“D’accord,” sê hy.
11
Augustus. Bennie Griessel. Worcester.
Verby De Doorns bekyk Griessel die inligting wat Vodacom verskaf het oor Johnson Johnson se selnommer. Dit is die gewone twee registers van oproepe, gemaak vir die laaste drie maande voor sy dood, die een ingedeel volgens datum, die ander volgens nommers.
“Anything?” vra Cupido terwyl hulle agter ’n swaar vragmotor teen ’n bult uit kruip.
Bennie haal sy notaboek uit en maak seker wat Robyn Johnson se selnommer is voordat hy antwoord: “Sy eks … Die oproepe waarvan sy gepraat het, toe hy die kinders gebel het daardie Saterdagaand op die trein, 5 Augustus …”
“Yes?”
“Hulle is almal hier. Maar hy het iemand anders gebel, later daardie aand. 21:07 …”
“Wie se nommer?”
“Ek weet nie …”
Griessel haal sy selfoon uit, tik die nommer in en bel. Dit lui twee keer, dan antwoord ’n man. “Yes?”
“Hello,” sê Griessel, “who’s speaking?”
“Who do you want to speak to?” Geïrriteerd.
“My name is Bennie Griessel. I am a captain in the South African Police Service, investigating the death of mister Johnson Johnson …”
Die oproep eindig. Griessel kyk na sy foonskerm. “Die sein is weg,” sê hy en beduie na die berge wat weerskante van die pad toring.
“Wie was dit?”
“Weet nog nie … ’n Man. Ek sal nou weer bel.” Hy hou die seinstafies op sy foonskerm dop.
“So, Benna, when are you going to pop the question?”
Cupido weet Griessel wil vir Alexa Barnard vra om te trou. Hulle het al dikwels gepraat oor sy worsteling met die plek, die tyd en die toespraak.
“Ek het gedink Sondag …”
“Nou Sondag?”
“Ja.” Hy voel ’n hol kol op sy maag, en dis nie van die vulstasie-vleispastei nie.
“Brave, Benna. Brave. En waar, if I may be so bold?”
“Okay. Ek het gedink, Alexa hou van goeie kos …”
“Check.”
“En sy hou van atmosfeer …”
“Check.”
“En sy hou van mooi plekke …”
“Check.”
“Toe kyk ek na die beste restaurante, die top-tien-lys …”
“Cool.”
“En toe reken ek, Overture-restaurant. Dis nommer ses op die lys, dis daar naby Stellenbosch. Ek het op die website gekyk. Die uitsig is fantasties, dit lyk romanties …”
“Ek het gewonder wanneer jy ‘romantic’ gaan mention.”
“En ek sal dit min of meer kan bekostig.”
“Check. Ma’ jy weet dis op ’n wine farm, nè? With both of you being alkies … Ek sê maar net.”
Griessel sug. “Ja, ek het gesien. Die ding is, dit maak nie saak waarheen ek haar vat nie, daar gaan altyd alkohol naby wees.”
“Except, sê nou maar, sunset on the beach at Cape Point. Little picnic basket, blanket on the sand, sea breeze in her hair … Chicks love daai tipe ding. Dis wat ek gescheme het, wanneer die dag kom dat ek vir Desiree moet vra, as sy en die laaitie nog daai tyd ’n captured Hawk wil hê.”
“Ek het gedink aan ’n strand. Kampsbaai, Clifton … Maar jy weet hoe die weer in die Kaap is … Daai sea breeze waai vir jou en die kombersie tot by Robbeneiland. En ek dink die hele tyd hoe die ring uit my vingers glip en in die sand val, en die fok weet, ek het nie geld vir nog een nie. Ek moet nog veertien maande lank aan dié een afbetaal.”
“Good point.”
“Jy dink Overture kan werk?” vra Griessel.
“Sounds great. Wil jy hê ek moet by Desiree check? Sy ken al die larney gate in die Stellenbosch in.”
“Asseblief.”
Hulle kom uit die pas uit, die Breederivier-vallei maak oop. Griessel kyk weer na sy foon se skerm. Die sellulêre sein is terug.
Hy bel.
“The subscriber you have dialled is not available at present. Please try again later.”
Hy probeer nog sewe keer voor hulle terug is in Bellville. Die nommer bly beset.
* * *
Hulle is ná sewe-uur terug op kantoor. Hulle bring die dossier op datum.
Cupido bel Stellenbosch toe, en rapporteer dan aan Griessel: “Desiree scheme die Overture is pure class, jy kan maar laat waai. En sy sê: ‘Good choice’.”
“Dankie, Vaughn.”
“Gaan jy haar sê? Vanaand? Van Overture.”
Hy huiwer, dan sê hy: “Ja.”
Hy en Cupido hoor die toon in sy stem. Vaughn kom vat aan sy skouer. “Good luck, Benna.”
Cupido groet en ry; Griessel bly agter.
Hy sluit die laai oop waar hy die ring bêre, heel agter, in die mooi swart dosie. Hy haal dit uit. Maak dit oop. Dit sit daar, sprankelend en mooi.
Jissis.
Hy bêre dit weer sorgvuldig. Sluit die laai. Hy soek die nommer van die Overture-restaurant. Kry dit. Staar daarna.
Dis ’n groot stap dié.
Hulle is nou al amper vyf jaar lank “bymekaar”; hy weet nie altyd wat dié woord beteken nie. Hulle bly al drie jaar saam, in haar huis in Tamboerskloof.
Hy het haar destyds ontmoet toe hy die moord op haar man ondersoek het. Sy was ’n verdagte, ’n wrak. Sy was ’n verskiete ster, die voormalig beroemde sangeres Xandra, eens die nasie se liefling. Hulle speel nog dikwels haar eertydse treffer “Soetwater” oor die radio:
’n Glasie vol sonlig, ’n soet kelkie klein.
Skink Soetwater.
’n Mondjie vol liefde, ’n slukkie vol pyn.
Drink Soetwater.
Met
