sê: “Ja, ons weet en het geweet – tóé intuïtief en nou in retrospeksie.”
Maar verder sê sy niks, sodat sy benoud sy arm vasklem toe hulle skielik op ’n klompie piekniekgangers op die eerste duine afkom en Alfons tussen hulle opmerk. Hy staan langs Fenella Bezuidenhout, sy arm argeloos om haar skouers en sy kop agteroor soos wat hy vir die een of ander grappie lag.
Na die duiwel! dink sy en sluk ’n verskriklike teleurstelling weg. Wat het jy verwag? wil haar verstand weet. Fenella is ’n mooi meisie en Alfons is ’n man. ’n Man wat sappige gesprekke oor meisies se enkels voer. En as jy nie byderhand is nie, sal daar wel iewers ’n Fenella opduik.
“Dit wys op jou gesig,” sê Paul lakoniek.
“Wat?”
“Jou misnoeë met Fenella.”
“Jy jok,” sê sy impulsief, maar hy skud van die lag. Tog, toe sy opkyk na hom, is sy oë grimmig en kyk hy anderpad sodat sy aan hom moet pluk toe sy fluisterend sê: “Luister, man, wat Alfons doen, gaan my nie aan nie. Buitendien, ek het nog nie kans gehad om vir jou te sê dat hy hom ook nie aan my steur nie. Niks nie. En dit traak my ook niks nie.”
Hy skud sy kop ongelowig, maar slaan ’n arm om haar toe hulle by die kring geselsendes inskuif. En hy buig sy kop om by haar wang te sê: “Jou woorde verlei my amper, Danien. Maar onthou jou voorneme om niemand aan ’n lyntjie te hou nie.”
En sy lag op in sy gesig toe sy antwoord: “Dit maak my kwaad as jy so daarop hamer. Ek speel nie met jou nie. Maar ek het jou wel nodig.”
Sy sien die skielike verligting en hoop in sy oë, en bid sonder woorde. Here, sê sy stilweg, en weet dat Hy hoor en begryp, help my om niemand willens en wetens seer te maak nie, en help my om die regte besluite te neem.
Sy weet ook, terwyl sy om haar rondkyk en kopknikkend van die ander bekendes groet, dat vanaand ’n besondere aand is. Beslissend in haar lewe. Sy wonder nie waarom sy so dink nie. Hulle is lank nie meer kinders nie en hierdie man weet so presies wat hy van haar verlang: algehele betrokkenheid. Oorgawe. Sy het dit netnou in sy omhelsing ook gevoel.
“Ek het dit al gesê,” sê Paul met ’n sug langs haar, toe hulle op ’n reiskombers by haar ma-hulle gaan sit, “maar dis ’n wondermooie aand.”
Karel Fouché beaam dit laggend, trek genoeglik aan sy pyp en Danien volg sy blik toe hy strandop en strandaf kyk. Die see roer lui soos ’n dam in die laatlig. Dis laagwater en die rosige golfies skuim spelerig op die sand. Dis ’n uitnodiging soos min, en die paar laatswemmers het klaar baie ander lus gemaak. Hier en daar begin die jonges al die piekniekgoed toemaak en rompe en hemde wat bo-oor swemdrag aangetrek is, losknoop. Vanaand gaan daar geswem word tot die maan opkom.
Danien hap aan haar toebroodjie en kyk luiters om, maar haar oë fynkam die strand agter haar waar sy laas vir Alfons gewaar het. Sy skrik haar boeglam toe hy en Fenella vlak by hulle verbystap. Alfons se hand rus liggies op Fenella se skouer, maar sy oë is op haar wat Danien is. ’n Oomblik lank, net voordat hulle wegstap, kyk hy na haar, en dra sy gesig dieselfde gekwelde, intense uitdrukking soos tydens hul vreemde gesprek op die stoepdek. Dis kompleet of hy iets wil oordra waarvoor daar nog nie woorde is nie. En dis net ’n stonde, sodat Danien nie mooi weet of dit só was nie. Maar toe hulle naby die water kom en hul oorklere afstroop, tik Alfons spelenderwys op Fenella se netjiese agterstewetjie en spring die golwe in om onder die agterstes in te duik.
“Het jy ook lus?” vra Paul stilweg.
“Om te swem?” hou sy haar dom. “Nee, niks nie. Kom ons drink net koffie en dan loop ons weer.”
’n Ruk lank sit hulle nog en gesels en drink saam met die ouer mense koffie, maar Danien se gedagtes is in die water en sy het moeite om haar oë op haar ma se vriendelik besorgde gesig te hou en haar pa se kwinkslae gevat te beantwoord.
Toe sy en Paul eindelik help oppak, sak daar ’n loodsware gevoel in haar af. Sy is niks lus om ’n oomblik langer hier op die vrolike strand te wees nie. En sy wens sy kon haar soos ’n skulpdier iewers terugtrek. Waarom het ’n mens nie so iets nie? wonder sy opstandig. ’n Skulp wat saamgedra word en as pantser dien, ’n dop waarin gekruip kan word as die son steek. ’n Mens leef so oop en bloot onder die oog van almal wat wil kyk.
“Wat dink jy?” vra Paul skerpsinnig.
“Gaan julle dan al terug?” vra haar ma voordat sy aan iets kan dink om te antwoord.
“Ons stap sommer ’n entjie,” sê Paul en trek Danien se hand deur sy arm. Sy hou dankbaar aan hom vas toe hulle deur die mense terug duine toe loop, om met die paadjie langs dorp toe te gaan.
“Luister,” sê Paul toe sy besluiteloos in die voorste straat vassteek, “ek dink nie jy wil regtig nog ’n ent loop nie. Ek het ’n nuwe Franse CD van Mireille Matthieu gekoop. Miskien wil jy daarna luister?”
“Ek wil, ja.” Sy glimlag berouvol. Dis immers nie Paul se skuld dat sy voel soos wat sy voel nie.
Dit word tog ’n genoeglike aand. En sy kom nie agter dat Paul alles in sy vermoë doen om hom na háár gemoedstemming te skik nie. Hy dra tee aan, maan sy twee tienersussies tot stilte en laat Danien toe om swygend en versonke in haar eie gedagtes na die Franse sangeressie se meesleurende musiek te luister.
Dis al laat toe hy eindelik saam met haar terugstap huis toe, en hy hou haar sagkens op die skemerdonker stoep teë. Sy lig haar gesig woordeloos na hom en hy soen haar eers op haar voorkop en toe op haar mond. Sag en amper terloops asof daar ’n ou vertroudheid tussen hulle is, maar toe hy hom omdraai en wegstap die donkerte in, hoor sy hom fluit. En sy herken die melodie. Dis een van die Franse liedjies waarna hulle geluister het. Maintenant ou jamais. Nou of nooit …
Die huis is al stil. Haar ma-hulle moet al gaan slaap het. Frans en Anel ook, want dis donker in hul kamers. Seker gedaan geswem so in die maanlig, dink sy jaloers, en loop katvoet verby.
Maar sy is skaars in haar kamer, of daar kom ’n luide tikgeluid van die venster af. ’n Klippie, besef sy dadelik. Sou Paul weer teruggedraai het en nou wil hy liewer nie die voordeurklokkie lui nie? Sy maak die balkondeur oop en stap uit.
“Wat is dit?” roep sy fluisterend.
“Kom af hierheen. Ek wil met jou praat.”
Dis nie Paul nie. Onder op die maanwit grasperk staan Alfons.
“Kom nou!” sê hy weer, dié slag effens harder, sodat sy skielik bang is dat die ander sou kon hoor.
Ek sal nie gaan nie, dink sy paniekerig en sien voor haar geestesoog Fenella se heupies soos wat sy aanwikkel water toe.
“Wat’s dit?” vra sy koppig, en leun oor die reling om hom beter te kan sien.
“Is jy doof, Danien? Kom tog nou af!”
“Nee. Dis laat en ek gaan nou slaap.”
“Goed, dan kom ek boontoe.”
“Dapper woorde!”
“Wil jy wed?”
“Nee, ek wil gaan slaap. Buitendien, ek is ’n goeie fee; ek wed nie.”
Daarmee draai sy haar om en maak die deur na haar kamer ferm agter haar toe.
