Woensdag 20 Maart 2019 Lees Lukas 13:22-31
Om in te pas
Toe vra iemand Hom: “Here, is dié wat gered word, maar min?” (v. 23).
Die deur na die koninkryk van God is smal, sê Jesus. “Baie … sal probeer om in te gaan maar sal dit nie regkry nie” (v. 24).
En die ontstellende is dít: Baie van dié wat tevergeefs probeer inkom, is nie woeste heidene of klipharde ateïste nie. Inteendeel. Hulle ken die deur, hulle ken die Naam. Hulle sal sê: “Here, maak vir ons oop!” (v. 25).
Maar Hy sal antwoord: Ek weet nie waar julle vandaan kom nie.
Hulle sal begin verduidelik dat hulle gesien het hoe Hy die mense in hul dorp leer. Dat hulle selfs saam met Hom geëet en gedrink het.
Dan sal Hy sy onheilspellende oordeel vel: “Niemand van julle het gedoen wat reg is nie. Maak dat julle van My af wegkom” (v. 27).
Hulle moes dit mos geweet het! Het Hy nie reg aan die begin gesê die geseëndes is dié wat honger en dors na wat reg is nie? (vgl. Matt 5:6). Hulle is tog geleer dat God van jou vra dat jy “reg sal laat geskied, dat jy liefde en trou sal bewys, dat jy bedagsaam sal lewe voor jou God” (Miga 6:8).
Daar is nóg ’n komplikasie: Om by die feesmaal in die koninkryk van God aan te sit, vereis onder meer ook om tuis te wees met die ander tafelgaste wat uit alle windrigtings gekom het, onder wie dié wat maklik as die laastes aangesien is (vgl. v. 29-30).
Geen wonder dat die deur na die koninkryk na sommige se oordeel gans te wyd oop is nie …
Só wys hulle dat hulle inderdaad nie die Deurwag ken nie. Sy voorwaardes pas hulle nie, en daarom pas hulle nie in nie.
____________________
Here, ek wil by U pas. By U: die weg, die waarheid, die lewe.
Donderdag 21 Maart 2019 Lees Psalm 63:1-9
’n Dor land
Ek soek U, o God, my God … (v. 2).
“ ’n Psalm van Dawid, na aanleiding van sy verblyf in die Judawoestyn.”
Só lui die opskrif van hierdie psalm. Daarmee kry ons ook die verklaring vir die beeldspraak hierin. Vir die sterk werkwoorde waarmee dit begin: “… ek dors na U; ek smag na U …” (v. 2).
Dit is nie seker of Dawid steeds in dié woestyn skuil wanneer hy hier skryf en of hy dit terugskouend doen nie. Dit maak in elk geval nie saak nie – die vaste waarheid hierin spring soos ’n helder fontein uit die dorre klippe: “Ek bly altyd naby U …” (v. 9).
Ja, of hy deur die genade weer terug is in die tempel en of hy steeds in die wildernis wegkruip, hy weet sy Here is by hom. Daarom kom dit vir hom natuurlik om sy hande op te hef om Hom te prys (vgl. v. 5). Om sy mond oop te maak om Hom te loof (vgl. v. 6).
Hy kry dit reg om snags op sy bed, te midde van ander bekommernisse wat hom waaksaam en straks ook uit die slaap hou, aan sy Here te dink. Om sy goedheid voor oë te hou, juis ook in daardie mees weerlose tyd, dié tussen sononder en dagbreek.
Dit bly gelowiges se groot troos: hul Here is nie ver nie. Israel se Bewaarder sluimer of slaap nie. Hy is die God van die kerk én die woestyn. Hy hoor luidkeelse jubeling (vgl. v. 6) en diepe nadenke (vgl. v. 7) ewe goed.
Én, spesiaal vir woestyndwalers en Godsoekers deur die eeue wat dit nou nog nie weet nie: Hy laat Hom vind. Maklik, maklik. Hy is tog ook die oop-en-bloot-God.
____________________
Here, ek is die wegkruiper, die verdwaler. U het my gevind. Ek prys u Naam!
Vrydag 22 MAART 2019 Lees Openbaring 3:1-6
Voordat ’n gemeente sterf …
Word wakker en versterk wat nog by julle oorgebly het … (v. 2).
Johannes skryf sewe briewe in opdrag van die stem wat met hom gepraat het (vgl. Op 1:10-11). Een aan elk van ’n klompie gemeentes in Klein-Asië. Hierdie een is die vyfde, dié aan die gemeente in Sardis.
Soos aan al die ander, bevat ook hierdie brief ’n mengsel van bemoediging en verwyt, van waarskuwings en opdragte. En ook hier staan die werklike Afsender se kennis van die gemeente se spesifieke omstandighede soos ’n paal bo water: “Ek weet alles wat julle doen” (v. 1).
Klaarblyklik hang Sardis se bestaan as gemeente aan ’n draadjie. Daar is sprake daarvan dat die laaste goeie dinge hier aan ’t doodloop is, al is hul reputasie nog ongeskonde. En dit is nie vir die Here van die gemeente aanvaarbaar nie. Daarom waarsku Hy hulle: Word wakker!
Ja-nee, ’n gemeente kan die naam hê dat hy lewe, maar die Een wie se Naam eintlik op die spel is, weet haarfyn wat daar aangaan. Hy word nie – soos mense en hul kommissies – deur reputasie en bravade om die bos gelei nie. Hy kyk verby lidmaatgetalle en begrotings en sien die waarheid. Hy bereken lewe en nielewe volgens die maatstawwe wat Hy vir sy gemeente aangelê het.
Dít moet niemand verbaas nie. Sy Naam is in die gedrang, én sy Naamdraers, hulle wat “Christene” genoem word.
Elke Christelike gemeente in elke eeu se voortbestaan in sy Naam is sonder meer aan sy standaarde gekoppel. En dit is nie hemelhoog nie. Dit hang wel ten nouste saam met die ontvangs van en die luister na die evangelie (vgl. v. 3). Sodat die gemeente kan hoor wat die Gees sê. ’n Gemeente sonder die evangelie is ’n klub.
____________________
Maak ons sensitief vir u stem, Here. Maak ons doof vir slimmighede.
Saterdag 23 MAART 2019 Lees Lukas 6:43-45
Vrugte
“Elke boom word aan sy eie vrugte geken” (v. 44).
Jesus se gelykenisse, die langes én die kortes, vra dikwels grondige dinkwerk om uit te pluis. Daar word lank daaroor geredeneer en boeke en boekdele daaroor geskryf.
Maar soms is die betekenis daarvan so voor die hand liggend dat selfs jy in jou stiksienigheid nie anders kan nie as om dit feitlik onmiddellik te snap. Soos hierdie een oor die boom en die vrugte, oor die mond wat oorloop waarvan die hart vol is. Dit is trouens oorbekend – en daarom glip ons getroue Bybellees-oog gemaklik daaroor. Ons dink lankal nie meer oor dié een nie; daar staan mos wat daar staan, en dit is eenvoudig en waar en ’n vingerwysing. En ’n ernstige vermaning vir al daardie mense met ’n hart vol verrotting en ’n lorrievrag goor gedagtes.
Dit waarsku ook vir my, vroom gelowige. Ek met die rein hart en die silwerskoon gewete. Ek wat nooit meer oplet na die soort vrugte wat ek dra nie. Wat nooit meer in die spieël kyk en sien hoe oorgroei die boom geraak het nie. Hoeveel nuttelose takke, hoeveel geil blare die wêreld vol hang. En hoe armoedig, hoe niksbeduidend, die vruggies is.
Nee, ek lees hierdie klein gelykenis en sy knallende slot met ’n meewarige glimlag en maak ’n nota in my gedagtes om ’n ander een se vuil praatjies aan ’n hart vol morsigheid toe te skryf. Ek vergeet skoon van die soort vrugte wat ek, Godskind,
