antwoord hom juis nie, maar baie koppe draai in die rigting waarin hy kyk. Dat almal wel wonder, is waar. Net Fenella Bezuidenhout wat die vraag ook gehoor het, waag dit om te sê wat sommige dink: “Alfons het ontaard. Hy’s ’n regte flirt. Geen meisie sal ooit van hom seker kan wees nie.”
Maar dit kan Paul nie sommerso laat verbygaan nie. “Dis nie in Alfons se aard om só te wees nie,” sê hy stilweg. “Miskien is daar iets wat hom pla.”
Danien wag met ingehoue asem om die reaksie op sy woorde te hoor, maar dit kom nie. Alfons is ’n flirt; dit sien almal tog voor hul oë. En om ’n rede daarvoor te soek, is op hierdie soel somerdag veels te ingewikkeld.
Net Frans sê kortweg: “Wel, iets jaag hom, dis seker.”
Maar toe Alfons uitasem op sy handdoek langs hulle kom lê, sak daar tog ’n stugge stilte. En kompleet asof hy die voorafgaande woorde kon gehoor het, kyk hy speurend na die klompie
